Niemniej gdy w wieku ok. 30 lat Jezus został ochrzczony przez Jana Chrzciciela, zstąpił nań duch święty, a Bóg oznajmił: „Tyś jest mój Syn, umiłowany; ciebie darzę uznaniem” (Łk 3:21-23; Mt 3:16, 17). Właśnie wtedy człowiek Jezus najwyraźniej ‛narodził się ponownie’ jako duchowy Syn Boży, mający nadzieję na powrót do życia w niebie, a zarazem został namaszczony duchem świętym na Króla i Arcykapłana (Jn 3:3-6; por. 17:4, 5; zob. JEZUS CHRYSTUS [Chrzest]). Bóg podobnie wyraził się o Jezusie, gdy ten przebywał na pewnej górze podczas wizji przemienienia, ukazującej go w chwale Królestwa (por. Mt 16:28 z 17:1-5). Mówiąc o jego wskrzeszeniu, apostoł Paweł przytoczył wypowiedź Boga z Psalmu 2: „Ty jesteś moim synem; ja dzisiaj zostałem twoim Ojcem”. Przypomniał też, co Jehowa powiedział, zawierając przymierze z Dawidem: „Ja stanę się dla niego ojcem, a on stanie się dla mnie synem” (Dz 13:33; Ps 2:7; 2Sm 7:14; Heb 1:5; por. Heb 5:5). Kiedy Jezus zmartwychwstał do życia w dziedzinie duchowej, znów „został uznany za Syna Bożego” (Rz 1:4), „uznany za prawego w duchu” (1Tm 3:16).

A zatem tak jak Dawid mógł w szczególnym sensie stać się synem Bożym, będąc już człowiekiem dorosłym, podobnie Chrystus Jezus w szczególnym znaczeniu został Synem Bożym najpierw w chwili chrztu, potem po zmartwychwstaniu i najwyraźniej także wtedy, gdy zaczął panować jako chwalebny Władca Królestwa.

Fałszywy zarzut bluźnierstwa. Ponieważ Jezus nazywał Boga swym Ojcem, niektórzy żydowscy przeciwnicy zarzucali mu bluźnierstwo, mówiąc: „Ty, chociaż jesteś człowiekiem, czynisz siebie bogiem” (Jn 10:33). W większości przekładów w wersecie tym słowo „Bóg” jest pisane wielką literą, choć w tłumaczeniu C. C. Torreya, podobnie jak w międzywierszowym przekładzie The Emphatic Diaglott, zapisano je małą literą jako „bóg”. Za taką pisownią przemawia choćby to, że w odpowiedzi na ten zarzut sam Jezus przytoczył Psalm 82, gdzie ludzi nie nazwano „Bogami”, lecz „bogami” i „synami Najwyższego”.

Kontekst wskazuje, że w tym psalmie Jehowa utożsamił z „bogami” i „synami Najwyższego” sędziów izraelskich, których niesprawiedliwe orzeczenia skłoniły Go do sprawowania sądu ‛pośród takich bogów’ (Ps 82:1-6, 8). Ponieważ sam Jehowa użył tych określeń w odniesieniu do ludzi, Jezus z pewnością nie był bluźniercą, gdy mówił: „Jestem Synem Bożym”. Uczynki tamtych sędziów nazwanych „bogami” dowodziły, iż nie są „synami Najwyższego”, natomiast czyny Jezusa jednoznacznie poświadczały, że pozostaje w jedności i bliskich stosunkach ze swym Ojcem (Jn 10:34-38).

Najczęstsze tłumaczenie hebrajskiego wyrażenia ben-ʼadám. Słowo ʼadám nie odnosi się w tym wypadku do konkretnej osoby (Adama), lecz ogólnie do ludzi, toteż ben-ʼadám znaczy w zasadzie „syn ludzki; istota ludzka; syn ziemskiego człowieka” (Ps 80:17; 146:3; Jer 49:18, 33). Określenie to nierzadko pojawia się w zestawieniu z innymi hebrajskimi słowami oznaczającymi człowieka: ʼisz, czyli „mężczyzna; mąż” (por. Lb 23:19; Hi 35:8; Jer 50:40), oraz ʼenòsz — „śmiertelnik; śmiertelny człowiek” (por. Ps 8:4; Iz 51:12; 56:2). W Psalmie 144:3 występuje wyrażenie ben-ʼenòsz, „syn śmiertelnika”, a w Daniela 7:13 jego aramejski odpowiednik — bar ʼenász.

Po grecku „syn człowieczy” to huiòs tou anthròpou (gr. ánthropos znaczy „człowiek”) (Mt 16:27).

W Pismach Hebrajskich omawiane sformułowanie najczęściej można spotkać w Księdze Ezechiela, gdzie Bóg przeszło 90 razy nazywa proroka „synem człowieczym” (Eze 2:1, 3, 6, 8). Najwidoczniej miało to podkreślać, że jest on zwykłym mieszkańcem ziemi, i uwypuklać kontrast między Autorem tego orędzia, Bogiem Najwyższym, a człowiekiem, który je przekazywał. Tak samo nazwano proroka Daniela (Dn 8:17).

Chrystus Jezus, „Syn Człowieczy”. W Ewangeliach określenie „Syn Człowieczy” zostało użyte prawie 80 razy przez Jezusa Chrystusa — zawsze w odniesieniu do niego samego (Mt 8:20; 9:6; 10:23). W dalszej części Chrześcijańskich Pism Greckich występuje w Dziejach 7:56; Hebrajczyków 2:6 i w Objawieniu 1:13; 14:14.

Nazywając siebie w ten sposób, Jezus, Syn Boży, wyraźnie wykazał, że był naprawdę człowiekiem, że „stał się ciałem” (Jn 1:14), ponieważ został poczęty przez żydowską dziewicę Marię i ‛urodził się z niewiasty’ (Gal 4:4; Łk 1:34-36). W przeciwieństwie do aniołów, którzy niegdyś się materializowali, czyli przybierali ludzkie ciała, nie był wcieleniem istoty duchowej, lecz prawdziwym „synem ludzkim”, urodzonym przez człowieczą matkę (por. 1Jn 4:2, 3; 2Jn 7; zob. CIAŁO 1).

Właśnie dlatego apostoł Paweł mógł się powołać na Psalm 8 jako na proroctwo odnoszące się do Jezusa Chrystusa. W Liście do Hebrajczyków (2:5-9) przytoczył z tego psalmu wersety 4-6, które brzmią: „Czymże jest śmiertelnik [ʼenòsz], że o nim pamiętasz, i syn ziemskiego człowieka [ben-ʼadám], że się o niego troszczysz? I uczyniłeś