Biblia wspomina przy rozmaitych okazjach o kąpielach różnych osób: córki faraona w Nilu (Wj 2:5), Rut przed pokazaniem się Boazowi (Rut 3:3), Batszeby, nieświadomej tego, że przygląda jej się Dawid (2Sm 11:2, 3), Dawida, zanim padł na twarz w domu Jehowy (2Sm 12:20), i nierządnic w sadzawce Samarii (1Kl 22:38). Trędowaty Naaman na polecenie Elizeusza wykąpał się siedem razy w Jordanie i został oczyszczony (2Kl 5:9-14). Zgodnie z ówczesnymi zwyczajami kąpano też nowo narodzone dzieci oraz obmywano ciała zmarłych przed złożeniem ich w grobie (Eze 16:4; Dz 9:37).

Na Bliskim Wschodzie panował gorący klimat, a ludzie chodzili po zakurzonych drogach w otwartych sandałach, dlatego przejawem życzliwości i gościnności było obmycie gościom stóp. Zrobił to Abraham, gdy gościł aniołów (Rdz 18:1-4), a przy innych okazjach także Lot, Laban i Abigail (Rdz 19:1, 2; 24:29-32; 1Sm 25:41; Łk 7:38, 44; 1Tm 5:10). Również Jezus umył nogi swym uczniom (Jn 13:5-17; zob. OBMYWANIE STÓP).

Faryzeusze myli „ręce aż do łokci” nie dla zachowania higieny, ale z powodu tradycji rabinicznych (Mk 7:1-5; Mt 15:1, 2).

Palec ludzkiej ręki przeciwstawny do pozostałych palców. Bez niego człowiek nie mógłby chwytać przedmiotów ani wykonywać wielu precyzyjnych czynności. W czasach starożytnych nieraz pozbawiano jeńca zdolności do służby wojskowej, odcinając mu kciuki i wielkie palce u nóg (Sdz 1:6, 7).

Hebrajskie słowo bòhen oznacza zarówno kciuk, jak i wielki palec u nogi. Dopiero dodatkowe określenia („ręki”, „stopy”) wskazują, o którą kończynę chodzi w danym tekście. Gdy w Biblii pojawia się wzmianka o kciuku, zawsze jest też mowa o wielkim palcu stopy (Wj 29:20; Kpł 14:14, 17, 25, 28).

Kiedy Mojżesz wprowadzał Aarona i jego synów na urząd kapłański, posmarował krwią zabitego barana płatek prawego ucha Aarona, kciuk jego prawej ręki i wielki palec jego prawej nogi. Następnie to samo uczynił każdemu synowi Aarona (Kpł 8:23, 24). Krew na prawym kciuku oznaczała, że mieli wywiązywać się z obowiązków kapłańskich najlepiej, jak potrafią.

(z babil.: „wielki [kanał]”).

„Rzeka” w „kraju Chaldejczyków”, w pobliżu której leżało Tel-Abib, zamieszkane przez żydowskich wygnańców (Eze 1:1-3; 3:15). Mówiąc o „rzece Kebar”, Ezechiel posługiwał się hebrajskim słowem nahár (tłumaczonym na „rzeka”) najwyraźniej w jego najszerszym znaczeniu, które mogło obejmować też liczne kanały, przecinające niegdyś żyzne tereny między dolnym Eufratem a Tygrysem. Takie użycie wspomnianego wyrazu harmonizowałoby z analogicznym słowem babilońskim, także określającym albo rzekę, albo kanał. Dokładna lokalizacja Kebaru pozostaje nieznana.

Jednakże większość znawców geografii biblijnej wiąże „rzekę Kebar” z Szatt an-Nil, identyfikowanym z naru Kabaru (tzn. „wielkim kanałem”), o którym wspominają umowy na tabliczkach z pismem klinowym znalezionych w Nippur, ok. 85 km na pd. wsch. od Babilonu. Szatt an-Nil oddziela się od Eufratu powyżej Babilonu, płynie na pd. wsch., mijając Nippur, i łączy się ponownie z Eufratem na pd. od Ur, ok. 240 km od Babilonu.

W r. 613 p.n.e. w Tel-Abib niedaleko rzeki Kebar prorok Ezechiel otrzymał pierwszą z opisanych wizji, po której przez siedem dni był oszołomiony, a następnie został ustanowiony „strażnikiem dla domu Izraela” (Eze 1:1 do 3:21). Kiedy później miał podobne wizje, przypominał sobie owo przeżycie znad rzeki Kebar (Eze 10:15, 20, 22; 43:3).

(prawdopodobnie: „kasja”).

Druga z trzech córek Hioba, które przyszły na świat po jego ciężkiej próbie, gdy odzyskał dawną pozycję i został pobłogosławiony przez Jehowę (Hi 42:14). Hebrajski odpowiednik słowa „kasja” mógł być używany jako imię kobiece ze względu na aromat roztaczany przez ten krzew. Nazwanie tak córki Hioba zapewne miało związek z jej urodą (Hi 42:15).

(od rdzenia oznaczającego: „być ciemnym”).

1. Jeden z 12 synów Ismaela (Rdz 25:13-15; 1Kn 1:29-31).

2. Plemię arabskie wywodzące się od Kedara, syna Ismaela, zaliczone do „synów Wschodu”. Kedarem jest nazywany również ich kraj (Jer 2:10; 49:28, 29). Kedaryci byli ludem koczowniczym i pasterskim, posiadającym stada owiec, kóz i wielbłądów (Iz 60:7; Jer 49:28, 29), i prawdopodobnie zamieszkiwali pustynne tereny na wsch. od Palestyny, w pn.-zach. Arabii. Wzmianka o „osadach zamieszkiwanych przez Kedar” (Iz 42:11) może się odnosić do tymczasowych obozowisk, ale też wskazywać, że część tego ludu prowadziła bardziej osiadły tryb życia. Przypuszczalnie ze względu na znaczącą rolę Kedarytów wśród plemion arabskich nazwą Kedar zaczęto później określać ogół ludów żyjących na pustyni. W targumach i literaturze rabinicznej Kedarem nazywa się niekiedy Arabię.