Jednakże imiona widniejące w księdze życia nie są imionami osób, którym dostąpienie życia i uznania Bożego zostało z góry przeznaczone. Świadczy o tym okoliczność, że według Biblii niektóre imiona mogą być ‛wymazane’ z tej księgi. Można więc przypuszczać, że czyjeś imię jest tam wpisywane dopiero wtedy, gdy dana osoba zaczyna służyć Jehowie, a pozostawienie jej w tej księdze zależy od tego, czy dochowa Mu wierności (Obj 3:5; 17:8; por. Wj 32:32, 33; Łk 10:20; Flp 4:3; zob. też ŻYCIE).

Imiona zapisane w ‛zwoju Baranka’. Z podobnych względów w zwoju Baranka nie są zapisane imiona ludzi, którzy oddają cześć symbolicznej bestii (Obj 13:8). Otrzymała ona swą władzę, moc i tron od „smoka”, czyli Szatana Diabła. Oddający jej hołd są zatem częścią ‛potomstwa węża’ (Obj 13:2; por. Jn 8:44; Obj 12:9). Jeszcze zanim Adam i Ewa mieli dzieci, Jehowa Bóg zapowiedział nieprzyjaźń między ‛potomstwem niewiasty’ a ‛potomstwem węża’ (Rdz 3:15). Tak więc od założenia świata było wiadomo, że do zwoju Baranka nie zostanie wpisane imię żadnego czciciela bestii. Przywilej ten jest zastrzeżony wyłącznie dla ludzi świętych w oczach Boga (Obj 21:27).

Zwój ten należy do Baranka, toteż logicznie rzecz biorąc, widnieją w nim imiona osób, które dał mu Bóg (Jn 17:9, 24; Obj 13:8). Warto więc zauważyć, że kiedy Księga Objawienia następny raz wspomina o Baranku, stoi on na górze Syjon w otoczeniu 144 000 kupionych spośród ludzi (Obj 14:1-5).

(„z nami jest Bóg”).

Imię wymienione po raz pierwszy przez proroka Izajasza (Iz 7:14; 8:8) za rządów Achaza (761-746 p.n.e.). W Biblii występuje jeszcze tylko w Mateusza 1:23, gdzie jest tytułem odniesionym do Chrystusa, czyli Mesjasza.

Ze względu na okoliczności, w których wypowiedziano proroctwo o Immanuelu, komentatorzy biblijni próbują utożsamić go z kimś współczesnym Izajaszowi, kto mógłby być dla Izraelitów „znakiem”, że ‛z nimi jest Bóg’. W VIII w. p.n.e. Pekach, król Izraela, i Recin, król Syrii, wspólnie usiłowali obalić władcę Judy Achaza, a na jego tronie osadzić syna niejakiego Tabeela (Iz 7:1-6). Jehowa jednak pamiętał o przymierzu co do Królestwa zawartym z Dawidem, przodkiem Achaza, i przekazał swemu prorokowi pokrzepiające orędzie:

„Posłuchaj, proszę, domu Dawidowy. (...) Jehowa sam da wam znak: Oto panna będzie brzemienna i urodzi syna, i nazwie go imieniem Immanuel. Masło i miód będzie jadł, zanim jeszcze będzie umiał odrzucać zło, a wybierać dobro. Zanim bowiem chłopiec będzie umiał odrzucać zło, a wybierać dobro, ziemia, przed której dwoma królami odczuwasz okropny strach, będzie całkowicie porzucona” (Iz 7:13-16).

Nieco dalej proroctwo zapowiada narodziny drugiego syna Izajasza, chłopca imieniem Maher-Szalal-Chasz-Baz, po czym opisuje, jak zostanie usunięte niebezpieczeństwo wiszące nad Judą. Oto Asyria niczym niepohamowana powódź zaleje Syrię i północne królestwo Izraela, a zatrzyma się dopiero wtedy, gdy zagrozi ziemi judzkiej; prorok mówi: „Wypełni szerokość twej krainy, Immanuelu!” Potem w podniosłych poetyckich słowach ostrzega wszystkich wrogów Jehowy: Jeżeli przepaszecie się do wojny, jeśli będziecie obmyślać jakiś plan, jeśli powiecie jakieś słowo przeciwko Jehowie — ono się nie ostoi, „gdyż Bóg jest z nami [Immanuel]!” (Iz 8:5-10).

Niektórzy są zdania, że pierwowzorem Immanuela był trzeci syn Izajasza, urodzony przez młodą kobietę, która mogła być drugą żoną proroka. Pewni komentatorzy żydowscy próbowali odnieść proroctwo o narodzinach Immanuela do narodzin Ezechiasza, syna Achaza. Trudno się z tym jednak zgodzić, bo gdy Izajasz wypowiadał te słowa, Achaz był już królem (Iz 7:1), co oznacza, że Ezechiasz miał wtedy co najmniej dziewięć lat (2Kl 16:2; 18:1, 2).

Istnieje też pogląd, że Immanuel to drugi syn Izajasza — Maher-Szalal-Chasz-Baz, o którym w kolejnym rozdziale podano: „Zanim chłopiec będzie umiał wołać: ‚Mój ojcze!’ i ‚Moja matko!’, zasoby Damaszku i łupy Samarii zostaną wyniesione przed króla Asyrii” (Iz 8:1-4). Słowa te niewątpliwie są echem tego, co oznajmiono o Immanuelu: „Zanim bowiem chłopiec będzie umiał odrzucać zło, a wybierać dobro, ziemia, przed której dwoma królami [władcami Damaszku i Samarii] odczuwasz okropny strach, będzie całkowicie porzucona” (Iz 7:16). Narodziny drugiego syna Izajasza zapowiedziano w bezpośrednim sąsiedztwie następnego proroctwa o Immanuelu. Ponadto Immanuel miał być „znakiem”, a prorok oświadczył: „Oto ja i dzieci, które mi dał Jehowa, stanowimy w Izraelu znaki” (Iz 7:14; 8:18).

Zasadniczy argument przeciwko utożsamieniu Immanuela z czasów Achaza z drugim synem proroka sprowadza się do tego, że żonę Izajasza nazwano „prorokinią”, a nie „panną”, i że była już ona matką jego pierworodnego syna, Szear-Jaszuba, a więc nie można jej nazwać „panną” (Iz 7:3; 8:3). Warto jednak zauważyć, że w omawianym proroctwie nie użyto hebrajskiego słowa betuláh,