współwyznawców: „Pożarowi między wami, który was doświadcza, nie dziwcie się, (...) jesteście współuczestnikami cierpień Chrystusa, abyście też mogli się radować, wręcz tryskać radością, podczas objawienia jego chwały” (1Pt 4:12, 13). Również apostoł Paweł wskazał, że takie cierpienia za prawość przynoszą pożytek: „Ucisk rodzi wytrwałość” (Rz 5:3). Kto wychodzi zwycięsko z „ognia” prób, dzięki wytrwałości staje się silniejszy i mocniej ugruntowany w wierze (Dz 14:22; Rz 12:12).

Zagłada. W czasach biblijnych ogień był najskuteczniejszym narzędziem zagłady (Pwt 13:16; Joz 6:24). Dlatego Jezus niekiedy używał określenia „ogień” w sensie symbolicznym w odniesieniu do całkowitej zagłady niegodziwych (Mt 13:40-42, 49, 50; por. Iz 66:24; Mt 25:41). Pewnego razu ostrzegł uczniów, żeby się nie dali przywieść do upadku z powodu swej ręki, nogi czy oka i w rezultacie nie trafili do Gehenny. Potem oznajmił: „Każdy musi być posolony ogniem”. Zapewne chodziło mu o to, że „każdy”, kto zrobi to, przed czym właśnie przestrzegł, zostanie „posolony ogniem” Gehenny, czyli zgładzony na zawsze (Mk 9:43-49; zob. GEHENNA).

Piotr napisał, że „teraźniejsze niebiosa i ziemia są odłożone dla ognia”. Z kontekstu oraz innych wypowiedzi biblijnych jasno wynika, że nie może tu chodzić o literalny ogień, tylko o wieczną zagładę. I tak jak potop w czasach Noego nie zniszczył literalnych niebios i ziemi, lecz niegodziwe osoby, tak też objawienie w ogniu płomienistym Jezusa Chrystusa i jego potężnych aniołów sprowadzi wieczną zagładę tylko na ludzi bezbożnych i na niegodziwy system rzeczy, do którego należą (2Pt 3:5-7, 10-13; 2Ts 1:6-10; por. Iz 66:15, 16, 22, 24).

Dalsze przykłady użycia słowa „ogień” jako symbolu wiecznej zagłady można znaleźć w księgach Objawienia i Ezechiela. „Dziesięć rogów” i „bestia” wystąpią przeciw Babilonowi Wielkiemu i spalą go ogniem (Obj 17:16, 17). Atak Goga i jego popleczników na lud Boży wywoła gniew Jehowy, który sprowadzi na nich deszcz ognia i siarki. Pozostawiony przez napastników sprzęt wojskowy będzie służył do rozpalania ognia przez siedem lat (Eze 38:19, 22; 39:6, 9, 10). Narody, które zbuntują się po zakończeniu Tysiącletniego Panowania Chrystusa i po uwolnieniu Szatana, zostaną ‛pożarte przez ogień’, a Diabeł i wszyscy niezapisani w księdze życia trafią do „jeziora ognia”, oznaczającego „drugą śmierć” (Obj 20:7-10, 15; 21:8; zob. HINNOMA, DOLINA; JEZIORO OGNIA).

Hebrajski rzeczownik saráf, występujący w Izajasza 6:2, 6 w lm. i przetłumaczony na „serafowie”, dosłownie znaczy „ognisty” lub „płonący”. Określenie to używane jest także w połączeniu z hebrajskim słowem nachász („wąż”) i tłumaczy się je wtedy na „jadowity”; być może nawiązuje ono do skutków działania jadu: pieczenia lub stanu zapalnego (Pwt 8:15). Po raz pierwszy pojawia się w relacji o tym, jak Bóg ukarał buntowniczych Izraelitów, zsyłając na nich „jadowite węże [hannechaszím hasserafím]”. Gdy Mojżesz wstawił się za ludem, Jehowa polecił mu sporządzić „ognistego węża” i umieścić go na słupie sygnałowym. Jeśli pokąsani spojrzeli na niego, doznawali uzdrowienia i pozostawali przy życiu. Mojżesz wykonał tego węża z miedzi (Lb 21:6-9; 1Ko 10:9). Jezus wskazał na prorocze znaczenie owej sytuacji, mówiąc: „Jak Mojżesz uniósł w górę węża na pustkowiu, tak musi być uniesiony w górę Syn Człowieczy, aby każdy, kto w niego wierzy, miał życie wieczne” (Jn 3:14, 15).

W Izajasza 14:29 i 30:6 — w zapowiedzi wyroku Bożego przeciwko Filistei oraz w opisie pustkowia na pd. od Judy — wspomniano o „ognistym wężu latającym”. Zdaniem niektórych komentatorów określenie „latający” odnosi się do nagłego ruchu, jaki wykonują jadowite węże, rzucając się na ofiarę.

(hebr. kiszszuʼáh).

Ogórki wraz z arbuzami, porami, cebulą i czosnkiem należały do egipskich produktów, za którymi bardzo tęsknili utyskujący Izraelici i mieszany tłum (Lb 11:5). Niektórzy bibliści uważają ogórki za zbyt pospolite, by mogły budzić takie pragnienie, toteż sugerują, iż chodziło o melony (Cucumis melo). Jednakże świadectwo pokrewnych języków oraz pierwszych przekładów wskazuje, że Izraelici mieli na myśli ogórki.

Ogórek rośnie jako długie, płożące się pnącze o żółtych lub białawych kwiatach. Owoc ogórka siewnego (Cucumis sativus) ma gładką, zieloną lub niebieskawozieloną skórkę oraz zielonkawobiały miąższ z pestkami. Dobrze nawodnione brzegi Nilu i nawilżana rosą ziemia w Palestynie w połączeniu z gorącym słońcem zapewniają idealne warunki wzrostu tej roślinie, powszechnie uprawianej w tamtych rejonach.

W warzywnikach lub winnicach zwykle wznoszono chatkę bądź budkę, w której mógł się schronić strażnik pilnujący plonów przed złodziejami oraz wałęsającymi się zwierzętami. Była to nietrwała konstrukcja, składająca się z czterech prostych słupów wbitych w ziemię i połączonych