(„pani [właścicielka] studni”).

Miasto-enklawa plemienia Symeona, położone na terytorium Judy (Joz 19:1, 8). Zwane też jest „Ramą na południu” (czyli w Negebie). Zapewne właśnie to miasto występuje w 1 Kronik 4:33 po prostu jako Baal, a w 1 Samuela 30:27 jako „Ramot na południu”. Wzmianki o nim sugerują, że leżało na pd. od Beer-Szeby, a zatem w Negebie.

(„pan przymierza”; w Sdz 9:46: El-Berit — „bóg przymierza”).

Baal z Szechem, którego Izraelici zaczęli wielbić po śmierci sędziego Gedeona (Sdz 8:33). Określenie „Baal-Berit” sugeruje, iż czciciele tego Baala mieli go za boga czuwającego nad dotrzymywaniem przymierzy.

W domu (świątyni) Baal-Berita w Szechem najwyraźniej był jakiś skarbiec (Sdz 9:4). Wygląda też na to, że z okazji winobrania Szechemici urządzali ku czci tego boga święto, które kończył posiłek ofiarny w jego świątyni. Pewnego razu, gdy tam jedli i pili, i — prawdopodobnie pod wpływem wina — złorzeczyli królowi Abimelechowi, Gaal namówił ich do buntu przeciwko królowi (Sdz 9:27-29). Kiedy później właściciele ziemscy z wieży w Szechem („Migdal-Sychem”, BT, BWP) poczuli się zagrożeni ze strony Abimelecha, schronili się w podziemiu domu El-Berita (Baal-Berita) i tam zginęli, gdy Abimelech i jego ludzie podpalili to podziemie (Sdz 9:46-49).

(„właściciel północy [północnej granicy]”).

Geograficzny punkt odniesienia w opisie miejsca postoju Izraelitów pod Pi-Hachirot, przed przekroczeniem Morza Czerwonego (Wj 14:2; Lb 33:1-7). Po opuszczeniu Rameses Izraelici najpierw obozowali w Sukkot, a następnie w Etam „na skraju pustkowia” (Wj 13:20). Wówczas Jehowa powiedział im, by „zawrócili i rozłożyli się obozem pod Pi-Hachirot, między Migdol a morzem, naprzeciw Baal-Cefon”. Właśnie tam zaczęli ich doganiać jeźdźcy, rydwany oraz całe wojsko faraona (Wj 14:2, 9).

Lokalizacja Baal-Cefon jest niepewna. W tamtym okresie było to najwyraźniej znane miejsce. Oczywiście decydujący jest tu opis przejścia Izraelitów przez Morze Czerwone, z którego wynika, że woda musiała mieć tam znaczną głębokość. Takie warunki geograficzne istnieją dopiero przy pn. krańcu Zatoki Sueskiej. Na tej podstawie niektórzy uczeni łączą Baal-Cefon ze znajdującymi się w tym rejonie górami. W dziele A Hebrew and English Lexicon of the Old Testament pod red. F. Browna, S. R. Drivera i C. A. Briggsa (1980, s. 128) czytamy: „Niedaleko Morza Czerwonego w Egipcie, prawdopodobnie góra ʽAtaka”. Góra ta leży w pobliżu Zatoki Sueskiej, nieco na pd. zach. od dzisiejszego Suezu. Zdaniem innych chodzi o Dżabal al-Dżalala, pasmo górskie znajdujące się ponad 40 km dalej na pd. Zwolennicy tego poglądu sądzą, że Migdol — wymieniane w Biblii razem z Baal-Cefon — było strażnicą usytuowaną strategicznie na (górze) Dżabal ʽAtaka (zob. PI-HACHIROT; WYJŚCIE IZRAELITÓW Z EGIPTU).

(„właściciel dziedzińca [osady]”).

Miejsce niedaleko „Efraim” (być może miasta Efrain[-m], wspomnianego w 2Kn 13:19; por. Jn 11:54); Absalom urządził tam ucztę z okazji strzyżenia owiec, podczas której polecił zabić swego brata Amnona (2Sm 13:23, 28). Miejsce to utożsamia się z górą Dżabal ʽAsur (Baʽal Chacor) (1032 m n.p.m.), jakieś 8 km na pn. wsch. od Betel. Z Baal-Chacor Absalom uciekł do małego królestwa Geszur, położonego na wsch. od Jeziora Galilejskiego.

(„Baal okazał łaskę”).

1. Syn Achbora; siódmy z ośmiu władców, którzy rządzili Edomem, „zanim jakikolwiek król zaczął panować nad synami Izraela” (Rdz 36:31, 38, 39; 1Kn 1:49, 50).

2. Gederyta mianowany przez Dawida zwierzchnikiem „nad sadami oliwnymi oraz sykomorami, które były w Szefeli” (1Kn 27:28, 31).

Zobacz KIRIAT-JEARIM.

(„pan Gada [pomyślności]”).

Miejscowość na dolinnej równinie Libanu, u stóp zach. stoku góry Hermon. Wymieniana jako pn. kraniec Kanaanu podbity przez Jozuego i zestawiana z krańcem pd., którym była góra Chalak w Negebie (Joz 11:17; 12:7; 13:5). Dokładne położenie nie jest znane, lecz przypuszczalnie chodzi o Hasbaiję w Wadi at-Tajm lub o jakieś inne miejsce w tej okolicy.

(„pan tłumu [mnóstwa]”).

W Pieśni nad Pieśniami 8:11 powiedziano, że znajdowała się tam winnica Salomona, przynosząca obfite plony. Nie ma żadnych wskazówek dotyczących położenia Baal-Hamon. Wielu uważa, że chodzi o jakieś literalne miejsce, inni natomiast sugerują, iż w tym poetyckim tekście jest to symbol królestwa Salomona, w którym panował wielki dobrobyt (por. 1Kl 4:20, 21).

(„pan Hermonu”).

Nazwa występująca w Sędziów 3:3 i w 1 Kronik 5:23. W pierwszym wersecie odnosi się do miejsca na terenach zamieszkanych przez Sydończyków i Chiwwitów, a niepodbitych przez Izraelitów. Mowa jest tam o „górze Baal-Hermon”, utożsamianej