17. Jeden z Lewitów należących do synów Asafa, którzy w początkach rządów Ezechiasza pomagali w pozbywaniu się nieczystości usuniętych ze świątyni (2Kn 29:13, 15-17).

18. Lewita z rodu Kehata wyznaczony do pomocy przy nadzorowaniu napraw w świątyni, nakazanych przez króla Jozjasza (2Kn 34:8, 12).

19. Jeden z trzech czołowych kapłanów, którzy złożyli szczodre dary ze zwierząt ofiarnych z okazji wielkich obchodów Paschy urządzonych przez Jozjasza (2Kn 35:1, 8).

20. Prorok z okresu powygnaniowego, pisarz księgi nazwanej od jego imienia. Zachariasz nazywa siebie „synem Berechiasza, syna Iddo” (Za 1:1, 7), lecz w innych miejscach nie wymieniono jego ojca (Ezd 5:1; 6:14; Neh 12:4, 16). Urodził się najprawdopodobniej jeszcze w niewoli babilońskiej, bo kiedy 17 lat po powrocie z wygnania rozpoczął działalność prorocką, miał zapewne więcej niż 17 lat, choć nadal był nazywany „młodzieńcem” (Za 2:4).

Za pośrednictwem Zachariasza i Aggeusza Jehowa pobudził Zerubbabela, arcykapłana Jeszuę oraz pozostałych repatriantów do dokończenia odbudowy świątyni Jehowy mimo obowiązującego zakazu wydanego przez władze perskie (Ezd 5:1, 2; 6:14, 15). Księga Zachariasza zawiera orędzia, które w tym celu przekazywał przez dwa lata i jeden miesiąc (Za 1:1, 7; 7:1, 8). Nie zachowały się żadne pisemne świadectwa o jego dalszej służbie w charakterze proroka (zob. ZACHARIASZA, KSIĘGA).

Ojciec tego Zachariasza miał na imię Berechiasz, niemniej wypowiedź Jezusa o „Zachariaszu — synu Barachiasza” (Mt 23:35; warto zwrócić uwagę na różnice w pisowni) odnosi się raczej do syna arcykapłana, który żył dużo wcześniej (zob. poz. 12).

21. Jeden z „naczelników” wysłanych przez Ezdrasza w celu zgromadzenia sług dla domu Bożego przed podróżą do Jerozolimy w 468 r. p.n.e. (Ezd 8:15-17). Najprawdopodobniej można go utożsamić z postacią omówioną w poz. 22 lub 23.

22. Głowa patriarchalnego domu Parosza. Wraz ze 150 mężczyznami należącymi do tego domu towarzyszył Ezdraszowi w drodze powrotnej do Jerozolimy (Ezd 8:1, 3). Być może chodzi o Zachariasza z poz. 21.

23. Głowa patriarchalnego domu Bebaja; na czele 28 mężczyzn ze swej rodziny powrócił razem z Ezdraszem (Ezd 8:1, 11). Możliwe, że chodzi o osobę omówioną w poz. 21.

24. Jeden z synów Elama, którzy na wezwanie Ezdrasza rozwiązali małżeństwa z cudzoziemkami (Ezd 10:10, 11, 26, 44).

25. Mężczyzna towarzyszący Ezdraszowi, gdy ten odczytywał i objaśniał ludowi Prawo. Był prawdopodobnie kapłanem i stał po lewej stronie Ezdrasza (Neh 8:1, 2, 4).

26, 27. Dwóch członków plemienia Judy, syn Amariasza oraz syn Szelanity, których potomkowie żyli w Jerozolimie w okresie powygnaniowym (Neh 11:4, 5).

28. Kapłan, syn niejakiego Paszchura, przodek Żydów, którzy po niewoli babilońskiej mieszkali w Jerozolimie (Neh 11:10, 12).

29. Kapłan grający na trąbie w pochodzie z okazji poświęcenia odbudowanego muru Jerozolimy; syn Jonatana (Neh 12:27, 31, 35).

30. Inny trębacz, także będący kapłanem, który brał udział w tej samej uroczystości, co Zachariasz z poz. 29 (Neh 12:40, 41).

31. Kapłan, ojciec Jana Chrzciciela (Łk 3:2). Wraz z żoną, Elżbietą, która była krewną Marii, matki Jezusa, mieszkał na wzgórzach judzkich. Oboje żywili bojaźń przed Bogiem i przestrzegali Jego przykazań. Choć byli w podeszłym wieku, nie mieli dzieci (Łk 1:5-7, 36).

Kiedy nadeszła jego kolej na ofiarowanie kadzidła w ramach „oddziału Abijasza” (prawdopodobnie późną wiosną lub wczesnym latem 3 r. p.n.e.), Zachariasz jak zwykle wszedł do sanktuarium. Wtedy ukazał mu się Gabriel, anioł Jehowy, i powiadomił go, że jego błaganie zostało łaskawie wysłuchane i że jego żona, Elżbieta, urodzi mu syna, któremu ma nadać imię Jan. Pouczył go też, jak należy wychowywać chłopca, oraz wyjawił, czego on dokona (Łk 1:5-17). Zachariasz poprosił o znak, który by potwierdził tę nowinę. Ponieważ nie potrafił uwierzyć aniołowi, dowiedział się, że aż do urodzin Jana będzie niemy (Łk 1:18-23). Ósmego dnia po narodzinach syna Elżbieta wbrew namowom krewnych i sąsiadów nalegała, żeby nadać mu imię Jan. Kiedy zwrócili się do ojca, Zachariasz wziął tabliczkę i napisał na niej: „Imię jego jest Jan”. Natychmiast odzyskał mowę i wypowiedział proroctwo o roli swego syna oraz o działalności Mesjasza (Łk 1:13, 57-79).

Ta księga Pism Hebrajskich przedstawia jako swego pisarza „proroka Zachariasza, syna Berechiasza, syna Iddo” (Za 1:1). Jej treść pozwala ustalić, jaki okres obejmuje i mniej więcej kiedy została zredagowana. Ostatnia wskazówka chronologiczna mówi o czwartym dniu miesiąca Kislew w czwartym roku panowania Dariusza (ok. 1 grudnia 518 p.n.e.) (7:1). Tak więc księga ta nie mogła zostać spisana przed końcem r. 518. A ponieważ „słowo