prawdzie’ i ‛służyć Mu w prawdzie’ (Ps 25:4, 5; 26:3-6; 43:3; 86:11; Joz 24:14; 1Sm 12:24; Iz 38:3). W tym celu musi ściśle przestrzegać Jego wymagań oraz pełnić swą służbę wiernie i szczerze. Jezus Chrystus powiedział pewnej Samarytance: „Nadchodzi godzina, i teraz jest, gdy prawdziwi czciciele będą czcić Ojca duchem i prawdą, bo właśnie takich szuka Ojciec, aby go czcili. Bóg jest Duchem, a ci, którzy go czczą, muszą oddawać cześć duchem i prawdą” (Jn 4:23, 24). Takie oddawanie czci Bogu nie może się opierać na ludzkich wymysłach, lecz musi odpowiadać prawdzie, czyli temu, co On sam objawił o sobie i swych zamierzeniach w swoim Słowie.

Chrystianizm to „droga prawdy” (2Pt 2:2), a ci, którzy wspierają innych w jego rozkrzewianiu, stają się „współpracownikami w prawdzie” (3Jn 8). „Prawdą” lub „prawdą dobrej nowiny” nazwano ogół nauk chrześcijańskich, które później weszły w skład spisanego Słowa Bożego. Każdy, komu zależy na wybawieniu, koniecznie musi się trzymać tej prawdy, musi w niej ‛chodzić’ (Rz 2:8; 2Ko 4:2; Ef 1:13; 1Tm 2:4; 2Tm 4:4; Tyt 1:1, 14; Heb 10:26; 2Jn 1-4; 3Jn 3, 4). Jeżeli chrześcijanin przykładnie się prowadzi, to prawda (zgodność jego czynów ze Słowem Bożym oraz faktyczne skutki jego postępowania) jasno poświadcza, że można się na nim wzorować (3Jn 11, 12). Natomiast przestaje ‛chodzić w prawdzie’ ten, kto odstępuje od podstawowych nauk chrystianizmu — czy to przez naganny tryb życia, czy przez szerzenie fałszywych poglądów. Coś takiego przydarzyło się tym, którzy uparcie twierdzili, iż niezbędnym warunkiem wybawienia jest obrzezanie. Ich nauki były sprzeczne z prawdą chrześcijańską, a kto je przyjął, już ‛nie chodził w prawdzie’, bo nie był jej posłuszny (Gal 2:3-5; 5:2-7). Dlatego gdy apostoł Piotr zachował się niestosownie, czyniąc różnicę między Żydami i nie-Żydami, Paweł wytknął mu, że ‛nie chodzi zgodnie z prawdą dobrej nowiny’ (Gal 2:14).

„Filar i podpora prawdy”. Zbór chrześcijański stanowi „filar i podporę prawdy” — podtrzymuje ją, broni jej oraz strzeże jej czystości (1Tm 3:15). Wobec tego ci, którym powierzono nadzór nad zborem, koniecznie muszą umieć poprawnie władać „słowem prawdy”. Jeżeli należycie posługują się Słowem Bożym, potrafią skutecznie rugować ze zboru fałszywe nauki, odpowiednio pouczając „nieprzychylnie usposobionych; bo może Bóg udzieli im skruchy prowadzącej do dokładnego poznania prawdy” (2Tm 2:15-18, 25; por. 2Tm 3:6-8; Jak 5:13-20). Nie wszyscy się nadają do udzielania w zborze takich pouczeń. Nie może ich udzielać np. ten, kto żywi zazdrość i jest swarliwy. Gdyby ktoś taki chełpił się posiadaniem kwalifikacji do nauczania, mijałby się z prawdą. Uczeń Jakub słusznie napisał: „Kto wśród was jest mądry i odznacza się zrozumieniem? Ten niech swym szlachetnym postępowaniem pokaże swe uczynki z łagodnością właściwą mądrości. Ale jeśli w swych sercach macie gorzką zazdrość i swarliwość, to się nie przechwalajcie i nie kłamcie przeciwko prawdzie” (Jak 3:13, 14).

Jeżeli zbór chrześcijański ma być „filarem i podporą prawdy”, to jego członkowie muszą dostosowywać do niej swoje życie (Ef 5:9). Muszą niezachwianie trwać w szlachetnym, czystym postępowaniu, jak gdyby byli ‛opasani prawdą’ (Ef 6:14). Jednocześnie powinni dbać o czystość zboru. Apostoł Paweł, chcąc podkreślić potrzebę chronienia zboru chrześcijańskiego przed kalającym wpływem osób nieprawych, napisał: „Usuńcie stary zakwas, żeby być nowym ciastem, tak jak jesteście wolni od kwasu. Bo istotnie Chrystus, nasza ofiara paschalna, został ofiarowany. A zatem obchodźmy święto nie ze starym zakwasem ani też z zakwasem zła i niegodziwości, lecz z przaśnikami szczerości i prawdy” (1Ko 5:7, 8). Skoro Jezus Chrystus, zobrazowany przez baranka paschalnego, został ofiarowany jeden jedyny raz (por. Heb 9:25-28), to chrześcijanie muszą dbać o to, by całe ich życie, porównane przez Pawła do Święta Przaśników, było wolne od wszelkiego zła i niegodziwości. Muszą być gotowi usuwać wszystko, co grzeszne, aby zachowywać w czystości samych siebie i cały zbór, a tym samym ‛obchodzić święto z przaśnikami szczerości i prawdy’.

„Ogół przepisów i norm prawnych regulujących stosunki między ludźmi danej społeczności, zawierających zakazy, których naruszenie zagrożone jest określoną karą; prawodawstwo”, a także „norma prawna; ustawa, przepis, zakaz, nakaz” (Uniwersalny słownik języka polskiego, red. S. Dubisz). W sensie biblijnym prawem jest przykazanie lub objawienie woli Boga, a także ogół Jego przykazań i objawień: wola Boża. Prawo to również norma określająca właściwy styl życia lub odpowiednie postępowanie, oparta na woli Bożej lub podyktowana przez sumienie, czyli wrodzone poczucie moralności i sprawiedliwości.

W Pismach Hebrajskich słowo „prawo” jest głównie odpowiednikiem hebrajskiego toráh, spokrewnionego z czasownikiem jaráh („kierować; uczyć; pouczać”). Czasami tłumaczy się w ten