córki są nierządnicami i że w rażący sposób lekceważy ona Boskie postanowienia i przykazania, m.in. te dotyczące trwałości i jedności rodziny (Obj 17:1-6). Do duchowego nierządu wciąga także innych, wydając wiele córek, „nierządnic”. Za wszelką cenę próbuje doprowadzić do skalania „oblubienicy” Chrystusa. Jednakże „oblubienica” skutecznie się temu opiera — jest czysta, prawa, godna tego, by ku radości oraz pożytkowi wszystkich stworzeń we wszechświecie zostać „małżonką” Jezusa Chrystusa i wejść do „rodziny” Jehowy (Obj 19:2, 6-8; 2Ko 11:2, 3; zob. MAŁŻEŃSTWO oraz inne hasła dotyczące rodziny).

Miejscowość w Gileadzie, gdzie mieszkał przyjaciel Dawida — Barzillaj (2Sm 17:27-29; 19:31, 32). Niektórzy geografowie utożsamiają ją z Bersinią, leżącą ok. 7 km w kierunku zach.-pd.-zach. od Irbidu. Nazwa Rogelim zachowała się być może w nazwie pobliskiego Wadi ar-Radżajla.

Drugi z synów Szemera, wymienionych w rodowodzie potomków Aszera (1Kn 7:30, 34).

Odpowiednik hebrajskiego słowa szérec, pochodzącego od rdzenia czasownikowego oznaczającego „roić się” (Rdz 8:17; Wj 8:3). Rzeczownik ten najwyraźniej odnosi się do małych stworzeń występujących w dużej liczbie (Wj 8:3; Ps 105:30; por. Wj 1:7). Po raz pierwszy użyto go w Rodzaju 1:20 w opisie piątego dnia stwarzania, gdy wody zaroiły się duszami żyjącymi. Podczas potopu ‛rojące się stworzenia’ lądowe, które znalazły się poza arką, wyginęły (Rdz 7:21).

Przepisy dotyczące zwierząt czystych i nieczystych wskazują, że określenie to może się odnosić do stworzeń żyjących w wodzie (Kpł 11:10), stworzeń skrzydlatych, m.in. nietoperzy i owadów (Kpł 11:19-23; Pwt 14:19), stworzeń lądowych, np. gryzoni, jaszczurek i kameleonów (Kpł 11:29-31), jak również do stworzeń poruszających się „na brzuchu” i mających wiele nóg (Kpł 11:41-44). Wiele z tych zwierząt, choć nie wszystkie, Prawo uznawało za „nieczyste”, czyli nienadające się na pokarm.

Podstawowe słowo hebrajskie tłumaczone na „rok”, szanáh, wywodzi się od rdzenia oznaczającego „powtórzyć; zrobić jeszcze raz” i — podobnie jak jego grecki odpowiednik, eniautòs — przywodzi na myśl regularnie powtarzający się cykl. Na Ziemi widomym znakiem upływania czasu są powtarzające się pory roku, będące następstwem krążenia naszej planety wokół Słońca. A zatem Stwórca umożliwił pomiar czasu w latach, umieszczając glob ziemski na orbicie, w stosunku do której nachylił jego oś obrotu. Wygodnym środkiem podziału roku na krótsze odcinki stały się regularne fazy Księżyca. O faktach tych wspomniano już na początku sprawozdania biblijnego (Rdz 1:14-16; 8:22).

Ludzie od zarania swych dziejów korzystali z dostarczonych przez Boga wskaźników czasu, odmierzając lata i miesiące (Rdz 5:1-32). U większości starożytnych ludów rok składał się z 12 miesięcy księżycowych. Typowy rok księżycowy liczy 354 dni, a miesiące — 29 lub 30 dni, w zależności od tego, kiedy pojawia się kolejny nów. Rok słoneczny jest więc o 11 i ¹/4 dnia dłuższy, gdyż trwa 365 i ¹/4 dnia (365 dni, 5 godzin, 48 minut i 46 sekund).

W czasach Noego. Pierwsza informacja o tym, jak w starożytności określano długość roku, pochodzi z czasów Noego. Najwyraźniej dzielił on rok na 12 miesięcy liczących po 30 dni. Jak wynika z jego „dziennika pokładowego”, 150 dni było odpowiednikiem pięciu miesięcy (Rdz 7:11, 24; 8:3-5). Mowa tam o drugim, siódmym i dziesiątym miesiącu roku, w którym nastał potop. Po pierwszym dniu dziesiątego miesiąca odnotowano okres 40 dni i jeszcze dwa okresy siedmiodniowe — łącznie 54 dni (Rdz 8:5-12). Nie wiadomo, ile dni minęło od wypuszczenia kruka do pierwszego wypuszczenia gołębia (Rdz 8:6-8). Nie podano też, ile czasu upłynęło po tym, gdy gołąb został wypuszczony po raz trzeci i ostatni, co opisano w Rodzaju 8:12. W kolejnym wersecie wspomniano już o pierwszym dniu pierwszego miesiąca następnego roku (Rdz 8:13). Biblia nie podaje, w jaki sposób Noe lub jego poprzednicy wyrównywali różnicę między rokiem złożonym z miesięcy 30-dniowych a rokiem słonecznym.

Egipt i Babilon. W starożytnym Egipcie na rok składało się 12 miesięcy mających po 30 dni, przy czym dla zharmonizowania z kalendarzem słonecznym dodawano co roku 5 dni. Babilończycy z kolei trzymali się roku księżycowego, lecz w określonych latach dodawali 13 miesiąc znany jako We-Adar, aby pory roku pokrywały się z odpowiednimi miesiącami. Taki rok, zwany księżycowo-słonecznym, był rzecz jasna raz dłuższy, a raz krótszy od słonecznego, w zależności od tego, czy liczył 12, czy 13 miesięcy księżycowych.

Cykl Metona. Z biegiem czasu wprowadzono system dodawania 13 miesiąca siedem razy w ciągu 19 lat, które dzięki temu trwały prawie dokładnie tyle, co 19 lat słonecznych. Metoda ta