wyciąłem jego ogrody (pod miastem i odszedłem). Pomaszerowałem aż do gór Hauran (sade^{e mat}Ha-u-ra-ni), zniszczyłem, zburzyłem i spaliłem niezliczone miasta i zabrałem z nich nieprzebrane łupy” (Ancient Near Eastern Texts, red. J. B. Pritchard, 1974, s. 280).

Salmanasar III nie zdołał chyba jednak zdobyć samego Damaszku. Dokonał tego dopiero Tiglat-Pileser III za panowania syryjskiego króla Recina. W ten sposób spełniło się proroctwo Jehowy wypowiedziane poprzez Amosa: „I na dom Chazaela ześlę ogień, który strawi wieże mieszkalne Ben-Hadada. I połamię zasuwę Damaszku” (Am 1:4, 5; 2Kl 16:9).

(„zobaczył Jah”).

Potomek Szeli, syna Judy (Lb 26:20; Neh 11:4, 5).

(„zobaczył Bóg”).

Syn Szimeja; Lewita z rodu Gerszonitów, żyjący w czasach Dawida (1Kn 23:6-9).

(prawdopodobnie skrócona forma imienia Chazael: „zobaczył Bóg”).

Bratanek Abrahama, wymieniony na piątym miejscu syn Nachora i Milki (Rdz 22:20-22).

Nadmierne pożądanie czegoś, zachłanność. Hebrajski czasownik chamád i grecki epithyméo znaczą „pragnąć” (Ps 68:16; Mt 13:17). Niekiedy jednak kontekst wskazuje, że chodzi o niestosowne, samolubne pożądanie (Wj 20:17; Rz 7:7). Grecki wyraz pleoneksía dosłownie znaczy „pragnienie posiadania więcej” i w Biblii bywa tłumaczony na „chciwość” i „zachłanność” (Ef 4:19; 5:3, przyp. w NW; Kol 3:5).

Przejawem chciwości może być miłość do pieniędzy, żądza władzy, zysku i dóbr materialnych albo brak umiaru w jedzeniu, piciu lub zaspokajaniu potrzeb seksualnych. Pismo Święte ostrzega chrześcijan przed tą deprawującą cechą i nakazuje unikać kontaktów z kimkolwiek, kto podaje się za chrześcijańskiego „brata”, a przejawia chciwość (1Ko 5:9-11). Chciwców wymieniono razem z rozpustnikami, bałwochwalcami, mężczyznami „utrzymywanymi do celów sprzecznych z naturą”, złodziejami, pijakami i zdziercami, ponieważ często dopuszczają się takich praktyk. Jeśli ktoś nie porzuci chciwości, nie odziedziczy Królestwa Bożego (1Ko 6:9, 10).

Gdy apostoł Paweł potępiał głupią gadaninę i sprośne żarty, radził chrześcijanom, by rozpusta i nieczystość lub chciwość ‛nawet nie były wśród nich wspominane’. Może chodzić o to, że oprócz wystrzegania się tych praktyk, dogadzających grzesznemu ciału, chrześcijanie powinni unikać nawet rozmów na ich temat (Ef 5:3; por. Flp 4:8).

Przejawia się w uczynkach. Chciwość skłania do określonego postępowania. Biblijny pisarz Jakub wskazał, że gdy niewłaściwe pragnienie „stanie się płodne, rodzi grzech” (Jak 1:14, 15). Chciwca można więc rozpoznać po uczynkach. Apostoł Paweł utożsamił go z bałwochwalcą (Ef 5:5). Osoba chciwa rzeczywiście czyni sobie boga z obiektu pożądania, gdyż stawia go ponad wielbienie Stwórcy i służbę dla Niego (Rz 1:24, 25).

Oddala od Boga. Chrześcijanie wyszli ze świata, w którym rozpowszechnione są najrozmaitsze formy złego postępowania. Paweł wskazał, że ludzie nie tylko dopuszczają się złych rzeczy, ale także robią to z chciwością. Takie osoby są „obce dla życia po Bożemu”. Chrześcijanie rozumieją, że skoro Chrystus, ich Wzorodawca, był wolny od takich praktyk, to muszą ‛przeobrazić swój umysł’ i „przyoblec się w nową osobowość” (Ef 4:17-24; Rz 12:2). Dalej jednak żyją wśród chciwych ludzi i dlatego „jako źródła światła na świecie” muszą zachowywać czystość (Flp 2:14, 15; 1Ko 5:9, 10).

Jeżeli ktoś jest chciwy nieuczciwego zysku, nie spełnia wymagań stawianych sługom pomocniczym (1Tm 3:8). A ponieważ słudzy pomocniczy mają być wzorem dla całego zboru, najwyraźniej wszyscy chrześcijanie muszą się wystrzegać takiej postawy (1Pt 5:2, 3). Potwierdza to zresztą wypowiedź Pawła, że chciwcy nie odziedziczą Królestwa (Ef 5:5).

Zachłanność. W Chrześcijańskich Pismach Greckich to samo słowo tłumaczone jest na „chciwość”, „zachłanność”, „pożądania” lub „pożądliwość”. Odpowiedniki te często wskazują na pożądanie czegoś, co należy do kogoś innego. Jezus Chrystus oświadczył, że takie niestosowne „pożądania” kalają człowieka (Mk 7:20-23) i ostrzegł przed nimi, opowiadając przykład o zachłannym bogaczu. Po śmierci ów człowiek nie miał żadnego pożytku ze swych bogactw i znalazł się w opłakanym stanie, gdyż nie był „bogaty wobec Boga” (Łk 12:15-21). Chrześcijanom powiedziano, że ich życie jest „ukryte z Chrystusem” i dlatego muszą zadać śmierć członkom swego ciała, odrzucając wszelką nieczystość, szkodliwe pragnienia oraz zachłanność (Kol 3:3, 5).

(„wspólnik; towarzysz”).

1. Syn Berii, wnuk Aszera; praojciec rodziny Cheberytów (Rdz 46:17; Lb 26:45; 1Kn 7:30-32).

2. Kenita, mąż Jael (która uśmierciła Syserę, wodza armii Jabina) i potomek Chobaba, „którego zięciem był Mojżesz”. Cheber odłączył się od