Wydaje się, że co roku odkładano jeszcze jedną dziesięcinę, nieprzeznaczoną bezpośrednio na wsparcie kapłanów i innych Lewitów, choć i oni odnosili z niej pożytek. Ze środków tych korzystały rodziny izraelskie podczas zgromadzeń z okazji świąt narodowych. Gdy odległość do Jerozolimy była zbyt duża, aby transportować tam dziesięcinę, rodzina mogła spieniężyć plony. Dzięki temu w Jerozolimie miała się z czego utrzymać i z radością uczestniczyła w świętym zgromadzeniu (Pwt 12:4-7, 11, 17, 18; 14:22-27). Po upływie każdego trzeciego i szóstego roku w siedmioletnim cyklu sabatowym dziesięciny tej nie przeznaczano na pokrycie kosztów utrzymania podczas zgromadzeń narodu, lecz przekazywano ją Lewitom oraz osiadłym przybyszom, wdowom i chłopcom bez ojca (Pwt 14:28, 29; 26:12).

Przepisy wymagające składania dziesięcin nie były dla Izraelitów uciążliwe. Warto pamiętać, iż Bóg obiecał, że jeśli będą ich przestrzegać, to zapewni im dostatek, otwierając „upusty niebios” (Mal 3:10; Pwt 28:1, 2, 11-14). Kiedy lud zaniedbywał dawanie dziesięcin, cierpiało na tym kapłaństwo, gdyż kapłani i pozostali Lewici musieli pracować na swe utrzymanie, przez co nie wywiązywali się z obowiązków duchowych (Neh 13:10). Taka niewierność była więc zagrożeniem dla czystego wielbienia. To smutne, ale gdy członkowie dziesięciu plemion odstąpili od Boga i zaczęli czcić cielca, popierali ten fałszywy kult dziesięcinami (Am 4:4, 5). Natomiast gdy Izraelici byli wierni Jehowie i podlegali władzy ludzi prawych, przywracali składanie dziesięcin na potrzeby Lewitów i zgodnie z obietnicą Jehowy nie żyli w niedostatku (2Kn 31:4-12; Neh 10:37, 38; 12:44; 13:11-13).

Prawo nie przewidywało określonej kary dla kogoś, kto nie składał dziesięcin. Dawanie ich było nałożonym przez Jehowę poważnym obowiązkiem moralnym; po zakończeniu trzyletniego cyklu składania dziesięcin każdy miał wyznać przed Bogiem, czy się z tego w pełni wywiązał (Pwt 26:12-15). Jeśli coś bezprawnie dla siebie zatrzymał, uważano to za rzecz skradzioną Bogu (Mal 3:7-9).

W I wieku n.e. żydowscy przywódcy religijni, zwłaszcza uczeni w piśmie i faryzeusze, świętoszkowato, na pokaz przestrzegali przepisów dotyczących dziesięcin i innych zewnętrznych przejawów kultu, ale ich serca były bardzo oddalone od Boga (Mt 15:1-9). Jezus zganił ich za samolubstwo i obłudę, bo skrupulatnie dawali dziesięcinę nawet z „mięty i kopru, i kminu”, co oczywiście powinni byli czynić, lecz jednocześnie lekceważyli „to, co ważniejsze w Prawie, mianowicie sprawiedliwość i miłosierdzie, i wierność” (Mt 23:23; Łk 11:42). W pewnym przykładzie Jezus przeciwstawił chełpliwego faryzeusza — który uważał się za prawego, gdyż pościł i dawał dziesięcinę — wzgardzonemu przez niego poborcy podatkowemu, który ukorzył się, wyznał grzechy Bogu i błagał Go o miłosierdzie (Łk 18:9-14).

Nie obowiązuje chrześcijan. Chrześcijanie nigdy nie zostali zobowiązani do dawania dziesięcin. Przepis ten przede wszystkim pomagał utrzymywać świątynię i kapłaństwo w Izraelu i dlatego wygasł, gdy Jezus umarł na palu męki, wypełniając i znosząc przymierze Prawa (Ef 2:15; Kol 2:13, 14). Co prawda kapłani lewiccy usługiwali w jerozolimskiej świątyni do czasu jej zburzenia w 70 r. n.e., ale chrześcijanie od r. 33 byli już częścią nowego, duchowego kapłaństwa, które nie korzystało z dziesięcin (Rz 6:14; Heb 7:12; 1Pt 2:9).

Naśladowców Jezusa zachęcono, by wspierali chrześcijańską służbę zarówno osobistym udziałem, jak i datkami materialnymi. Nie ustalono kwoty, którą mieliby przekazywać na pokrycie wydatków zborowych — każdy ofiarowywał ‛według tego, co miał’, „tak, jak postanowił w sercu, nie z ociąganiem się albo pod przymusem, gdyż Bóg miłuje dawcę rozradowanego” (2Ko 8:12; 9:7). Chrześcijanie mieli też postępować zgodnie z następującą zasadą: „Starsi, którzy bardzo dobrze przewodzą, niech będą poczytywani za godnych podwójnego szacunku, zwłaszcza ci, którzy ciężko pracują, przemawiając i nauczając. Albowiem Pismo mówi: ‚Nie masz nakładać kagańca bykowi, gdy wymłóca ziarno’; a także: ‚Pracownik jest godzien swej zapłaty’” (1Tm 5:17, 18). Apostoł Paweł dał jednak dobry przykład, starając się nie być dla zborów ciężarem (Dz 18:3; 1Ts 2:9).

Zobacz DZIESIĘĆ SŁÓW.

Zobacz LICZBA.

Tłumaczenie hebrajskiego wyrażenia ʽaséret haddewarím, które występuje tylko w Pięcioksięgu i odnosi się do dziesięciu podstawowych przepisów przymierza Prawa, powszechnie znanych jako Dziesięcioro Przykazań (Wj 34:28; Pwt 4:13; 10:4). Ten szczególny zbiór praw jest też nazywany „Słowami” (Pwt 5:22) albo „słowami przymierza” (Wj 34:28). Grecka Septuaginta (Wj 34:28; Pwt 10:4) używa określenia déka („dziesięć”) lògous („słowa”), od którego wywodzi się określenie „Dekalog”.