1. Miasto przydzielone plemieniu Aszera jako część jego dziedzictwa (Joz 19:24, 27). Utożsamia się je ze współczesną miejscowością Kabul, położoną ok. 13 km na wsch. pd. wsch. od Akko.

2. Nazwa obszaru w Galilei, gdzie leżało 20 miast, które Salomon podarował tyryjskiemu władcy Chiramowi, zapewne z wdzięczności za pomoc w przedsięwzięciach budowlanych. Kiedy jednak Chiram zobaczył te miasta, „w jego oczach nie były one odpowiednie” i powiedział do Salomona: „Cóż to za miasta mi dałeś, mój bracie?” Następnie nazwano je „Ziemią Kabul” (1Kl 9:10-13).

Według Flawiusza miasta te leżały „niedaleko od Tyru” (Dawne dzieje Izraela, VIII, V, 3). W Izajasza 9:1 Galileę nazwano „Galileą narodów” i niektórzy uczeni uważają, że te 20 miast zamieszkiwała ludność pogańska. Wydaje się mało prawdopodobne, by Salomon przekazał cudzoziemskiemu królowi miasta, w których mieszkali Izraelici; być może istotnie znajdowały się one poza terenami zasiedlonymi przez Izraelitów, choć leżały w obrębie granic ziemi, którą Bóg obiecał Izraelowi i którą podbił ojciec Salomona, Dawid (Wj 23:31; 2Sm 8:1-15). Słuszność tego gestu bywa też kwestionowana ze względu na prawo Boże z Kapłańskiej 25:23, 24. Jeśli dotyczyło ono tylko ziemi zamieszkanej przez lud, z którym Bóg zawarł przymierze, dar ten nie byłby niczym niestosownym. W przeciwnym razie stanowiłby kolejny przykład tego, że Salomon nie trzymał się ściśle wskazówek Bożych, o czym świadczyło też pomnażanie liczby koni i poślubianie wielu cudzoziemskich żon (por. Pwt 17:16, 17 z 1Kl 4:26; 11:1-8).

Sprawozdanie biblijne nie wyjaśnia, dlaczego te miasta nie spodobały się Chiramowi. Niektórzy uważają, że pogańscy mieszkańcy nie utrzymywali ich w dobrym stanie; zdaniem innych mogło chodzić o niekorzystne położenie geograficzne. W każdym razie z powodu niezadowolenia Chirama tereny te nazwano „Ziemią Kabul”. Znaczenie słowa „Kabul” w tym fragmencie było przedmiotem wielu rozważań. Flawiusz napisał (zob. wyżej), że w języku fenickim Kabul znaczy „niepowabne”, ale współcześni uczeni nie znaleźli żadnych innych dowodów potwierdzających takie wyjaśnienie. Większość językoznawców uważa, że chodzi tu o grę słów, gdyż Kabul brzmi podobnie do hebrajskiego wyrażenia kewál („do niczego”).

W równoległym sprawozdaniu w 2 Kronik 8:2, opisującym wydarzenia po zakończeniu przedsięwzięć budowlanych Salomona, wspomniano o miastach, „które Chiram dał Salomonowi” i które ten odbudował, by mogli je zasiedlić Izraelici. Nie powiedziano tu, czy chodzi o te same miasta, które wcześniej Salomon podarował Chiramowi. Jeśli tak było, oznaczałoby to, że Chiram nie przyjął tego daru. Zdaniem niektórych obaj królowie wymienili się darami w postaci miast, chociaż 9 rozdz. 1 Królów nic o tym nie wspomina.

(„święte miejsce”), KADESZ-BARNEA („święte miejsce Barnea”).

Miejsce obozowania Izraelitów na pustkowiu, na skraju terytorium Edomitów w pobliżu „drogi do Szur”, utożsamianej ze współczesną Darb al-Szur, prowadzącą z Hebronu do Egiptu (Rdz 16:7, 14; Lb 20:14-16 [hebr. słowo ʽir („miasto”) w Lb 20:16 może oznaczać obozowisko; por. Lb 13:19]). Wygląda na to, że Kadesz-Barnea dzieliło od Horebu 11 dni wędrówki drogą przez górę Seir (Pwt 1:2).

O Kadesz raz czytamy, że leżało na pustkowiu Paran, a innym razem, że na pustkowiu Cin. Być może wynikało to z tego, iż te dwa pustkowia graniczyły ze sobą w Kadesz. Ewentualnie pustkowie Cin mogło stanowić część większego pustkowia Paran (Lb 13:26; 20:1). W czasach Abrahama Kadesz było też znane jako En-Miszpat (Rdz 14:7; 20:1). Prawdopodobnie można z nim także utożsamić Kedesz (Joz 15:21, 23).

Kadesz bywa identyfikowane z ʽAjn Kadajs, leżącym ok. 80 km na pd. pd. zach. od Beer-Szeby. Pośrodku niegościnnego pustkowia (por. Pwt 1:19) wokół źródła czystej, słodkiej wody w Kadajs rosną drzewa, krzewy i trawa. W pobliżu są jeszcze dwa inne źródła: ʽAjn al-Kudajrat i ʽAjn al-Kusajma. Obecnie największym z tych trzech źródeł jest ʽAjn al-Kudajrat i dlatego niektórzy wolą właśnie tam lokalizować Kadesz-Barnea. Jednakże najbardziej wysunięte na wsch. jest ʽAjn Kadajs. Stąd utożsamienie Kadesz-Barnea z tym źródłem chyba najlepiej odpowiada opisowi pd. granicy Kanaanu, która ze wsch. na zach. przebiegała przez następujące miejsca: Kadesz-Barnea (ʽAjn Kadajs?), Chacar-Addar (ʽAjn al-Kudajrat?), Acmon (ʽAjn al-Kusajma?) (Lb 34:3-5).

Jeżeli Izraelici rzeczywiście obozowali w tym rejonie, to z powodu swej liczebności zapewne korzystali ze wszystkich trzech źródeł. Na przykład obóz, który rozbili tuż przed przekroczeniem Jordanu, rozciągał się „od Bet-Jeszimot aż do Abel-Szittim” (Lb 33:49). Stanowiska utożsamiane z tymi dwoma miejscami są oddalone od siebie o jakieś 8 km. Z kolei z Kadesz-Barnea (ʽAjn Kadajs) do Acmonu (ʽAjn al-Kusajma) jest ok. 14 km, a do Chacar-Addar (ʽAjn al-Kudajrat) — 9 km. Izraelici mogli więc korzystać ze wszystkich trzech