(od rdzenia oznaczającego: „wykupić”).

Założyciel jednej z rodzin netynejczyków. „Synowie Padona” powrócili z Zerubbabelem z niewoli babilońskiej (Ezd 2:1, 2, 43, 44; Neh 7:46, 47).

Miasto na zach. wybrzeżu Cypru. Po przejściu całej wyspy Paweł z Barnabasem i Janem Markiem spotkali w Pafos czarnoksiężnika Bar-Jezusa (Elimasa), który im się sprzeciwiał, gdy głosili prokonsulowi Sergiuszowi Pawłowi. Dlatego apostoł Paweł na pewien czas oślepił czarnoksiężnika, a prokonsul na widok tego cudu uwierzył i został chrześcijaninem (Dz 13:6-13).

Nazwę Pafos nosiły dwa cypryjskie miasta: Stare Pafos i Nowe Pafos. Miasto wspomniane w relacji z Dziejów Apostolskich to Nowe Pafos, które było stolicą prowincji senatorskiej Cypr, gdy Paweł odwiedził tę wyspę podczas swej pierwszej podróży misjonarskiej. Uważa się, że pozostałościami tego miasta są ruiny starożytnego portu, znajdujące się jakieś 15 km na pn. zach. od Starego Pafos (Kuklia). Istniał tam naturalny port wykorzystywany jako baza okrętów wojennych w czasach greckich i rzymskich. Niewątpliwie właśnie stamtąd Paweł i jego towarzysze odpłynęli na pn. pn. zach. do Perge w Azji Mniejszej. Do dziś zachowały się falochrony tego starożytnego portu, jak również pozostałości różnych budynków użyteczności publicznej i prywatnych domów oraz murów miejskich.

Barnabas i Marek zapewne jeszcze raz odwiedzili to miasto ok. 49 r. n.e. (Dz 15:36-39).

(„spotkanie z Bogiem”).

Naczelnik plemienia Aszera w czasie wędrówki po pustkowiu; syn Ochrana (Lb 1:13, 16). Pomagał Mojżeszowi w przeprowadzeniu pierwszego spisu Izraelitów, złożył dar podczas uroczystości poświęcenia ołtarza w przybytku, dowodził zastępem wojowników ze swego plemienia (Lb 1:4, 5, 13, 17-19; 2:27, 28; 7:11, 72-77; 10:26).

(hebr. ʽakkawísz).

Mały, bezskrzydły stawonóg mający osiem odnóży, zaliczany do gromady pajęczaków (nie do owadów).

Większość pająków przędzie pajęczynę, w którą chwyta zdobycz. Pająki mają z reguły trzy pary kądziołków przędnych, umieszczonych na końcu odwłoka po stronie brzusznej. Są one połączone licznymi miniaturowymi kanalikami z leżącymi wewnątrz ciała gruczołami przędnymi. Wydzielina tych gruczołów, przechodząc przez kądziołki, krzepnie i zmienia się w delikatną pajęczynę. Trzymając kądziołki przędne razem, pająk może wyprodukować jedną grubą nić, a gdy je rozsunie — pęk cienkich niteczek.

Sieć pajęcza — różna w wypadku różnych gatunków — odznacza się piękną symetrią i skomplikowaną strukturą. Na niciach w równych odstępach wiszą krople lepkiej wydzieliny, także produkowanej przez pająka. Kiedy pająk przeciągnie nić między dwoma promieniami szkieletu i pokryje ją kleistą substancją, ciągnie tę nić do dołu, a następnie puszcza. W ten sposób uzyskuje równomierne rozmieszczenie drobnych kropelek kleju. Taka lepka nić służy do chwytania ofiary.

Pająk jest dwukrotnie wspominany w Piśmie Świętym w unaocznieniach. Bildad, zwracając się do Hioba, mówił o odstępcy, który pokłada ufność w „domku pająka” — konstrukcji zbyt delikatnej, by mogła mu zapewnić oparcie (Hi 8:14, 15). Do snucia pajęczej sieci zostało przyrównane dopuszczanie się szkodliwych czynów i aktów przemocy przez wiarołomnych Izraelitów. Nie mogli oni ‛okryć się swymi dziełami’, tak jak pajęczyna nie nadaje się do wyrobu szat (Iz 59:5, 6).

Uważa się, że hebrajskie słowo tłumaczone na „pakuły” odnosi się do krótkich, szorstkich włókien lnu. Pakuły łatwo się palą. Gdy Dalila związała Samsona wilgotnymi ścięgnami, on je bez trudu rozerwał, „jak się rozrywa sznurek skręcony z pakuł, gdy poczuje ogień” (Sdz 16:8, 9). Jehowa, zapowiadając zgładzenie spośród swego wybranego narodu niegodziwców oraz ich dzieł, oznajmił: „Stanie się siłacz wiązką pakuł, a jego dzieło iskrą; oboje naraz staną w płomieniach i nie będzie komu gasić” (Iz 1:24, 31).

(skrócona forma imienia Pelaliasz: „rozjemcą jest Jah”).

Mężczyzna, który w czasach Nehemiasza naprawiał fragment muru Jerozolimy; syn Uzaja (Neh 3:25).

Jedna z pięciu ruchomych części dłoni lub stopy. Palce u rąk odgrywają dużą rolę w wykonywaniu różnych prac, zwłaszcza precyzyjniejszych czynności. Ponieważ stanowią część ręki, w Biblii są niekiedy jej synonimem. Czasem dwa wyrazy: „palce” i „ręce” występują obok siebie, jak np. w paralelnych opisach wyrabiania bożków (Iz 2:8).

O Bogu przenośnie powiedziano, że użył swego „palca” bądź „palców” do zrealizowania pewnych przedsięwzięć, np. do spisania Dziesięciorga Przykazań na kamiennych tablicach (Wj 31:18; Pwt 9:10), dokonania cudów (Wj 8:18, 19) i stworzenia niebios (Ps 8:3). „Palce” Boga biorące udział w stwarzaniu to w gruncie rzeczy Jego święty