Wspaniałomyślna, szczera gotowość hojnego obdarowywania innych. Hebrajski odpowiednik słowa „szczodry”, nadíw, oddano w Izajasza 32:8 jako „wspaniałomyślny”, a gdzie indziej jako „ochoczy” i rzeczownikowo ‛dostojnik’ (Ps 51:12; Lb 21:18, przyp. w NW). Podstawowe znaczenie greckiego wyrazu haplòtes („szczodrość”, 2Ko 8:2; 9:11; „hojność”, Rz 12:8; „szczerość”, Ef 6:5) to „prostota” (2Ko 11:3, NTint). Sam Jehowa jest uosobieniem szczodrości, gdyż zgodnie ze swą wolą w pełni zaspokaja wszelkie potrzeby swoich posłusznych stworzeń (Flp 4:19; 1Jn 5:14). Od Niego pochodzą wszystkie dobre dary i doskonałe podarunki, również te niematerialne, np. mądrość (Jak 1:5, 17).

Mojżesz nawoływał Izraelitów, by okazywali zbożny przymiot, jakim jest szczodrość, nawet wtedy, gdy udzielają pożyczki pod zastaw. Oświadczył: „Nie wolno ci zatwardzić swego serca ani zamykać ręki przed swym ubogim bratem. Masz bowiem szczodrze otworzyć przed nim swą rękę (...) Masz mu bezwarunkowo dać, a twe serce nie ma być skąpe w dawaniu mu (...) Dlatego ci nakazuję, mówiąc: ‚Masz szczodrze otworzyć rękę przed swym uciśnionym i ubogim bratem w twej ziemi’” (Pwt 15:7-11).

Przysłowie biblijne powiada: „Dusza szczodra [dosł. „dusza z darem będącym wyrazem błogosławieństwa”] sama zostanie nasycona, a kto obficie poi drugich, sam też zostanie obficie napojony” (Prz 11:25). Ponadto Jezus Chrystus oznajmił: „Więcej szczęścia wynika z dawania niż z otrzymywania” (Dz 20:35). A innym razem rzekł: „Dawajcie, a ludzie wam dadzą. Wsypią do waszych podołków miarę wyborną, natłoczoną, utrzęsioną i przepełnioną. Bo jaką miarą odmierzacie, taką wam w zamian odmierzą” (Łk 6:38).

W zborze chrześcijańskim. Apostoł Paweł wyraził tę samą prawdę jeszcze innymi słowami: „Kto skąpo sieje, ten będzie też skąpo żąć, a kto obficie sieje, ten będzie też obficie żąć”. Wobec tego radził: „Niech każdy czyni tak, jak postanowił w sercu, nie z ociąganiem się albo pod przymusem, gdyż Bóg miłuje dawcę rozradowanego” (2Ko 9:6, 7). Dalej Paweł wskazał na wspaniały przykład szczodrości Jehowy, który nie tylko dostarcza nasienia siewcy i chleba jedzącemu, lecz także wzbogaca korynckich braci „ku wszelkiego rodzaju szczodrości”, by z kolei oni mogli okazywać ją innym. Taka szczodrość prowadzi do „dziękowania Bogu” (2Ko 9:8-13).

Zalecając przejawianie zbożnej szczodrości, Paweł napisał do Rzymian (12:8): „Kto udziela, niech to czyni z hojnością”, a do Hebrajczyków (13:16) — „Nie zapominajcie o wyświadczaniu dobra i o dzieleniu się z drugimi, bo takie ofiary bardzo się podobają Bogu”. Wybitnym przykładem pod tym względem były zbory w Macedonii. Ponieważ z radością dawały ‛ponad swą rzeczywistą możność’, wspierając innych pomimo ubóstwa, „sprawiły, iż obfitowało bogactwo ich szczodrości” (2Ko 8:1-4).

Warto zauważyć, że wersety zachęcające do szczodrości i hojności nie pozostają w sprzeczności z tymi, w których potępiono osoby niewdzięczne, opieszałe i leniwe. Na przykład leniwy, który nie orze z powodu zimna, nie otrzyma wsparcia, gdy będzie żebrał w porze zbiorów; a kto uchyla się od pracy, nie ma prawa korzystać ze szczodrości innych (Prz 20:4; 2Ts 3:10). Na listę wdów zasługujących na pomoc wciągano tylko kobiety spełniające określone warunki (1Tm 5:9, 10). Datki zbierane w zborach Galacji, Macedonii i Achai nie były przeznaczane dla ogółu potrzebujących pogan, lecz dla potrzebujących „świętych” (1Ko 16:1; 2Ko 9:1, 2).

Złote przybory do lamp świecznika w przybytku i w świątyni (Wj 25:37, 38; 37:23; Lb 4:9; 1Kl 7:48, 49; 2Kn 4:19-21). Hebrajski odpowiednik wyrazu „szczypce” brzmi melkachájim; ma on formę liczby podwójnej i pochodzi od rdzenia oznaczającego „brać”. Liczba podwójna może wskazywać na narzędzie składające się z dwóch części. W Izajasza 6:6 tym samym słowem określono szczypce, którymi seraf wyjął z ołtarza rozżarzony węgielek.

W Biblii oddzielnie wymieniono „szczypce” do świeczników oraz „gasidła” używane w świątyni (1Kl 7:49, 50; 2Kn 4:21, 22). Nie opisano dokładnie tych narzędzi, ale być może jedne wykorzystywano jako pojemniki na wypalone knoty, a drugie przypominały nożyce i służyły do odcinania wypalonych części knotów. W przybytku takie odcięte szczypcami knoty wkładano do popielnic, a potem wyrzucano (Wj 37:23).

Jeden z członków rodu Baniego, którzy za namową Ezdrasza odprawili swoje cudzoziemskie żony i synów (Ezd 10:10, 11, 29, 44).

(„wyproszony u Boga”).

Potomek króla Dawida i przodek Jezusa; pochodził z plemienia Judy. Szealtiela nazwano synem Jehojachina (Jechoniasza), a także Neriego. Zarówno Szealtiela, jak i jego brata Pedajasza wymieniono jako ojca Zerubbabela, który był namiestnikiem po niewoli babilońskiej.

Kto właściwie był ojcem Szealtiela? Szealtiela wymieniono jako pierwszego z synów, którzy urodzili