W Piśmie Świętym tytułem ʼAdòn i ʼAdoním 25 razy nazwano Jehowę. Dziewięciokrotnie w tekście masoreckim przed słowem ʼAdòn występuje przedimek ha, który zawęża zastosowanie tego określenia do Jehowy (Wj 23:17; 34:23; Iz 1:24; 3:1; 10:16, 33; 19:4; Mi 4:13; Mal 3:1). Wątpliwości nie ma też we wszystkich sześciu miejscach, gdzie wyraz ʼAdòn nie jest poprzedzony przedimkiem, ale odnosi się do Jehowy, ponieważ opisano Go jako Pana (Właściciela) ziemi (Joz 3:11, 13; Ps 97:5; 114:7; Za 4:14; 6:5). A w dziesięciu miejscach, w których Jehowę nazwano ʼAdoním, jednoznaczną identyfikację umożliwia bezpośredni kontekst (Pwt 10:17; Neh 8:10; 10:29; Ps 8:1, 9; 135:5; 136:3; 147:5; Iz 51:22; Oz 12:14).

Po dodaniu do wyrazu ʼadòn końcówki aj powstaje jeszcze inna forma mnoga uwydatniająca majestat — ʼAdonáj. Kiedy wyraz ten pojawia się w tekście hebrajskim bez dodatkowego przyrostka, odnosi się tylko i wyłącznie do Jehowy i wskazuje, że jest on Panem Wszechwładnym. Jak wyjaśniono w dziele The International Standard Bible Encyclopedia (1986, t. 3, s. 157), „forma ta podkreśla, że Jahwe jako ‛Pan’ ma moc i suwerenną władzę”. Ludzie, którzy Go tak tytułują, pokazują, iż posłusznie uznają ten doniosły fakt (Rdz 15:2, 8; Pwt 3:24; Joz 7:7).

Najwyraźniej na początku naszej ery żydowscy rabini uznali imię Boże, JHWH, za zbyt święte, by je wymawiać. Kiedy czytali na głos święte Pisma, zastępowali to imię wyrazem ʼAdonáj (a niekiedy ʼElohím). Soferowie (kopiści) posunęli się jeszcze dalej i w 134 miejscach (133 wg Biblia Hebraica Stuttgartensia) przepisywanego tekstu zastąpili imię Boże słowem ʼAdonáj. Od ok. V do IX w. n.e. tekst pieczołowicie przepisywali masoreci. W masorze (swoich uwagach dotyczących tekstu) odnotowali zmiany dokonane przez soferów. Dzięki temu znamy dziś wszystkie te 134 miejsca. (Ich listę zamieszczono w Dodatku 1B w NW). Wynika z tego, że w tekście oryginału słowo ʼAdonáj pojawiło się 306 razy.

Tytułu ʼAdonáj używali głównie prorocy, a wśród nich najczęściej Ezechiel. Prawie za każdym razem łączy on to słowo z imieniem Bożym, tworząc wyrażenie ʼAdonáj Jehwíh, „Wszechwładny Pan, Jehowa”. Poza tym 16 razy pojawia się określenie ʼAdonáj Jehwíh cewaʼòt, „Wszechwładny Pan, Jehowa Zastępów” — 14 razy w księgach Izajasza i Jeremiasza, a 2 razy gdzie indziej (Ps 69:6; Am 9:5). Tytuł ten wskazuje, że Jehowa jest potężnym Bogiem, zdecydowanym pomścić swych uciskanych sług, lecz zarazem ukarać ich za niewierność.

Zobacz BROŃ, ZBROJA.

Zobacz KRÓLOWA.

Zobacz DZIEWICA.

Umiejętność trzymania się w ryzach, kontrolowania swojego zachowania, swych wypowiedzi, uczuć i myśli (Rdz 43:31; Est 5:10; Ps 119:101; Prz 10:19; Jer 14:10; Dz 24:25). Hebrajskie i greckie wyrazy odnoszące się do panowania nad sobą dosłownie oznaczają władzę nad samym sobą. Cecha ta jest „owocem ducha” Bożego (Gal 5:22, 23). Jehowa, choć dysponuje nieograniczonymi możliwościami, przejawia ją w każdej sytuacji. Nie podejmuje natychmiastowych kroków przeciw niegodziwcom, lecz daje im odpowiednio dużo czasu, by mieli szansę odwrócić się od złych dróg i zyskać Jego łaskę (Jer 18:7-10; 2Pt 3:9).

Kiedy jednak z upływem czasu staje się jasne, że złoczyńcy nie chcą okazać skruchy i skorzystać z miłosierdzia Bożego, Jehowa słusznie przestaje się powstrzymywać od wykonania na nich wyroku. Postąpił tak np. w wypadku ludzi, którzy spustoszyli Jerozolimę. Zdobyli ją tylko dlatego, że Jehowa im na to pozwolił, bo postanowił ukarać swój lud za niewierność. Najeźdźcy zlekceważyli jednak ten fakt i obeszli się z Izraelitami bezwzględnie, wymierzając im karę znacznie surowszą, niż ustalił Bóg (por. Iz 47:6, 7; Za 1:15). Jehowa przewidział to i za pośrednictwem proroka Izajasza wskazał, że nadejdzie chwila, gdy pociągnie ich do odpowiedzialności: „Przez długi czas powstrzymywałem się od działania. Milczałem. Panowałem nad sobą. Jak rodząca niewiasta będę jęczeć, dyszeć i sapać zarazem. Spustoszę góry i wzgórza, a całą ich roślinność wysuszę” (Iz 42:14, 15).

Panowanie nad sobą okazywał również Chrystus Jezus. Dlatego kiedy apostoł Piotr pisał, że słudzy domowi mają być podporządkowani swym właścicielom, oznajmił: „Właśnie do tego biegu zostaliście powołani, gdyż i Chrystus cierpiał za was, pozostawiając wam wzór, abyście podążali dokładnie jego śladami. (...) Gdy go obrzucano obelgami, nie odwzajemniał się obelgami. Gdy cierpiał, nie groził, ale poruczał siebie temu, który sądzi w sposób nacechowany prawością” (1Pt 2:21-23).

W „dniach ostatnich” brak panowania nad sobą miał być jedną z cech charakterystycznych ludzi niepraktykujących chrystianizmu (2Tm 3:1-7). Jednakże prawdziwi chrześcijanie pragną naśladować Boga i Jego Syna (1Ko 11:1; Ef 5:1),