Ponieważ woda ma również moc niszczycielską (może zatopić, zmyć ze swej drogi itp.), często symbolizuje jakąś zgubną siłę (Ps 69:1, 2, 14, 15; 144:7, 8). W Jeremiasza 47:2 „wodami” nazwano wojska.

Wody używano w przybytku, zarówno do utrzymywania literalnej czystości, jak i w sposób symboliczny. Obmyto nią kapłanów przed wprowadzeniem na urząd, a Lewitów pokropiono „wodą [symbolicznie] oczyszczającą z grzechu” (Wj 29:4; Lb 8:6, 7). Kapłani obmywali się przed służbą w sanktuarium Jehowy i przed zbliżeniem się do ołtarza całopalnego (Wj 40:30-32). Wody używano też do obmywania ofiar (Kpł 1:9) oraz do ceremonialnych oczyszczeń (Kpł 14:5-9, 50-52; 15:4-27; 17:15; Lb 19:1-22; zob. CZYSTOŚĆ). „Święta woda”, podawana do wypicia żonie podejrzewanej przez męża o cudzołóstwo, najwyraźniej była czystą, świeżą wodą, do której wcześniej dosypano nieco prochu z przybytku (Lb 5:17-24).

Życiodajna woda. Jehowa jest „źródłem wody żywej”. Tylko za pośrednictwem Boga oraz Jego Syna, Jezusa Chrystusa — Naczelnego Pełnomocnika w sprawie życia — ludzie mogą dostąpić życia wiecznego (Jer 2:13; Jn 17:1, 3). Jezus powiedział Samarytance napotkanej przy studni niedaleko Sychar, że woda, którą on komuś da, „stanie się w nim źródłem wody tryskającej ku udzielaniu życia wiecznego” (Jn 4:7-15).

Apostoł Jan opisał wizję „nowego nieba i nowej ziemi”. Sprzed tronu Boga wypływała „rzeka wody życia”. Na obu jej brzegach rosły drzewa wydające owoc, a ich liście służyły do leczenia narodów (Obj 21:1; 22:1, 2). Po ukazaniu tej części wizji Jezus wyjaśnił Janowi, w jakim celu posłano anioła z tym orędziem. Jan usłyszał wtedy słowa: „A duch i oblubienica bezustannie mówią: ‚Przyjdź!’ I każdy, kto słyszy, niech powie: ‚Przyjdź!’ I każdy, kto jest spragniony, niech przyjdzie; każdy, kto chce, niech bierze wodę życia darmo”. Słudzy Boży najwyraźniej mieli zapraszać wszystkich spragnionych, by zaczęli korzystać z przygotowanych przez Boga środków umożliwiających uzyskanie życia wiecznego za pośrednictwem Baranka Bożego (Jn 1:29). Mogą oni czerpać z tej miary wody życia, która jest dostępna już teraz. Zaproszenie to ma być kierowane do wszystkich — nie dla zysku, ale bezpłatnie. Z tej wody może skorzystać każdy, kto tego chce (Obj 22:17).

Jeszcze przed swą śmiercią i zmartwychwstaniem Jezus powiedział o swych naśladowcach, którzy od dnia Pięćdziesiątnicy 33 r. n.e. mieli otrzymywać ducha świętego, że z ich „najgłębszego wnętrza popłyną strumienie wody żywej” (Jn 7:37-39). Chrześcijańskie Pisma Greckie dostarczają licznych dowodów na to, że pod wpływem ducha Bożego apostołowie i pozostali uczniowie dokonywali wielkich rzeczy, udostępniając ludziom życiodajne wody — początkowo w Jerozolimie, a potem w całym ówczesnym świecie.

Podlewanie zasianego słowa. Pisząc do zboru w Koryncie, apostoł Paweł użył innego przykładu. Przyrównał działalność chrześcijańskiego kaznodziei do pracy rolnika, który najpierw sadzi ziarno, podlewa je i pielęgnuje, a następnie czeka, aż Bóg zapewni roślinie wzrost. Paweł przyniósł Koryntianom dobrą nowinę, czyli zasadził ziarno na korynckim „polu”. Później przyszedł Apollos i dalszym nauczaniem pielęgnował zasiane ziarno, ale to Bóg za pośrednictwem swego ducha dał wzrost. Paweł użył tego przykładu, żeby podkreślić, iż poszczególni ludzie nie odgrywają istotniejszej roli — po prostu wszyscy usługują jako Boży współpracownicy. Liczy się to, co czyni Bóg, który błogosławi niesamolubne, zjednoczone wysiłki (1Ko 3:5-9).

Boże słowo prawdy. Boże słowo prawdy przyrównano do oczyszczającej wody. Zbór chrześcijański jest czysty w oczach Boga jako symboliczna oblubienica Chrystusa, oczyszczona „kąpielą wodną przez słowo” (Ef 5:25-27). Podobnie wypowiedział się Paweł o chrześcijanach mających nadzieję usługiwać w niebie u boku Chrystusa jako kapłani. Nawiązał do wymagania, że kapłani mieli obmywać się przed służbą w przybytku, i oznajmił: „Skoro mamy wielkiego kapłana [Jezusa Chrystusa] nad domem Bożym, przystąpmy z sercami prawdziwymi w zupełnej pewności wiary, mając (...) ciała obmyte wodą czystą” (Heb 10:21, 22). Takie oczyszczenie obejmuje nie tylko znajomość słowa Bożego, lecz także dostosowanie do niego swego życia.

Chrzest w wodzie. Jezus wyjaśnił Nikodemowi: „Jeżeli ktoś nie narodzi się z wody i ducha, nie może wejść do królestwa Bożego” (Jn 3:5). Jezus najwyraźniej mówił tu o chrzcie w wodzie. Po okazaniu skruchy za grzechy i odwróceniu się od wcześniejszego sposobu postępowania osoba przyjmująca chrzest w imię Jezusa Chrystusa oddaje swe życie Bogu (por. Ef 4:4, 5, gdzie mowa o „jednym chrzcie”).

Apostoł Jan napisał później: „To jest ten, który przyszedł poprzez wodę i krew, Jezus Chrystus (...). Bo jest trzech świadków: duch i woda, i krew, a ci trzej są zgodni” (1Jn 5:5-8). Kiedy Jezus przyszedł „na ten świat”, tzn. gdy rozpoczął ofiarną służbę w charakterze Mesjasza Bożego, udał się do Jana Chrzciciela, żeby ten zanurzył go w wodzie (nie miał to być akt skruchy za grzechy, ale stawienie się przed Bogiem w celu wykonywania Jego woli) (Heb 10:5-7). Następnie na Jezusa zstąpił duch święty, co stanowiło potwierdzenie, że jest on Synem Bożym i Mesjaszem (Łk 3:21, 22). To właśnie woda, w której został ochrzczony, wraz z jego ofiarną krwią i duchem Bożym zgodnie poświadczają, że jest Mesjaszem.

Inne znaczenia przenośne. Dawid powiedział o niegodziwych: „Niech się rozpłyną jak w wodach, które odpływają” (Ps 58:7). Być może nawiązał do typowych dla krajobrazu Palestyny dolin potoków, które w czasie gwałtownych opadów wypełniają się wezbranymi, niebezpiecznymi wodami. Ale wody te szybko odpływają i znikają, a koryto potoku zupełnie wysycha.

Gdy Izraelici walczyli przeciw miastu Aj, najpierw wysłali niewielki oddział, który jednak poniósł porażkę. Izraelici byli tym zdruzgotani. Jak mówi Biblia, „serce ludu zaczęło topnieć i stało się jak woda”; zrozumieli, że w jakiś sposób ściągnęli na siebie niezadowolenie Jehowy, który przestał im pomagać. Bardzo zmartwiło to Jozuego, najwyraźniej dlatego, że Izraelici, będący przecież wojskiem Jehowy, ściągnęli hańbę na Jego imię, uciekając w popłochu przed wrogami (Joz 7:5-9).

Zobacz BRAMA.

Zorganizowana walka zbrojna, mająca na celu podporządkowanie sobie lub zniszczenie przeciwnika. W języku hebrajskim prowadzenie wojny opisuje kilka słów; jedno z nich opiera się na rdzeniu czasownikowym karáw i oznacza przede wszystkim „podejść [żeby walczyć]”. Grecki rzeczownik pòlemos znaczy „wojna”, a czasownik strateúo pochodzi od rdzenia, który się odnosi do obozującego wojska.

W Biblii powiedziano, że Nimrod „udał się (...) do Asyrii”, co najwyraźniej oznaczało, iż wtargnął na terytorium Aszszura, syna Sema. Tam wybudował miasta (Rdz 10:11). W czasach Abrahama król Elamu Kedorlaomer na 12 lat podporządkował sobie kilka miast (wszystkie znajdowały się zapewne w okolicach pd. krańca Morza Martwego) i zmusił je do służby dla niego. Kiedy się zbuntowały, Kedorlaomer i jego sprzymierzeńcy wydali im wojnę, pokonali wojska Sodomy i Gomory, zabrali ich dobytek i uprowadzili bratanka Abrahama, Lota, wraz z rodziną. Wtedy Abraham zebrał 318 wyćwiczonych sług i razem z trzema sojusznikami ruszył w pościg za Kedorlaomerem, odbił jeńców i odzyskał zagrabione mienie. Nie wziął jednak dla siebie nic z łupów. Jest to pierwsza biblijna wzmianka o walce stoczonej przez sługę Bożego. Ta wyprawa wojenna Abrahama, podjęta w celu uwolnienia innego sługi Bożego, zyskała uznanie w oczach Jehowy, gdyż powracający Abraham został pobłogosławiony przez Melchizedeka, kapłana Boga Najwyższego (Rdz 14:1-24).

Wojny prowadzone na rozkaz Boga. Jehowa jest „wojownikiem”, „Bogiem Zastępów” i jest „potężny w boju” (Wj 15:3; 2Sm 5:10; Ps 24:8, 10; Iz 42:13). Ze względu na swą pozycję Stwórcy wszechświata i jego Najwyższego Władcy, a także na wymogi swej sprawiedliwości Jehowa ma pełne prawo walczyć z tymi, którzy uparcie odrzucają Jego słuszne zasady, jak również wykonywać wyroki na dopuszczających się bezprawia albo powierzać wykonanie ich innym. Słusznie więc unicestwił wszystkich niegodziwych w potopie, zniszczył Sodomę i Gomorę oraz sprowadził zagładę na wojska faraona (Rdz 6:5-7, 13, 17; 19:24; Wj 15:4, 5; por. 2Pt 2:5-10; Judy 7).

Izraelici jako wykonawcy wyroków Bożych. Jehowa powierzył Izraelitom święty obowiązek występowania w roli wykonawców Jego wyroków w Ziemi Obiecanej, do której ich wprowadził. Zanim zostali wyzwoleni z Egiptu, nie znali sztuki wojennej (Wj 13:17). Kiedy pokonali „siedem narodów liczniejszych i potężniejszych” od nich, zawdzięczali to kierownictwu swego Boga, który tym samym wywyższył swe imię, dając się poznać jako „Jehowa Zastępów, Bóg izraelskich szeregów bojowych”. Pozwoliło im to też zrozumieć, że „nie mieczem i nie włócznią wybawia Jehowa, gdyż bitwa należy do Jehowy” (Pwt 7:1; 1Sm 17:45, 47; por. 2Kn 13:12). Poza tym mieli sposobność okazania posłuszeństwa Bogu, nawet gdy wiązało się to z narażeniem życia w nakazanej przez Niego walce (Pwt 20:1-4).

Zasięg podbojów ograniczony przez Boga. Bóg wyraźnie jednak przestrzegł Izraelitów przed toczeniem wojen i dokonywaniem zbrojnych napaści poza terenem, który od Niego otrzymali, oraz przed walką z innymi narodami niż wskazane przez Niego. Nie wolno im było wszczynać walk z Edomitami, Moabitami ani Ammonitami (Pwt 2:4, 5, 9, 19). W późniejszych czasach narody te atakowały Izraelitów, a ci byli zmuszeni się bronić. Bóg im wtedy pomagał (Sdz 3:12-30; 11:32, 33; 1Sm 14:47).

Kiedy w okresie sędziów król Ammonu próbował usprawiedliwić najazdy na Izraelitów, niesłusznie oskarżając ich o zabranie ziemi Ammonitom, Jefte obalił te zarzuty na podstawie faktów historycznych. Następnie przystąpił do walki z najeźdźcami, kierując się zasadą: ‛Wywłaszczymy