Inne słowo hebrajskie (maʽaráw) odnosi się do zachodu słońca (Iz 59:19) lub kierunku zachodniego (1Kn 26:30; 2Kn 32:30). Użyto go do zilustrowania wielkiej odległości w pocieszającym wersecie, który ukazuje ogrom miłosierdzia Jehowy wobec niedoskonałych ludzi: „Jak daleko jest wschód słońca od jego zachodu, tak daleko odsunął od nas nasze występki” (Ps 103:12).

W Mateusza 8:11 Jezus oznajmił, że wraz z Abrahamem, Izaakiem i Jakubem ułoży się przy stole wielu przybyszów „ze stron wschodnich i ze stron zachodnich” — dosłownie „od wschodów do zachodów”. Greckie słowo dysmé odnosi się tu do kierunku geograficznego (Int). Również w innych miejscach oznacza ono zachód (Mt 24:27; Łk 12:54; 13:29; Obj 21:13).

Zobacz WSCHÓD I ZACHÓD SŁOŃCA.

Porcja ciasta odstawiona na dzień lub dłużej, żeby uległa zakwaszeniu, czyli fermentacji. Odpowiednikiem słowa „zaczyn” jest hebrajskie określenie seʼòr, które znaczy „sfermentowana, zakwaszona masa”. Po zmieszaniu ze świeżym ciastem zaczyn powoduje jego szybkie zakwaszenie.

Izraelici używali zaczynu do wyrobu chleba na zakwasie. Porcję ciasta z poprzedniego wypieku na ogół rozczyniano z wodą w dzieży i dopiero potem dodawano mąki albo też od razu mieszano z mąką i razem wyrabiano. Zapewne do tej drugiej metody nawiązał Jezus Chrystus, gdy powiedział: „Królestwo niebios podobne jest do zakwasu, który niewiasta wzięła i schowała w trzech dużych miarach mąki, aż cała ta masa się zakwasiła” (Mt 13:33; Łk 13:20, 21). Choć nie ma na to bezpośrednich dowodów, niektórzy uważają, że Żydzi używali jako drożdży także osadów z wina.

Zaczynu nie wolno było dodawać do ofiar zbożowych, które Izraelici spalali dla Jehowy w ogniu (Kpł 2:11). Wyraźnie im również polecono, by zaczyn (będący symbolem zepsucia i grzechu) nie znalazł się w ich domach ani w ogóle w obrębie ich granic podczas siedmiodniowego Święta Przaśników (Wj 12:15; 13:7; Pwt 16:4). Ktokolwiek w tym okresie spożywałby coś na zakwasie, miał zostać „zgładzony ze zgromadzenia Izraela” (Wj 12:19).

W starożytnym Egipcie przy wypiekaniu chleba również pozostawiano trochę ciasta, by go użyć jako zakwasu do następnego wypieku. Nawet obecnie niektórzy mieszkańcy Cypru po wyrobieniu ciasta odstawiają niewielką porcję w ciepłe miejsce, a po upływie od 36 do 48 godzin używają jej do zakwaszenia świeżego ciasta.

Być może Paweł miał na myśli właśnie zaczyn, gdy pisał do Koryntian: „Usuńcie stary zakwas [gr. zýmen], żeby być nowym ciastem, tak jak jesteście wolni od kwasu” (1Ko 5:7; zob. ZAKWAS).

Zobacz ODSZKODOWANIE.

Wypowiedź zawierająca treść, której trzeba się domyślić. Hebrajskie słowo oznaczające zagadkę można też przetłumaczyć na ‛zagadkowa wypowiedź’ (por. Dn 8:23). Zagadki przeciwstawiono zwykłej mowie, którą łatwo jest zrozumieć (Lb 12:8). Czasami „zagadka” jest synonimem „przypowieści”, bo kryje w sobie głęboki sens, wyrażony niejasnym językiem (Ps 49:4). To samo słowo hebrajskie jest w innym kontekście tłumaczone na „kłopotliwe pytania” (2Kn 9:1). Zagadka często zawiera ukrytą, lecz trafną analogię, toteż ułożenie jej wymaga bystrego umysłu, a odgadnięcie — umiejętności dostrzegania wzajemnych powiązań między różnymi sprawami. Dlatego według Biblii zagadki podają mędrcy, a ich rozwiązanie znajduje ktoś odznaczający się zrozumieniem (Prz 1:5, 6).

W Biblii utrwalono zagadki dotyczące zamierzeń Jehowy (Ps 78:2-4). Początkowo takie wypowiedzi mogą sprawiać czytelnikowi kłopot, są bowiem nieraz celowo niejasne i zawierają głębokie porównania, które w ówczesnych czasach nie miały być zrozumiałe. Na przykład w Zachariasza 3:8 Jehowa używa proroczego sformułowania „mój sługa — Latorośl”, ale nie wyjaśnia, że chodzi o odrośl rodowego drzewa króla Dawida — o Syna Bożego, który przebywał wtedy w niebie, a miał się narodzić z dziewicy pochodzącej z owej dynastii. Ponadto w Objawieniu 13:18 powiedziano, że „liczba bestii” wynosi „sześćset sześćdziesiąt sześć”, lecz nie wyjaśniono jej znaczenia.

Czasami zagadki miały nie tyle zadziwić słuchaczy, ile ich zaciekawić i uwypuklić konkretne przesłanie. Tak było z zagadką o winorośli i dwóch orłach, którą Ezechiel zadał domowi Izraela (Eze 17:1-8). Zaraz potem Jehowa polecił prorokowi zapytać lud, czy zrozumiał jej sens, a później ją objaśnić.

Niektóre zagadki układano po to, żeby ktoś je odgadnął, i wtedy często miały formę wierszowaną, jak np. ta, którą Samson zadał Filistynom. Kiedy powiedział: „Z pożerającego wyszło coś do jedzenia, a z silnego wyszło coś słodkiego”, rozmyślnie