Chcąc, by pamiętano o Jego imieniu, Jehowa czasami objawiał się w szczególny sposób. Tam, gdzie to uczynił, wznoszono ołtarze (Wj 20:24; por. 2Sm 24:16-18; zob. JEHOWA).

Imię Syna Bożego. Jezus Chrystus pozostał wierny aż do śmierci, za co Ojciec w nagrodę wyniósł go na wyższe stanowisko i „dał mu imię, które przewyższa wszelkie inne imię” (Flp 2:5-11). Kto pragnie żyć, musi akceptować wszystko, co owo imię wyobraża (Dz 4:12), m.in. uznawać Jezusa za Sędziego (Jn 5:22), Króla (Obj 19:16), Arcykapłana (Heb 6:20), Odkupiciela (Mt 20:28) oraz Naczelnego Pełnomocnika w sprawie wybawienia (Heb 2:10; zob. JEZUS CHRYSTUS).

Jako „Król królów i Pan panów”, Chrystus Jezus poprowadzi też niebiańskie wojska na sprawiedliwą wojnę. Wykonując pomstę Bożą, wykaże się potęgą i innymi cechami, które całkowicie zaskoczą jego wrogów. Słusznie więc powiedziano, że „ma napisane imię, którego nie zna nikt prócz niego” (Obj 19:11-16).

Różne znaczenia słowa „imię”. Czasami określone imię było ‛wzywane nad’ jakąś osobą, miastem lub budynkiem. Kiedy Jakub w pewnym sensie adoptował synów Józefa, oznajmił: „Niech będzie nad nimi wzywane moje imię oraz imię moich ojców, Abrahama i Izaaka” (Rdz 48:16; zob. też Iz 4:1; 44:5). Imię Jehowy wzywane nad Izraelitami wskazywało, że są Jego ludem (Pwt 28:10; 2Kn 7:14; Iz 43:7; 63:19; Dn 9:19). Prócz tego Jehowa umieścił swe imię w Jerozolimie i świątyni, uznając je za prawowity ośrodek Jego wielbienia (2Kl 21:4, 7). Joab nie dokończył podboju Rabby, żeby nie wymieniano jego imienia w związku z tym miastem, tzn. żeby nie przypisano mu tego zwycięstwa (2Sm 12:28; por. Bg).

Jeżeli ktoś umierał, nie pozostawiwszy męskiego potomka, jego imię zostawało niejako „usunięte” (Lb 27:4; 2Sm 18:18). Aby zachować imię zmarłego, Prawo Mojżeszowe przewidywało instytucję małżeństwa lewirackiego (Pwt 25:5, 6). Z kolei zagłada jakiegoś narodu, ludu czy rodu oznaczała wymazanie jego imienia (Pwt 7:24; 9:14; Joz 7:9; 1Sm 24:21; Ps 9:5).

Przemawianie lub występowanie w czyimś imieniu oznaczało reprezentowanie danej osoby (Wj 5:23; Pwt 10:8; 18:5, 7, 19-22; 1Sm 17:45; Est 3:12; 8:8, 10). Podobnie przyjmowanie kogoś w jakimś imieniu wskazywało na uznawanie jego funkcji. Wobec tego „kto przyjmuje proroka w imię proroka”, przyjmuje go dlatego, że jest on prorokiem (Mt 10:41, Wk; por. NŚ). A ochrzczenie „w imię Ojca i Syna, i ducha świętego” świadczyło o uznawaniu pozycji lub roli Ojca, Syna i ducha świętego (Mt 28:19).

Reputacja lub sława. W Biblii „imię” często symbolizuje sławę lub reputację (1Kn 14:17; por. Bg). Sprowadzenie na kogoś złego imienia mogło oznaczać wysunięcie przeciw niemu fałszywego zarzutu, zepsucie mu opinii (Pwt 22:19). Jeżeli czyjeś imię zostało ‛odrzucone jako niegodziwe’, utracił on dobrą reputację (Łk 6:22). Ludzie, którzy po potopie zaczęli budować miasto i wieżę, chcieli uczynić sobie „sławne imię” na przekór Jehowie (Rdz 11:3, 4). Z drugiej strony Jehowa obiecał Abrahamowi, że jeśli opuści swój kraj i krewnych i wyruszy do innej krainy, On sam uczyni jego imię wielkim (Rdz 12:1, 2). Obietnicy tej dotrzymał, o czym świadczy okoliczność, że dzisiaj niewiele starożytnych imion jest tak znanych jak imię Abrahama, słynącego jako wzór niezwykłej wiary. Miliony potomków tego patriarchy w dalszym ciągu twierdzą, że są dziedzicami jego błogosławieństwa. Jehowa uczynił też wielkim imię Dawida, gdyż mu błogosławił i dał mu pokonać nieprzyjaciół Izraela (1Sm 18:30; 2Sm 7:9).

W chwili urodzin człowiek nie ma żadnej reputacji, toteż jego imię jest wtedy zwykłą etykietką. Dlatego w Kaznodziei 7:1 powiedziano: „Lepsze jest imię niż wyborny olejek, a dzień śmierci niż dzień narodzin”. To nie przy narodzinach, ale w ciągu całego życia danej osoby jej „imię” nabiera rzeczywistego znaczenia — kojarzy się albo z kimś prawym, albo z niegodziwcem (Prz 22:1). Ponieważ Jezus dochował wierności aż do śmierci, „odziedziczył imię wspanialsze” od imienia aniołów i nie ma „żadnego innego imienia danego ludziom, dzięki któremu mamy zostać wybawieni” (Heb 1:3, 4; Dz 4:12). Tymczasem Salomon, którego imię mogło być ‛bardziej uświetnione’ niż imię Dawida, umierał, mając opinię odstępcy od prawdziwego wielbienia (1Kl 1:47; 11:6, 9-11). „Imię niegodziwych zgnije”, czyli nabierze odrażającej woni (Prz 10:7). Dlatego „cenniejsze jest dobre imię niż wielkie bogactwo” (Prz 22:1, Bw).

Imiona zapisane w „księdze życia”. Jehowa Bóg „od założenia świata” niejako zapisuje imiona w księdze życia (Obj 17:8). Ponieważ Chrystus Jezus powiedział, że Abel żył „od założenia świata”, chodzi zapewne o świat ludzi mogących dostąpić odkupienia, który zaistniał, gdy Adamowi i Ewie urodziły się dzieci (Łk 11:48-51). Jako pierwsze w tym symbolicznym zwoju zapisano najprawdopodobniej imię Abla.

Jednakże imiona widniejące w księdze życia nie są imionami osób, którym dostąpienie życia i uznania Bożego zostało z góry przeznaczone. Świadczy o tym okoliczność, że według Biblii niektóre imiona mogą być ‛wymazane’ z tej księgi. Można więc przypuszczać, że czyjeś imię jest tam wpisywane dopiero wtedy, gdy dana osoba zaczyna służyć Jehowie, a pozostawienie jej w tej księdze zależy od tego, czy dochowa Mu wierności (Obj 3:5; 17:8; por. Wj 32:32, 33; Łk 10:20; Flp 4:3; zob. też ŻYCIE).

Imiona zapisane w ‛zwoju Baranka’. Z podobnych względów w zwoju Baranka nie są zapisane imiona ludzi, którzy oddają cześć symbolicznej bestii (Obj 13:8). Otrzymała ona swą władzę, moc i tron od „smoka”, czyli Szatana Diabła. Oddający jej hołd są zatem częścią ‛potomstwa węża’ (Obj 13:2; por. Jn 8:44; Obj 12:9). Jeszcze zanim Adam i Ewa mieli dzieci, Jehowa Bóg zapowiedział nieprzyjaźń między ‛potomstwem niewiasty’ a ‛potomstwem węża’ (Rdz 3:15). Tak więc od założenia świata było wiadomo, że do zwoju Baranka nie zostanie wpisane imię żadnego czciciela bestii. Przywilej ten jest zastrzeżony wyłącznie dla ludzi świętych w oczach Boga (Obj 21:27).

Zwój ten należy do Baranka, toteż logicznie rzecz biorąc, widnieją w nim imiona osób, które dał mu Bóg (Jn 17:9, 24; Obj 13:8). Warto więc zauważyć, że kiedy Księga Objawienia następny raz wspomina o Baranku, stoi on na górze Syjon w otoczeniu 144 000 kupionych spośród ludzi (Obj 14:1-5).

(„z nami jest Bóg”).

Imię wymienione po raz pierwszy przez proroka Izajasza (Iz 7:14; 8:8) za rządów Achaza (761-746 p.n.e.). W Biblii występuje jeszcze tylko w Mateusza 1:23, gdzie jest tytułem odniesionym do Chrystusa, czyli Mesjasza.

Ze względu na okoliczności, w których wypowiedziano proroctwo o Immanuelu, komentatorzy biblijni próbują utożsamić go z kimś współczesnym Izajaszowi, kto mógłby być dla Izraelitów „znakiem”, że ‛z nimi jest Bóg’. W VIII w. p.n.e. Pekach, król Izraela, i Recin, król Syrii, wspólnie usiłowali obalić władcę Judy Achaza, a na jego tronie osadzić syna niejakiego Tabeela (Iz 7:1-6). Jehowa jednak pamiętał o przymierzu co do Królestwa zawartym z Dawidem, przodkiem Achaza, i przekazał swemu prorokowi pokrzepiające orędzie:

„Posłuchaj, proszę, domu Dawidowy. (...) Jehowa sam da wam znak: Oto panna będzie brzemienna i urodzi syna, i nazwie go imieniem Immanuel. Masło i miód będzie jadł, zanim jeszcze będzie umiał odrzucać zło, a wybierać dobro. Zanim bowiem chłopiec będzie umiał odrzucać zło, a wybierać dobro, ziemia, przed której dwoma królami odczuwasz okropny strach, będzie całkowicie porzucona” (Iz 7:13-16).

Nieco dalej proroctwo zapowiada narodziny drugiego syna Izajasza, chłopca imieniem Maher-Szalal-Chasz-Baz, po czym opisuje, jak zostanie usunięte niebezpieczeństwo wiszące nad Judą. Oto Asyria niczym niepohamowana powódź zaleje Syrię i północne królestwo Izraela, a zatrzyma się dopiero wtedy, gdy zagrozi ziemi judzkiej; prorok mówi: „Wypełni szerokość twej krainy, Immanuelu!” Potem w podniosłych poetyckich słowach ostrzega wszystkich wrogów Jehowy: Jeżeli przepaszecie się do wojny, jeśli będziecie obmyślać jakiś plan, jeśli powiecie jakieś słowo przeciwko Jehowie — ono się nie ostoi, „gdyż Bóg jest z nami [Immanuel]!” (Iz 8:5-10).

Niektórzy są zdania, że pierwowzorem Immanuela był trzeci syn Izajasza, urodzony przez młodą kobietę, która mogła być drugą żoną proroka. Pewni komentatorzy żydowscy próbowali odnieść proroctwo o narodzinach Immanuela do narodzin Ezechiasza, syna Achaza. Trudno się z tym jednak zgodzić, bo gdy Izajasz wypowiadał te słowa, Achaz był już królem (Iz 7:1), co oznacza, że Ezechiasz miał wtedy co najmniej dziewięć lat (2Kl 16:2; 18:1, 2).

Istnieje też pogląd, że Immanuel to drugi syn Izajasza — Maher-Szalal-Chasz-Baz, o którym w kolejnym rozdziale podano: „Zanim chłopiec będzie umiał wołać: ‚Mój ojcze!’ i ‚Moja matko!’, zasoby Damaszku i łupy Samarii zostaną wyniesione przed króla Asyrii” (Iz 8:1-4). Słowa te niewątpliwie są echem tego, co oznajmiono o Immanuelu: „Zanim bowiem chłopiec będzie umiał odrzucać zło, a wybierać dobro, ziemia, przed której dwoma królami [władcami Damaszku i Samarii] odczuwasz okropny strach, będzie całkowicie porzucona” (Iz 7:16). Narodziny drugiego syna Izajasza zapowiedziano w bezpośrednim sąsiedztwie następnego proroctwa o Immanuelu. Ponadto Immanuel miał być „znakiem”, a prorok oświadczył: „Oto ja i dzieci, które mi dał Jehowa, stanowimy w Izraelu znaki” (Iz 7:14; 8:18).

Zasadniczy argument przeciwko utożsamieniu Immanuela z czasów Achaza z drugim synem proroka sprowadza się do tego, że żonę Izajasza nazwano „prorokinią”, a nie „panną”, i że była już ona matką jego pierworodnego syna, Szear-Jaszuba, a więc nie można jej nazwać „panną” (Iz 7:3; 8:3). Warto jednak zauważyć, że w omawianym proroctwie nie użyto hebrajskiego słowa betuláh,