Wzmianki o nim mają głównie charakter genealogiczny — z jego linii rodowej wywodziła się większość potomków Judy (1Kn 2:4, 5, 9-55; 4:1-20). Jak wykazał drugi spis ludności przeprowadzony na pustkowiu, rody Pereca i jego dwóch synów stanowiły znaczną część plemienia Judy (Lb 26:20-22). Niektórzy potomkowie Pereca byli członkami pierwszego z oddziałów pełniących na zmianę miesięczną służbę dla Dawida (1Kn 27:3). Poza tym wielu powróciło z niewoli babilońskiej, a 468 z nich zamieszkało w Jerozolimie (1Kn 9:3, 4; Neh 11:4, 6). Z linii rodowej, do której należał Perec, pochodzili Boaz i Dawid, a później Jezus — obiecany Mesjasz (Rut 4:18-22; 1Kn 2:4-15; Mt 1:3; Łk 3:33).

(„targnięcie się na Uzzę”).

Nazwa nadana klepisku Nachona (Kidona) po tym, gdy Jehowa uśmiercił Uzzę za niedozwolone dotknięcie Arki Przymierza, którą próbowano przewieźć z Kiriat-Jearim do Miasta Dawidowego (2Sm 6:4-10; 1Kn 13:6-11). Dokładne położenie tego miejsca nie jest znane.

Słowo aramejskie, którego użył Daniel, objaśniając napis na ścianie: „MENE, MENE, TEKEL i PARSIN” (Dn 5:25, 28). Jak uważa dr Judah Slotki, znaczył on „mane, mane, sykl i połówki sykla” (The Soncino Books of the Bible, red. A. Cohen, Londyn 1951; zob. też Słownik wiedzy biblijnej, Warszawa 1997, ss. 511, 512). „Peres” to liczba pojedyncza od „Parsin”, wobec tego znaczy „pół sykla”.

Tłumacząc znaczenie słowa „Peres”, prorok użył dwóch innych wyrazów aramejskich pisanych za pomocą tych samych trzech spółgłosek, lecz odmiennie wokalizowanych: „PERES [Perés] — twoje królestwo podzielono [perisát] i dano Medom oraz Persom [uFarás]”. A zatem natchnione objaśnienie obejmowało podwójną grę słów opartą na wyrazie „Peres” i na rdzeniu oznaczającym „dzielić”. Trafność tej wykładni potwierdziły wydarzenia, które się rozegrały jeszcze tej samej nocy (zob. PARSIN).

Mężczyzna z plemienia Manassesa; syn Machira i Maaki (1Kn 7:14, 16).

Materiał pisarski sporządzony z wyprawionych skór owczych, kozich lub cielęcych. Starożytni od dawien dawna pisali na skórze; np. pod koniec II w. p.n.e. utrwalono na niej Księgę Izajasza, znalezioną wśród Zwojów znad Morza Martwego. Powszechniej używany był papirus, sprowadzany z Egiptu, ale jak wynika z relacji Pliniusza, gdy ok. 190 r. p.n.e. jeden z faraonów zakazał go stamtąd wywozić, w Pergamonie zaczęto wykorzystywać jego substytut — pergamin (z łac. [charta] pergamena, czyli [papier] pergameński). Zapewne po prostu spopularyzowano znaną wcześniej metodę takiego wyprawiania skór, by dało się je zapisywać po obu stronach. Zwoje pergaminowe były droższe od papirusowych, lecz o wiele trwalsze.

W 2 Tymoteusza 4:13 apostoł Paweł prosi, żeby przyniesiono mu „zwoje, zwłaszcza pergaminy”. Nie precyzuje, co zawierały, ale najprawdopodobniej były to księgi Pism Hebrajskich, które chciał studiować podczas uwięzienia w Rzymie. Wyrażenie „zwłaszcza pergaminy” może sugerować, że miał na myśli zwoje zarówno papirusowe, jak i pergaminowe.

Dawni Rzymianie często prowadzili doraźne zapiski na drewnianych tabliczkach pokrytych woskiem. Z czasem zaczęto posługiwać się w tym celu kawałkami skóry bądź pergaminu. Tego rodzaju notatniki nazywano po łacinie membranae (skóry). W przytoczonym powyżej wersecie Paweł użył greckiego odpowiednika tego słowa, prosząc o „zwoje, zwłaszcza pergaminy [membránas]”. Na tej podstawie niektórzy komentatorzy sugerują, że chodziło mu o dostarczenie zwojów Pism Hebrajskich oraz jakichś notatek lub listów. Dlatego w przekładzie Moffatta czytamy: „moje księgi, a zwłaszcza me papiery”, a w The New English Bible: „książki, przede wszystkim moje notatniki”. Nie da się jednak dokładnie ustalić, czy tymi „pergaminami” były dokumenty bądź notatki, czy też zwoje pergaminowe (Kx, La).

Welin. Pergamin wytwarzano zwykle ze skór owczych, kozich albo cielęcych. W III-IV w. n.e. zaczęto rozróżniać ów materiał na podstawie jakości — sztywniejszy dalej nazywano pergaminem, a szlachetniejszy stał się znany jako welin. Ten ostatni wyrabiano z delikatnych skórek cielęcych bądź koźlęcych, a nawet ze skórek martwo urodzonych cieląt lub jagniąt. Umyte skórki oskrobywano z sierści, rozpinano na ramie, po czym ponownie je przemywano i skrobano w celu usunięcia nierówności, a następnie posypywano kredą i wygładzano pumeksem. W ten sposób powstawał cienki, gładki, niemal biały materiał pisarski, powszechnie stosowany do spisywania ważnych ksiąg — aż do wynalezienia druku, do którego bardziej nadawał się, tańszy zresztą, papier. Na welinie sporządzono znane rękopisy biblijne, np. kodeksy: synajski i watykański, pochodzące z IV w. n.e., oraz aleksandryjski z V w.