chrześcijan do „podjęcia ciężkiej walki o wiarę”: „Wy zaś, umiłowani, przypomnijcie sobie wypowiedzi, które poprzednio wyrzekli apostołowie naszego Pana, Jezusa Chrystusa, że do was mawiali: ‚W czasie ostatnim będą szydercy, postępujący według własnych pragnień tego, co bezbożne’” (Judy 3, 17, 18). Odstępcy zaznaczyli swoją obecność już pod koniec I w. n.e., a obecnie skutki ich działania są widoczne gołym okiem. Wynika stąd, że nastały zapowiadane przez Pawła „dni ostatnie”.

„Zakończenie systemu rzeczy”. Jezus Chrystus przepowiedział jednak, że nie wszyscy chrześcijanie ulegną odstępczym skłonnościom. Prawdziwych, lojalnych czcicieli Boga przyrównał do „pszenicy”, którą przeciwstawił „chwastom”. Różnica między obiema grupami miała stać się wyraźnie widoczna podczas „zakończenia systemu rzeczy” — w okresie niewidzialnej, duchowej obecności Chrystusa. „Chwasty”, oznaczające „synów niegodziwca”, miały zostać ‛zebrane z królestwa Syna Człowieczego’. Po takim oczyszczeniu zboru chrześcijańskiego miała w nim pozostać tylko symboliczna pszenica, a fałszywi, rzekomi chrześcijanie mieli się znaleźć poza jego obrębem. Owe „chwasty” czeka w końcu wrzucenie do „ognistego pieca”, podczas gdy chrześcijanie przyrównani do pszenicy „będą świecić jasno jak słońce w królestwie ich Ojca” (Mt 13:24-30, 37-43). Niewątpliwie stanie się to w końcowym okresie istnienia niegodziwego szatańskiego systemu rzeczy, tuż przed jego zagładą.

Z przypowieści tej wynika, iż niegodziwe owoce odstępstwa staną się w pełni widoczne podczas „zakończenia systemu rzeczy” podlegającego władzy Szatana. Rozsądny jest więc wniosek, że ogół rzekomych chrześcijan będzie się wtedy odznaczać cechami, jakie według pisarzy Chrześcijańskich Pism Greckich miały charakteryzować ludzi żyjących w „dniach ostatnich”. Zacznie narastać bezprawie i nieposłuszeństwo wobec rodziców. Wielu będzie ‛bardziej miłować rozkosze niż Boga, zachowywać formę zbożnego oddania, ale sprzeniewierzać się jego mocy’ (2Tm 3:2-5). Pojawią się też „szydercy ze swym szyderstwem, postępujący według własnych pragnień i mówiący: ‚Gdzie jest ta jego obiecana obecność? Przecież od dnia, gdy nasi praojcowie zapadli w sen śmierci, wszystko trwa dokładnie tak, jak od początku stworzenia’” (2Pt 3:3, 4).

Prorocza przypowieść Jezusa wskazuje również, że zanim symboliczne chwasty zostaną w pełni zdemaskowane i przeznaczone na zniszczenie, musi upłynąć pewien czas. Apostołowie o tym wiedzieli, toteż gdy w kontekście odstępstwa używali wyrażeń typu „dni ostatnie”, nie oznaczało to, że oczekiwali rychłej obecności Jezusa i wiążącej się z nią zagłady bezbożników. Paweł zwrócił na to uwagę Tesaloniczanom, pisząc: „A jeśli chodzi, bracia, o obecność naszego Pana, Jezusa Chrystusa, oraz zgromadzanie nas do niego, prosimy was, żebyście nie dali się szybko wytrącić ze swego sposobu rozumowania ani poruszyć czy to przez jakąś natchnioną wypowiedź, czy przez ustną wiadomość, czy przez list rzekomo od nas, jakoby już nastał dzień Jehowy. Niech was nikt w żaden sposób nie bałamuci, ponieważ on nie nastanie, dopóki wpierw nie nadejdzie odstępstwo i nie zostanie objawiony człowiek bezprawia, syn zagłady” (2Ts 2:1-3).

„Dzień ostatni”. Biblia wspomina też o „dniu ostatnim”, w którym ma nastąpić wskrzeszenie umarłych (Jn 6:39, 40, 44; 11:24; por. Dn 12:13). W Jana 12:48 „dzień ostatni” powiązano z czasem osądzania. Najwyraźniej więc miał on nastać w odległej przyszłości, już po zakończeniu okresu apostolskiego (por. 1Ts 4:15-17; 2Ts 2:1-3; Obj 20:4-6, 12).

Wyrażenie to, często pojawiające się w Biblii, dotyczy dobrej nowiny o Królestwie Bożym i o wybawieniu dzięki wierze w Jezusa Chrystusa. Bywa ona też nazywana „dobrą nowiną o królestwie” (Mt 4:23), „dobrą nowiną Bożą” (Rz 15:16), „dobrą nowiną o Jezusie Chrystusie” (Mk 1:1), „dobrą nowiną o niezasłużonej życzliwości Bożej” (Dz 20:24), „dobrą nowiną o pokoju” (Ef 6:15) oraz „wiecznotrwałą dobrą nowiną” (Obj 14:6).

Greckim wyrazem tłumaczonym na „dobra nowina” („ewangelia” w Bw i innych przekładach) jest euaggélion. A „ewangelizator” (spolszczona forma greckiego odpowiednika) to głosiciel dobrej nowiny (Dz 21:8; 2Tm 4:5).

Czego dotyczy. Pewne wyobrażenie o tym, co obejmuje dobra nowina, dają wymienione wyżej określenia. Składają się na nią wszystkie prawdy, których nauczał Jezus i które zapisali jego uczniowie. Chociaż już w starożytności ludzie ufali Bogu i przejawiali wiarę wynikającą z wiedzy o Nim, jednak Boże zamierzenie i niezasłużona życzliwość po raz pierwszy ‛stały się wyraźnie widoczne dzięki ujawnieniu się naszego Wybawcy, Chrystusa Jezusa, który zniweczył śmierć, natomiast na życie i nieskażoność rzucił światło przez dobrą nowinę’ (2Tm 1:9, 10).

Setki lat wcześniej Bóg oznajmił dobrą nowinę Abrahamowi i wyjawił, za czyim pośrednictwem