w 468 r. p.n.e. (Ezd 8:6). Przedstawiciel domu patriarchalnego Adina znalazł się wśród książąt, którzy potwierdzili „wiarogodną umowę” zawartą za dni Nehemiasza (Neh 9:38; 10:1, 16).

(od rdzenia oznaczającego: „rozkoszować się”).

Syn Szizy i dowódca 30 innych Rubenitów w wojsku Dawida (1Kn 11:26, 42).

Zobacz JOSZEB-BASZSZEBET.

Jedno z miast plemienia Judy leżących w Szefeli (Joz 15:33, 36). Dokładne położenie tego miejsca nie jest znane.

Ojciec Szafata, nadzorującego stada Dawida na nizinach (1Kn 27:29).

(„ziemia”).

Jedno z pięciu miast na „nizinie Siddim”, zamieszkanych przez Kananejczyków (Rdz 10:19; 14:1-3). Ta nizina, czy też dolina, prawdopodobnie znajdowała się w pobliżu pd. krańca Morza Słonego (Martwego).

Razem z sąsiednimi miastami: Sodomą, Gomorą, Ceboim i Belą (Coarem), Adma i jej król Szinab zostali pokonani podczas najazdu czterech królów ze wsch. (Rdz 14:8-11). Z Powtórzonego Prawa 29:23 wynika, iż w późniejszym okresie Adma została zniszczona razem z Sodomą, Gomorą i Ceboim, gdy Jehowa spuścił na całą tę dolinę deszcz ognia i siarki (Rdz 19:25). W Ozeasza 11:8 powołano się na Admę i Ceboim jako na ostrzegawczy przykład.

Zdaniem wielu uczonych ruiny Admy i innych „miast tego Okręgu” są obecnie pogrążone w wodach Morza Martwego, choć ostatnio niektórzy sugerują, że miasta te można utożsamiać ze stanowiskami leżącymi wzdłuż dolin na wsch. i pd. wsch. od tego morza (Rdz 13:12).

(z pers.: „niezwyciężony”).

Jeden z siedmiu książąt w królestwie Persji i Medii, mających dostęp do króla Aswerusa. Wszyscy jednogłośnie potępili królową Waszti. Wydaje się, że królowie perscy zwyczajowo korzystali z usług takiej siedmioosobowej rady (Ezd 7:14; Est 1:14).

(„rozkosz”).

1. Dowódca wojsk w Judzie za panowania króla Jehoszafata. Dowodził 300 000 dzielnych wojowników, podlegało mu także 480 000 żołnierzy dowodzonych przez Jehochanana i Amasjasza; wszyscy oni pełnili służbę dla króla w Jerozolimie (2Kn 17:13-16, 19).

2. Izraelita pochodzący z domu patriarchalnego Pachat-Moaba; jeden z tych, którzy zgodnie z radą kapłana Ezdrasza w ramach oczyszczenia odesłali swoje cudzoziemskie żony (Ezd 10:30, 44).

3. Kapłan należący do domu patriarchalnego Charima; żył w czasach arcykapłana Jojakima oraz Nehemiasza i kapłana Ezdrasza (Neh 12:12-15, 26).

(„rozkosz”).

Jeden z dzielnych dowódców wojskowych z plemienia Manassesa, którzy uciekli od Saula i dołączyli do wojska Dawida w Ciklag. Towarzyszył Dawidowi w pościgu za oddziałem grabieżczym Amalekitów, który spustoszył obóz Dawida w Ciklag; później został jednym z dowódców armii Dawida (1Sm 30:1, 2, 17-19; 1Kn 12:20, 21).

(„Panem jest Jehowa”).

1. Czwarty syn Dawida; urodzony przez Chaggitę w Hebronie (2Sm 3:4, 5).

Chociaż pochodził z innej matki, podobnie jak Absalom był „bardzo piękny z wyglądu” i miał wielkie ambicje (1Kl 1:5, 6; por. 2Sm 14:25; 15:1). Sprawozdanie biblijne poświęca mu więcej uwagi pod koniec panowania Dawida. Mimo iż Jehowa oznajmił swój zamiar powierzenia władzy królewskiej Salomonowi (1Kn 22:9, 10), Adoniasz zaczął się chełpić, że to on zostanie następnym władcą Izraela. Ponieważ Amnon i Absalom, a prawdopodobnie także Kileab, już nie żyli, zapewne rościł sobie prawo do tronu ze względu na to, że był wtedy najstarszym synem. Podobnie jak niegdyś Absalom, Adoniasz publicznie dawał wyraz swym roszczeniom i nie został skarcony przez ojca. Zapewnił sobie poparcie Joaba, dowódcy armii, oraz naczelnego kapłana Abiatara (1Kl 1:5-8). W pobliżu En-Rogel, niedaleko Jerozolimy, wyprawił ucztę połączoną ze składaniem ofiar, na której była obecna prawie cała rodzina królewska, ale nie zaprosił Salomona, proroka Natana ani Benajasza. Wyraźnie dążył do tego, by obwołano go królem (1Kl 1:9, 10, 25).

Prorok Natan niezwłocznie podjął działania, żeby zniweczyć knowania Adoniasza. Poradził Batszebie, matce Salomona, by przypomniała Dawidowi, że przysiągł przekazać władzę królewską Salomonowi. Zaraz po niej do króla przyszedł Natan i potwierdził jej słowa oraz uświadomił Dawidowi powagę sytuacji. Zasugerował przy tym, że król chyba działa za plecami swych najwierniejszych sług (1Kl 1:11-27). Pobudziło to sędziwego króla do czynu; natychmiast wydał rozkazy, żeby niezwłocznie namaszczono Salomona na współwładcę i następcę tronu. Lud zareagował na tę wieść radosną wrzawą, którą usłyszano na uczcie Adoniasza. Wkrótce przybył tam posłaniec, syn kapłana Abiatara, i przyniósł niemiłą wiadomość, iż Dawid ustanowił królem Salomona. Zwolennicy Adoniasza się rozpierzchli, a on sam uciekł na dziedziniec przybytku, szukając tam schronienia. Salomon ułaskawił go, ale pod warunkiem że będzie się należycie sprawował (1Kl 1:32-53).

Po śmierci Dawida Adoniasz zwrócił się do Batszeby z prośbą, żeby wstawiła się za nim u Salomona i poprosiła o danie mu za żonę Abiszag, młodej opiekunki i towarzyszki Dawida. Słowa Adoniasza: „Mnie miała przypaść władza królewska i (...) właśnie ku mnie cały Izrael skierował swe oblicze, bym został królem” wskazują, iż czuł się pozbawiony przysługujących mu praw, choć dla pozoru przyznawał, iż stało się to za sprawą Jehowy (1Kl 2:13-21). Co prawda jego prośba mogła wynikać jedynie z chęci otrzymania jakiejś rekompensaty za utratę królestwa, lecz wiele przemawia za tym, że dalej pożerała go ambicja, gdyż zgodnie ze zwyczajami starożytnego Wschodu żony i nałożnice króla przysługiwały wyłącznie jego prawowitemu następcy (por. 2Sm 3:7; 16:21). Salomon tak właśnie odebrał tę prośbę przekazaną przez jego matkę i skazał Adoniasza na śmierć, a Benajasz szybko wykonał wyrok (1Kl 2:22-25).

2. Jeden z Lewitów wysłanych przez Jehoszafata, by nauczali w miastach Judy (2Kn 17:7-9).

3. ‛Naczelnik ludu’; jego potomek, jeśli nie on sam, razem z książętami i kapłanami potwierdził pieczęcią umowę zawartą przez Izraelitów za czasów Nehemiasza i Ezdrasza (Neh 9:38; 10:1, 14, 16). Zdaniem niektórych jest to ta sama osoba, co Adonikam z Ezdrasza 2:13, którego 666 potomków powróciło z Babilonu razem z Zerubbabelem w 537 r. p.n.e. Pogląd ten wynika z porównania wymienionych w 10 rozdz. Nehemiasza imion przedstawicieli ludu, którzy podpisali wspomnianą umowę, z listą naczelników powracających wygnańców zamieszczoną w 2 rozdz. Ezdrasza.

(„pan [miasta] Bezek”).

Potężny władca, który przed atakiem Izraelitów na Bezek upokorzył 70 pogańskich królów, obcinając im kciuki i duże palce u nóg.

Podobnie postępowali kiedyś starożytni Ateńczycy, których prawo nakazywało odcinać kciuki jeńcom wojennym. Ludzie tak okaleczeni mogli wiosłować, ale nie byli w stanie posługiwać się mieczem ani włócznią. Wkrótce po śmierci Jozuego połączone oddziały Judy i Symeona starły się w Bezek z 10 000 Kananejczyków i Peryzzytów i ich pokonały. Adoni-Bezek rzucił się do ucieczki, ale został schwytany; tym razem to jemu ucięto kciuki i wielkie palce u stóp. Oświadczył wtedy: „Jak ja uczyniłem, tak mi Bóg odpłacił”. Następnie został przyprowadzony do Jerozolimy, gdzie umarł (Sdz 1:4-7).

(„[mój] pan jest prawością”).

Król Jerozolimy w czasie, gdy Izraelici zdobywali Ziemię Obiecaną. Aby odeprzeć wojska Jozuego, stworzył koalicję razem z innymi małymi królestwami leżącymi na zach. od Jordanu (Joz 9:1-3). Jednakże Chiwwici z Gibeonu zawarli pokój z Jozuem. Chcąc wziąć na nich odwet, a zarazem powstrzymać innych przed przechodzeniem na stronę wroga, Adoni-Cedek połączył swe wojska z armiami czterech innych królów amoryckich, rozłożył się obozem przeciwko Gibeonowi i zaczął toczyć z nim wojnę. Kiedy Jozue w spektakularny sposób wyratował Gibeonitów, rozgramiając koalicyjne wojska, tych pięciu władców rzuciło się do ucieczki w kierunku Makkedy i zostało tam schwytanych w jaskini. Jozue na oczach swych wojowników zabił Adoni-Cedeka i pozostałych czterech królów, a następnie zawiesił ich na palach. Później ich ciała wrzucono z powrotem do jaskini, która stała się ich grobem (Joz 10:1-27).

(„[mój] pan powstał [by pomóc]”).

Założyciel jednego z izraelskich domów patriarchalnych. Ponad 600 członków tego rodu powróciło z niewoli babilońskiej do Jerozolimy razem z Zerubbabelem (Ezd 2:13; Neh 7:18). Kolejnych 63 mężczyzn z tego rodu towarzyszyło Ezdraszowi w wędrówce do Jerozolimy w 468 r. p.n.e. (Ezd 8:13). Kiedy przedstawiciele domów patriarchalnych potwierdzali „wiarogodną umowę” — postanowienie podjęte za czasów Nehemiasza — ród ten prawdopodobnie został wymieniony pod imieniem Adoniasz (Neh 9:38; 10:16).

(„[mój] pan jest wysoki [wywyższony]”).

Książę, zdolny zarządca, syn Abdy. Za panowania Dawida, Salomona i Rechoboama Adoniram był ustanowiony nadzorcą nad powołanymi do robót przymusowych; odegrał istotną rolę w licznych przedsięwzięciach budowlanych Salomona. Gdy później dziesięć plemion zbuntowało się przeciwko surowym decyzjom Rechoboama podjętym w Szechem w 997 r. p.n.e., król posłał do Izraelitów właśnie Adonirama, ale oni „ukamienowali go kamieniami, tak iż umarł” (2Kn 10:18). W Biblii występuje pod imieniem Adoniram (1Kl 4:6; 5:14), Adoram (2Sm 20:24; 1Kl 12:18) albo Hadoram (2Kn 10:18).

Jedno z miast judzkich odbudowanych i umocnionych przez króla Rechoboama w X w. p.n.e. (2Kn 11:9). Utożsamia się je z dzisiejszą wioską Dura, leżącą na zboczu wzgórza jakieś 8 km na zach. od Hebronu.

Zobacz ADONIRAM.