Najwidoczniej matka zachęcona przez synów ubrała w słowa ich życzenie. Potwierdzałaby to relacja Mateusza, z której wynika, że gdy usłyszeli o tym pozostali uczniowie, oburzyli się nie na matkę, lecz na obu braci (Mt 20:20-24; Mk 10:35-41).

O świcie trzeciego dnia po śmierci Jezusa Salome i inne kobiety udały się do jego grobu, żeby wonnymi korzeniami namaścić ciało zmarłego. Tymczasem zobaczyły, że kamień jest odtoczony, a w grobowcu siedzi anioł, który im oznajmił: „Został wskrzeszony, nie ma go tu. Oto miejsce, gdzie go złożyli” (Mk 16:1-8).

2. Córka Heroda Filipa i jedyne dziecko Herodiady. Herod Antypas, przyrodni brat Filipa, odebrał mu żonę i zawarł z nią cudzołożny związek. Na krótko przed Paschą 32 r. n.e. wyprawił w Tyberiadzie ucztę z okazji swych urodzin. Poprosił księżniczkę Salome, swą pasierbicę, żeby zatańczyła dla gości, wśród których znajdowali się jego „najznamienitsi ludzie oraz dowódcy wojskowi i najprzedniejsze osoby z Galilei”. Herod był tak zachwycony występem Salome, że przyrzekł jej dać, o cokolwiek poprosi — nawet połowę królestwa. Dziewczyna za podszeptem swej niegodziwej matki poprosiła o głowę Jana Chrzciciela. Herod wprawdzie głęboko się zasmucił, „ale ze względu na swe przysięgi i na tych, którzy z nim półleżeli przy posiłku, nakazał, żeby ją dano; i posłał, i kazał ściąć Jana w więzieniu. I przyniesiono jego głowę na półmisku, i dano dziewczęciu, ona zaś zaniosła ją swej matce” (Mt 14:1-11; Mk 6:17-28).

W Biblii nie wymieniono imienia tej Salome, lecz podano je w dziełach Flawiusza, które donoszą też o jej bezdzietnym małżeństwie z innym przyrodnim bratem Heroda Antypasa — Filipem, władcą okręgu. Ten sam historyk informuje, że Salome po śmierci Filipa poślubiła swego kuzyna Arystobula i urodziła mu trzech synów.

(od rdzenia oznaczającego: „pokój”).

Syn króla Dawida z plemienia Judy, władca Izraela w latach 1037-998 p.n.e. Jak podaje Biblia, kiedy umarł syn urodzony z niemoralnego związku Dawida i Batszeby, „Dawid zaczął pocieszać Batszebę, swoją żonę. Wszedł też do niej i się z nią położył. Po jakimś czasie urodziła syna i nadano mu imię Salomon. A Jehowa go miłował. Posłał więc za pośrednictwem proroka Natana i nadał mu imię Jedidiasz — ze względu na Jehowę” (2Sm 12:24, 25). Później Batszeba i Dawid mieli jeszcze trzech synów: Szimeę, Szobaba i Natana (1Kn 3:5).

Obietnica Jehowy dana Dawidowi. Przed przyjściem Salomona na świat Jehowa obiecał Dawidowi, że urodzi mu się syn o takim właśnie imieniu i że to on zbuduje dom dla imienia Bożego. Nazwanie go Jedidiaszem („umiłowany przez Jah”) najwyraźniej miało upewnić Dawida, że Jehowa odtąd będzie błogosławił jego małżeństwu z Batszebą i owocowi ich związku. Nie było to jednak imię powszechnie używane w odniesieniu do tego dziecka. Z kolei imię Salomon (od rdzenia oznaczającego: „pokój”) niewątpliwie nawiązywało do przymierza Jehowy z Dawidem, które zapowiadało m.in., że ponieważ król ten przelał wiele krwi na wojnach, nie zbuduje Bogu domu, choć tego pragnął całym sercem (1Kn 22:6-10). Nie znaczy to, że toczone przezeń wojny zostały potępione. Jednakże prototypowe królestwo Boże miało z natury charakter pokojowy, a wojny prowadziło wyłącznie po to, by zwalczać zło i przeciwników suwerennej władzy Jehowy, rozszerzyć obszar Izraela do wyznaczonych przez Boga granic oraz zaprowadzić sprawiedliwość i pokój. Dawid osiągnął te cele drogą zbrojną, natomiast rządy Salomona cechował pokój.

Adoniasz próbuje przejąć tron. Następna biblijna wzmianka o Salomonie pochodzi z czasów, gdy Dawid był już starcem. Wcześniej za wiedzą proroka Natana przysiągł on Batszebie — niewątpliwie przez wzgląd na obietnicę Jehowy — że przekaże tron właśnie Salomonowi (1Kl 1:11-13, 17). Biblia nie podaje, czy Adoniasz, przyrodni brat Salomona, również wiedział o tym przyrzeczeniu lub zamiarze ojca. Tak czy inaczej, podjął próbę zagarnięcia tronu w sposób przypominający poczynania Absaloma. Był pewny sukcesu — może dlatego, że miał poparcie wodza Joaba oraz kapłana Abiatara i że król był już słaby. Niemniej dopuścił się zdrady stanu, gdyż usiłował przejąć władzę jeszcze za życia Dawida, nie zabiegając o aprobatę ojca ani Jehowy. O jego przewrotności świadczyło też to, że urządzając składanie ofiar w En-Rogel, gdzie chciał zostać obwołany królem, zaprosił innych synów królewskich i mężczyzn z Judy, sług króla, ale pominął Salomona, proroka Natana, kapłana Cadoka oraz silnych mężów, którzy pod wodzą Benajasza walczyli u boku Dawida. Jak stąd wynika, uważał Salomona za rywala stojącego mu na drodze do realizacji ambitnych planów (1Kl 1:5-10).

Wyniesienie na tron Salomona. Wszystko to wzmogło czujność proroka Natana, który zawsze był wierny Jehowie i Dawidowi. Najpierw polecił Batszebie poinformować króla o spisku, a później przybył osobiście i zapytał Dawida, czy Adoniasz przejmuje władzę za jego przyzwoleniem. Dawid zareagował szybko i zdecydowanie: nakazał Natanowi oraz kapłanowi Cadokowi zabrać Salomona do Gichonu pod ochroną Benajasza i jego ludzi. Mieli wsadzić go na mulicę należącą do samego króla (co dla jadącego na niej człowieka było ogromnym wyróżnieniem, a w tym wypadku oznaczało, że jest następcą tronu) (por. Est 6:8, 9). Zgodnie z rozkazami Dawida Salomon został namaszczony i obwołany królem (1Kl 1:11-40).

Kiedy Adoniasz i inni spiskowcy usłyszeli muzykę dobiegającą z pobliskiego Gichonu oraz okrzyki ludu wołającego: „Niech żyje król Salomon!”, wpadli w popłoch i ze strachu pouciekali. Salomon powstrzymał się od wywarcia zemsty, nie chciał bowiem zepsuć uroczystego nastroju towarzyszącego intronizacji, a jego wielkoduszność była zapowiedzią pokojowego panowania. (Gdyby sprawy potoczyły się inaczej, zapewne straciłby życie). Rozkazał sprowadzić Adoniasza, który szukał azylu w sanktuarium. Powiadomił go, że będzie żył, dopóki nie znajdzie się w nim coś złego, a potem pozwolił mu odejść do domu (1Kl 1:41-53).

Ojcowskie zalecenia. Przed śmiercią Dawid uroczyście nakazał Salomonowi: „Wywiązuj się z obowiązku wobec Jehowy, twego Boga, chodząc jego drogami, przestrzegając jego ustaw, jego przykazań i jego sądowniczych rozstrzygnięć, i jego świadectw”. Polecił mu też, żeby ‛nie pozwolił zejść w pokoju do Szeolu’ Joabowi ani Szimejowi, a okazywał lojalną życzliwość synom Barzillaja Gileadczyka (1Kl 2:1-9). Wskazówki dotyczące wzniesienia świątyni, włącznie z planem budowy, który „otrzymał w natchnieniu”, przypuszczalnie podał mu wcześniej (1Kn 28:11, 12, 19). Rozkazał również obecnym przy tym książętom izraelskim, by pomogli Salomonowi i przyłączyli się do budowy sanktuarium Jehowy. Przy tej okazji lud ponownie namaścił Salomona na króla, a Cadoka na kapłana (1Kn 22:6-19; rozdz. 28; 29:1-22). Bóg od samego początku błogosławił panowaniu Salomona, który zasiadł „na tronie Jehowy jako król w miejsce Dawida, swego ojca, i powodziło mu się”, gdyż stale umacniał swą władzę królewską (1Kn 29:23; 2Kn 1:1).

Podstępna prośba Adoniasza. Wkrótce potem Salomon został zmuszony do wprowadzenia w czyn poleceń Dawida dotyczących Joaba. Pobudziło go do tego zachowanie Adoniasza, który pomimo okazanego mu miłosierdzia nie wyzbył się swych ambicji. Adoniasz przyszedł do matki Salomona i rzekł: „Sama dobrze wiesz, że mnie miała przypaść władza królewska i że właśnie ku mnie cały Izrael skierował swe oblicze, bym został królem; ale władza królewska się odwróciła i przypadła mojemu bratu, gdyż to Jehowa sprawił, że jemu się dostała”. Przyznał co prawda, iż Salomon został wyniesiony na tron za sprawą Jehowy, lecz potem przedstawił Batszebie prośbę, która była zakamuflowaną próbą przejęcia władzy: „Proszę, powiedz królowi Salomonowi (...), żeby mi dał za żonę Abiszag Szunamitkę”. Adoniasz mógł sądzić, że cieszy się dostatecznie dużym poparciem (m.in. Joaba i Abiatara), by wywołać powstanie i obalić Salomona, a krokiem do tego celu byłoby poślubienie opiekunki Dawida, którą uważano — choć król z nią nie współżył — za jego nałożnicę. Żony i nałożnice władcy zwyczajowo przypadały wyłącznie jego prawowitemu następcy, toteż współżycie z nimi uznawano za wysunięcie roszczeń do tronu (por. 2Sm 16:21, 22). Batszeba nie przejrzała podstępu Adoniasza i przekazała jego prośbę Salomonowi, który od razu odczytał ją jako próbę przejęcia władzy i niezwłocznie rozkazał Benajaszowi zgładzić spiskowca (1Kl 2:13-25).

Zdjęcie z urzędu Abiatara, stracenie Joaba. Potem Salomon zajął się tymi, którzy spiskowali z Adoniaszem. Spełniając wypowiedź Jehowy przeciwko domowi Helego (1Sm 2:30-36), pozbawił Abiatara urzędu kapłana, lecz zachował go przy życiu, ponieważ wcześniej nosił on Arkę Przymierza przed Dawidem i razem z nim cierpiał udręki. Stanowisko Abiatara objął Cadok. W tym czasie Joab, usłyszawszy o działaniach Salomona, uciekł i uchwycił się rogów ołtarza, ale z rozkazu króla został tam uśmiercony przez Benajasza (1Kl 2:26-35).

Stracenie Szimeja. Salomon nałożył też pewne ograniczenia na Szimeja, który złorzeczył jego ojcu, Dawidowi. Kiedy jakieś trzy lata później Szimej złamał przysięgę i naruszył te ograniczenia, król skazał go na śmierć. W ten sposób wypełnił do końca ostatnią wolę Dawida (1Kl 2:36-46).

Mądra prośba Salomona. W początkowym okresie rządów Salomona lud składał ofiary na wielu „wyżynach”, nie istniał bowiem żaden dom Jehowy; przybytek stał w Gibeonie, a Arka Przymierza znajdowała się w namiocie na Syjonie. Jehowa co prawda powiedział, że zwiąże swe imię z Jerozolimą, ale do czasu wybudowania świątyni najwyraźniej tolerował taki stan rzeczy (1Kl 3:2, 3). W Gibeonie, nazywanym „wielką wyżyną”, Salomon złożył tysiąc ofiar całopalnych. Tam właśnie we śnie ukazał mu się Jehowa, który oznajmił: „Proś! Co miałbym ci dać?” Król nie poprosił o bogactwa, chwałę i zwycięstwa, lecz o serce mądre, posłuszne i odznaczające się zrozumieniem, żeby potrafił sądzić Izraela. Jego pokorna prośba tak się spodobała Jehowie, że dodatkowo