pilnie wystrzegać. Zuchwały czyn nie jest zwykłym błędem, lecz poważnym grzechem, czymś obrzydliwym w oczach Bożych — bez względu na to, jaką pozycję zajmuje osoba, która się go dopuszcza. Na przykład Uzzjasz był potężnym królem i cieszył się błogosławieństwem Bożym, ale gdy zuchwale próbował przejąć obowiązki kapłanów, został ukarany trądem (2Kn 26:16-21). Króla Saula zuchwalstwo popchnęło do buntu przeciw Jehowie. Nie chciał zaczekać na przybycie Samuela i sam złożył ofiarę (1Sm 13:8-14). Poza tym samowolnie oszczędził amalekickiego króla Agaga i najlepszą część łupów, choć Jehowa kazał wydać Amalekitów na zagładę. Z powodu zuchwałego postępowania Saula Bóg odrzucił go jako króla (1Sm 15:8, 9, 11, 18, 19).

Przykładem zuchwalstwa, którego dopuścił się Izraelita nienależący do rodu królewskiego, jest postępek Uzzy. Wbrew podanym przez Boga wytycznym Arkę Przymierza przewożono do Jerozolimy na wozie ciągniętym przez bydło. Gdy wóz o mało się nie wywrócił, Uzza wyciągnął rękę i chwycił Arkę, by ją przytrzymać. Za ten zuchwały czyn świadczący o braku szacunku Jehowa ukarał go śmiercią (2Sm 6:6, 7).

Jeśli ktoś nie jest pewien, jak się zachować w danej sytuacji albo czy ma prawo do jakiegoś działania, powinien najpierw zasięgnąć rady u osób dysponujących odpowiednią wiedzą i rozeznaniem. Biblia uczy: „Zuchwalstwem wywołuje się tylko zwadę, lecz mądrość jest u tych, którzy się wspólnie naradzają” (Prz 13:10). Zuchwalstwo pociąga za sobą katastrofalne skutki, natomiast skromność może zapewnić ocalenie. Król Salomon słusznie powiedział: „Przyszło zuchwalstwo? Przyjdzie i hańba; lecz mądrość jest u skromnych” (Prz 11:2).

Brak poszanowania dla władzy Bożej. Gdy ktoś postępuje zuchwale wobec Jehowy, okazuje brak szacunku dla Jego zwierzchniej władzy i boskości. Na największe potępienie zasługują ci, którzy podają się za Jego sług, a jednocześnie przedstawiają Go w złym świetle. O fałszywych prorokach Jehowa powiedział: „Prorok ośmielający się mówić w moim imieniu słowo, którego mu nie nakazałem mówić, (...) umrze. (...) Gdy prorok mówi w imieniu Jehowy i słowo to się nie sprawdzi ani nie spełni, (...) prorok mówił je z zuchwalstwa” (Pwt 18:20-22).

O braku szacunku dla Jehowy świadczy też lekceważenie Jego przedstawicieli, co może wynikać właśnie z zuchwalstwa. W Izraelu trudne sprawy należało przedstawić w „miejscu, które wybierze Jehowa” (od czasów Dawida była to Jerozolima). Gdy ktoś nie zastosował się do wydanego wyroku, ponosił śmierć, gdyż przeciwstawiając się przedstawicielom Bożym, sprzeciwiał się samemu Bogu. Prawo Mojżeszowe nakazywało: „Postąpisz zgodnie z prawem, na które ci wskażą, i zgodnie z sądowniczym rozstrzygnięciem, które ci oznajmią. (...) A mężczyzna zachowujący się zuchwale i nie słuchający kapłana, który stoi, by tam pełnić służbę dla Jehowy, twego Boga, ani sędziego — mężczyzna ten umrze; i usuniesz z Izraela zło. A cały lud usłyszy i się zlęknie, i już nie będą postępować zuchwale” (Pwt 17:8-13; por. Lb 15:30). O ludziach lekceważących Boga i Jego namaszczonych duchem sług apostoł Piotr napisał, że są „zuchwali [od gr. tolmetés], samowolni, nie drżą przed chwalebnymi, lecz wypowiadają się obelżywie”. Takie osoby „ulegną zagładzie na swojej drodze zagłady” (2Pt 2:10, 12).

Niektórzy Żydzi przychodzący do Jana Chrzciciela zuchwale sądzili, że zasługi przodków zapewnią im ochronę Bożą. Jan przejrzał ich sposób myślenia, dlatego ostrzegł ich: „Nie ośmielajcie się mówić sobie: ‚Za ojca mamy Abrahama’. Bo powiadam wam, iż Bóg potrafi wzbudzić Abrahamowi dzieci z tych kamieni” (Mt 3:9). Greckie słowo oddane tu jako ‛ośmielać się’ to dòksete, pochodzące od dokéo, które przede wszystkim znaczy „myśleć; mieć zdanie (pozytywne lub negatywne)”.

Koniec zuchwalstwa. Starożytny Babilon zuchwale występował przeciw Bogu, w związku z czym ściągnął na siebie Jego nieprzyjaźń. Prorok Jeremiasz oznajmił Babilonowi: „Oto jestem przeciw tobie, Zuchwalstwo — brzmi wypowiedź Wszechwładnego Pana. (...) Zuchwalstwo potknie się i upadnie” (Jer 50:29, 31, 32). Symboliczny Babilon Wielki okazał się zaciekłym i najzuchwalszym przeciwnikiem Boga na ziemi; upił jej mieszkańców ‛winem swej rozpusty’ i ponosi odpowiedzialność za „krew proroków i świętych, i tych wszystkich, którzy zostali pozabijani na ziemi”. Z tego powodu czeka go wieczna zagłada (Obj 17:2, 5; 18:7, 8, 20, 24). Harmonizuje to z obietnicą Jehowy dotyczącą położenia kresu wszelkiemu zuchwalstwu: „Sprawię, że zniknie pycha zuchwałych, a wyniosłość tyranów poniżę” (Iz 13:11).

Jedna z wielu wiernych kobiet, które korzystały ze swego mienia, by zaspokajać potrzeby Jezusa i jego 12 apostołów podczas ich służby w Galilei w 31 r. n.e. (Łk 8:1-3).