nich w biblijnych wypowiedziach o charakterze przenośnym. Ezechiasz, przeczuwając swą rychłą śmierć, oświadczył: „Moje miejsce zamieszkania wyrwano i zabrano mi jak namiot pasterzy” (Iz 38:12). Wydawało mu się, że jego miejsce w krainie żywych jest tymczasowe i łatwe do odebrania — podobnie jak namiot, który po wyjęciu słupów i wyrwaniu palików można szybko zwinąć. Elifaz przyrównał śmierć do wyciągnięcia linki namiotowej, co powoduje przewrócenie się całej konstrukcji (Hi 4:21).

W dość podobny sposób Paweł użył metafory namiotu, mówiąc o człowieczym ciele chrześcijan zrodzonych z ducha. Składany namiot jest mniej wytrzymały i trwały niż normalny dom. Chrześcijanie, którzy otrzymali ducha Bożego jako zadatek przyszłego życia w niebie, pozostają na ziemi w śmiertelnym ciele, ale wyczekują „budowli od Boga”, czyli niebiańskiego ciała, wiecznego i niezniszczalnego (1Ko 15:50-53; 2Ko 5:1-5; por. 2Pt 1:13, 14).

Opisując nadchodzącą zagładę Żydów, Jeremiasz także wspomniał o namiocie (Jer 4:20). Przyrównał spustoszony kraj do kobiety, której namiot się przewrócił, a linki zostały zerwane. Co gorsza, jej synów zabrano i nie ma nikogo, kto by jej pomógł postawić i rozpiąć namiot (Jer 10:20). Gdy Babilończycy spustoszyli Jerozolimę, można było nazwać to miasto „namiotem córy syjońskiej”, do którego Bóg wlał swą złość (Lam 2:4).

Kilkakrotnie „namiot” występuje jeszcze w innym znaczeniu przenośnym. Namiot był miejscem odpoczynku i schronienia w razie uciążliwej pogody (Rdz 18:1). Ze względu na zwyczajową gościnność przybysz zaproszony do czyjegoś namiotu mógł się spodziewać, że gospodarz się nim zaopiekuje i okaże mu szacunek. Dlatego wypowiedź z Objawienia 7:15 dotycząca członków wielkiej rzeszy, że Bóg „rozpostrze nad nimi swój namiot”, wskazuje na otoczenie ich opieką i zapewnienie bezpieczeństwa (Ps 61:3, 4). Izajasz opisał przygotowania symbolicznej małżonki Bożej, Syjonu, mającej urodzić synów. Powiedziano jej: „Poszerz miejsce swego namiotu” (Iz 54:2). Miała więc powiększyć miejsce zapewniające dzieciom bezpieczne schronienie.

W Objawieniu 21:1-3 Bóg ukazał Janowi wizję dotyczącą Tysiącletniego Panowania Chrystusa i oznajmił: „Oto namiot Boga jest z ludźmi i On będzie przebywać [lub „mieszkać w namiocie”] z nimi”. Bóg nie zamieszka z ludźmi literalnie, lecz symbolicznie — czego pierwowzorem na pustkowiu był namiot (przybytek) — a Jego pośrednikiem w kontaktach z ludzkością będzie „Baranek Boży”, pełniący rolę „wielkiego arcykapłana” (Jn 1:29; Heb 4:14; Wj 25:8; 33:20).

Zobacz ŚWIĘTO SZAŁASÓW.

Wyrażeniem tym określano zarówno namiot Mojżesza (Wj 33:7), jak i święty przybytek wzniesiony na pustkowiu (Wj 39:32, 40; 40:2, 6, 7, 22, 24, 26, 29, 30, 32, 34, 35). Przez jakiś czas przed postawieniem przybytku rolę tymczasowego sanktuarium pełnił namiot Mojżesza. Ilekroć Mojżesz do niego wchodził, by rozmawiać z Jehową, obłok symbolizujący obecność Boga stawał u wejścia (zapewne przed wejściem) do tego namiotu. Nazwano go „namiotem spotkania” najwyraźniej dlatego, że właśnie tam musieli przyjść ludzie, którzy chcieli zapytać o coś Jehowę, i tam niejako się z Nim spotykali (Wj 33:7-11). Prawdopodobnie z tego samego powodu również święty przybytek nazywano „namiotem spotkania” (zob. PRZYBYTEK).

Zobacz PRZYBYTEK.

Hebrajski zwrot milléʼ jad, tłumaczony w wielu przekładach na „poświęcić”, dosłownie znaczy „napełnić rękę” i jest używany w sensie przekazania pełni władzy w ręce tych, którzy mają sprawować urząd kapłański. Kiedy Aaron i jego synowie byli ustanawiani kapłanami Jehowy, ich „ręce zostały napełnione mocą”, by mogli usługiwać w tym charakterze (Lb 3:3; Wj 28:41; 29:9, 29, 33, 35; Kpł 8:33; 16:32; 21:10). Mojżesz zobrazował to, gdy zabił i poćwiartował barana wprowadzenia na urząd, a następnie niektóre jego części razem z pewnymi wypiekami z kosza przaśników położył na dłoniach Aarona i jego synów, którzy zaczęli nimi kołysać jako ofiarą przed Jehową. Potem wziął to wszystko z ich rąk i spalił na ołtarzu na wierzchu ofiary całopalnej (Wj 29:19-25; Kpł 8:22-28; zob. KAPŁAN; NAMASZCZANIE; WPROWADZENIE NA URZĄD).

Inni też napełniali ręce swych kapłanów mocą. Praktykujący bałwochwalstwo Micheasz upoważnił do pełnienia funkcji kapłańskiej w swoim „domu bogów” najpierw własnego syna, a potem niewiernego Lewitę (Sdz 17:5, 12). Później król Jeroboam wprowadził w Izraelu kult cielca i ustanawiał kapłanów spośród ogółu ludzi. Kapłani z rodu Aarona i pozostali Lewici lojalnie obstawali przy wielbieniu Jehowy, którego ośrodkiem była Jerozolima, i zapewne z tego powodu zostali wypędzeni z dziesięcioplemiennego królestwa (1Kl 12:31; 13:33; 2Kn 13:9).