To oczywiste, że Babilon Wielki, jako „matka nierządnic”, próbuje wszelkimi sposobami nakłonić „oblubienicę” Chrystusa do niewierności wobec obiecanego jej małżonka (2Ko 11:2, 3; Ef 5:25-27) i w ten sposób uczynić z niej kolejną nierządnicę. Dlatego gdy niecne zamysły Babilonu Wielkiego spełzają na niczym, radość w niebie się potęguje. Wielka nierządnica została usunięta, a oblubienica odniosła zwycięstwo i przygotowała się dla swego oblubieńca. Nadszedł czas zaślubin Baranka. Szczęśliwi są wszyscy zaproszeni na tę uroczystość. Kiedy znika wielka nierządnica, rywalka religii prawdziwej, rozpoczyna się nowa era rządów Jehowy (Obj 19:1-10).

Ale trzeba jeszcze wykonać wyrok na pozostałych nieprzyjaciołach Boga. Oblubieniec wyrusza, by dopełnić swego zwycięstwa, by usunąć z ziemi wszystkich wrogów — politycznych i innych. Zagłada jest całkowita. Kiedy wszyscy poplecznicy Diabła poniosą porażkę, również on sam zostaje związany na czas tysiącletnich rządów Chrystusa. Wizja przenosi się chwilowo do okresu po zakończeniu Tysiącletniego Panowania, by opisać odbywający się wówczas sąd; Diabeł na krótki czas odzyskuje wolność, a potem razem z tymi, którzy przyłączają się do jego ataku na „obóz świętych i miasto umiłowane”, zostaje na zawsze unicestwiony (Obj 19:11 do 20:10).

Wracając do wydarzeń z okresu Tysiąclecia, wizja ukazuje zmartwychwstanie i sąd, odbywające się pod panowaniem Chrystusa i jego oblubienicy, Nowej Jerozolimy. Następuje opis piękna i wspaniałości tego niebiańskiego „miasta” oraz jego uzdrawiającego, ożywczego wpływu na ludzkość (Obj 20:11 do 22:5).

W zakończeniu Jehowa Bóg zapowiada, iż ‛przychodzi szybko, by każdemu dać zapłatę według jego dzieła’. Jezus jako „świadek wierny i prawdziwy” daje świadectwo o dopełnieniu się świętej tajemnicy dotyczącej Królestwa, mówiąc: „Jam jest korzeń i potomek Dawida, i jasna gwiazda poranna”. Jest nieprzemijającym dziedzicem Dawida, objętym po wsze czasy przymierzem co do Królestwa, i tym, którego zapowiedziano w Liczb 24:17. A zatem żadne wysiłki Szatana, bestii i Babilonu Wielkiego (Obj 12:1-10; 17:3-14) nie były w stanie przeszkodzić, by ta „gwiazda” powstała z domu Dawida i na zawsze zasiadła na niebiańskim tronie (Obj 22:6-16).

Duch, czynna siła Boża, oraz „oblubienica” zapraszają każdego, kto słyszy, do brania wody życia darmo. Na koniec Jezus ostrzega, by niczego nie dodawać do słów proroctwa ani niczego od nich nie odejmować, oraz oznajmia swe rychłe przybycie, na co Jan odpowiada: „Amen! Przyjdź, Panie Jezusie” (Obj 22:17-21).

Księga Objawienia ma ogromne znaczenie, gdyż duchowo wzmacnia i oświeca lud Boży. Uwypukla, iż Bóg szczerze interesuje się zborami swych sług, a Wspaniały Pasterz, Jezus Chrystus, okazuje im głęboką, serdeczną troskę. Jezus dokładnie wie, co się dzieje i co należałoby zrobić. Wynika to zwłaszcza z pierwszych trzech rozdziałów tej księgi.

Niektórzy uważają Księgę Objawienia za tak symboliczną, że nie sposób jej pojąć, albo za całkiem niepraktyczną. Ale Jehowa Bóg nie chce, by Jego słudzy byli w niewiedzy, i dlatego z Jego woli Biblia została tak napisana, by można ją było rozumieć i kierować się jej wskazówkami. Klucz do zrozumienia Księgi Objawienia jest taki sam, jak w wypadku innych części Biblii. Wskazał na niego apostoł Paweł. Po wyjaśnieniu, iż Bóg wyjawia ukrytą mądrość poprzez swego ducha, napisał: „O tych też sprawach mówimy nie słowami, których uczy mądrość ludzka, lecz takimi, których uczy duch, gdyż łączymy duchowe sprawy z duchowymi słowami” (1Ko 2:8-13). Kiedy badamy Pismo Święte (oraz pewne ówczesne zwyczaje i sposoby działania), dostrzegamy tam wiele elementów, które w Księdze Objawienia posłużyły za symbole. Porównanie takich wersetów często pomaga zrozumieć dany symbol. Trzeba jednak zauważyć, iż jakieś pojęcie lub wyrażenie może symbolizować lub odnosić się do różnych rzeczy — zależnie od kontekstu.

Zobacz TWARZ, OBLICZE.

Zobacz SZALEŃSTWO, OBŁĘD.

Zobacz CHMURA.

Człowiek podający się za kogoś, kim nie jest; osoba, której czyny nie odpowiadają słowom.

Hebrajskie wyrazy tłumaczone na „obłudnik” lub „obłuda” (Bg, Wk i miejscami Bw) pochodzą od rdzenia słowotwórczego chanéf i bywają też oddawane przez „nieprawy” lub „niewierny” (BT), „niegodziwy” (Bw), „bezbożny” (BWP) albo „odstępca” (NŚ). Według pewnego leksykonu słowo chanéf użyte w funkcji przymiotnika można zdefiniować jako „świecki, areligijny (...), bezbożny”, a w funkcji czasownika — „być skażonym, zbezczeszczonym (...), skłonnym do odstępowania od tego, co słuszne” (A Hebrew and English Lexicon of the Old Testament, red. F. Brown, S. R. Driver i C. A. Briggs, 1980, ss. 337, 338). W Piśmie Świętym