skażenie i podleganie skażeniu czy zniszczeniu. Trzeba przy tym pamiętać, że coś może być zniszczalne, podlegać skażeniu, ale nie musi to oznaczać, że już uległo skażeniu.

Skażeniu czy zniszczeniu może podlegać zarówno coś materialnego, jak i niematerialnego. Uczestnicy greckich zmagań sportowych zabiegali o koronę „zniszczalną”, a więc taką, która mogła się popsuć, zmarnieć, obrócić w nicość (1Ko 9:25). Zniszczeniu może ulec nawet srebro i złoto (które roztwarza się w wodzie królewskiej) (1Pt 1:18; por. Jak 5:3). Statki mogą ‛ulec rozbiciu’, czyli dosłownie ‛zostać doszczętnie zniszczone’ (forma wyrazu diaftheíro, będącego wzmocnioną postacią omawianego terminu) (Obj 8:9). To samo słowo greckie jest użyte w odniesieniu do ‛rujnowania’ ziemi (Obj 11:18). Człowiek jako stworzenie fizyczne jest zniszczalny (Rz 1:23); jego niedoskonałe ciało, które nawiedzają choroby, w końcu umiera i się rozkłada (Dz 13:36). Skażeniu lub zniszczeniu może też ulec coś niematerialnego, np. pożyteczne zwyczaje psuje złe towarzystwo (1Ko 15:33), a ludzie o skażonych umysłach porzucają szczerość, czystość moralną i prawdę (2Ko 11:3; 1Tm 6:5; 2Tm 3:8), co prowadzi do zepsucia moralnego i skażenia osobowości (Ef 4:22; Judy 10).

Nawet doskonałe ciało ludzkie nie jest niezniszczalne i w tym sensie podlega skażeniu. Dlatego apostoł Paweł zaznaczył, że Jezus został wskrzeszony z martwych, „by już nie wrócił do skażenia” (Dz 13:34), co oznacza, iż już nigdy nie powróci do życia w zniszczalnym ciele ludzkim. Jedynie dzięki interwencji Boga ziemskie ciało Jego Syna „nie ujrzało skażenia” w grobie (Dz 2:31; 13:35-37). Nie zostało jednak zachowane, by w nim bytował po zmartwychwstaniu, ponieważ apostoł Piotr wyjaśnił, że Jezus „uśmiercony został w ciele, ale ożywiony w duchu” (1Pt 3:18). Najwyraźniej więc Bóg usunął je w cudowny sposób, aby nie uległo rozkładowi (zob. CIAŁO 1 [Fizyczne ciało Chrystusa]).

Aniołowie są co prawda stworzeniami duchowymi, ale też mają zniszczalne ciała i mogą zostać zgładzeni (Mt 25:41; 2Pt 2:4; por. Łk 4:33, 34).

Ludzie w niewoli skażenia. Adam nawet jako człowiek doskonały miał zniszczalne ciało, ale dopiero gdy zbuntował się przeciwko Bogu, popadł w „niewolę skażenia”, w którą tym samym dostali się wszyscy jego potomkowie, cała rodzina ludzka (Rz 8:20-22). Owa niewola jest skutkiem występku i grzechu (Rz 5:12) i wiąże się z niedoskonałością ciała, a ta z kolei prowadzi do chorób, starzenia się i śmierci. Dlatego „kto sieje ze względu na swe ciało, ten z ciała żąć będzie zepsucie” i nie dostąpi życia wiecznego, obiecanego tym, którzy sieją ze względu na ducha (Gal 6:8; por. 2Pt 2:12, 18, 19).

Chrześcijanie obdarzeni nieskażonością. Jak już zaznaczono, Pisma Hebrajskie nie wspominają bezpośrednio o nieskażoności czy niezniszczalności i często podkreślają, że dusza ludzka umiera. Dlatego apostoł Paweł powiedział, iż Chrystus Jezus „na życie i nieskażoność rzucił światło przez dobrą nowinę” (2Tm 1:10). Za jego pośrednictwem Bóg wyjawił świętą tajemnicę swego zamierzenia, zgodnie z którym chrześcijanom namaszczonym duchem powierzy zaszczyt panowania ze swym Synem w niebiosach (Łk 12:32; Jn 14:2, 3; por. Ef 1:9-11). Wskrzeszając ich Wybawcę, Jezusa Chrystusa, dał im żywą nadzieję, że w niebiosach jest dla nich zachowane „dziedzictwo niezniszczalne i nieskalane, i niewiędnące” (1Pt 1:3, 4, 18, 19; por. 1Ko 9:25). Choć jeszcze pozostają w ciele, dostępują ponownego narodzenia — zostają uznani za duchowych synów Bożych, zrodzonych „z niezniszczalnego nasienia, przez słowo Boga, który żyje i trwa” (1Pt 1:23; por. 1Jn 3:1, 9).

Wprawdzie Bóg traktuje tych chrześcijan powołanych do niebiańskiego Królestwa jak swych duchowych synów i przyrzeka im niezniszczalne dziedzictwo, ale dopóki są w ciele na ziemi, nie obdarza ich ani nieśmiertelnością, ani nieskażonością. Świadczy o tym okoliczność, że dalej ‛szukają chwały i szacunku, i nieskażoności przez wytrwałość w dobrym dziele’ (Rz 2:6, 7). „Nieskażoność”, której szukają, to najwyraźniej coś więcej niż tylko nieuleganie zepsuciu moralnemu. Dzięki kroczeniu śladami Chrystusa i okazywaniu wiary w jego ofiarę okupu owi chrześcijanie już uniknęli „skażenia, które jest na świecie wskutek pożądliwości” (2Pt 1:3, 4), ‛miłują w nieskażoności swego Pana, Jezusa Chrystusa’ i ‛odznaczają się nieskażonością w swoim nauczaniu’ (Ef 6:24; Tyt 2:7, 8). Z pierwszego listu Pawła do Koryntian wynika, że nieskażoność, której wraz z chwałą i szacunkiem wytrwale szukają, zostanie im przyznana w chwili zmartwychwstania, gdy będą wyniesieni do chwały jako prawdziwi duchowi synowie Boży.

Nieśmiertelność i nieskażoność po zmartwychwstaniu. Chrystus Jezus otrzymał nieśmiertelność i „życie niezniszczalne”, gdy został wskrzeszony z martwych (1Tm 6:15, 16; Heb 7:15-17). Będąc ‛dokładnym wyobrażeniem samej istoty’ swego Ojca, który jest niezniszczalnym Bogiem (Heb 1:3; 1Tm 1:17), zmartwychwstały Jezus także jest niezniszczalny, nie podlega skażeniu.

Kiedy współdziedzice Jezusa jednoczą się z nim w podobieństwie jego zmartwychwstania i zostają wskrzeszeni jako stworzenia duchowe, są tak jak on obdarzani nie tylko życiem wiecznym, lecz również nieśmiertelnością i nieskażonością. Wcześniej żyli, wiernie służyli Bogu i umarli w zniszczalnych ciałach ludzkich, teraz zaś otrzymują niezniszczalne, niepodlegające skażeniu ciała duchowe, o czym jasno mówi Paweł w 1 Koryntian 15:42-54. A zatem nieśmiertelność jest najwyraźniej cechą życia, jakim zostali obdarowani, i oznacza życie bezkresne i niezniszczalne, podczas gdy nieskażoność to najwidoczniej właściwość ciała, które daje im Bóg, a które z natury nie podlega rozkładowi, skażeniu ani zniszczeniu. Wydaje się więc, że Bóg obdarzył ich zdolnością samodzielnego podtrzymywania swego życia, że w przeciwieństwie do pozostałych Jego stworzeń — cielesnych i duchowych — nie są zależni od zewnętrznego źródła energii. Jest to niezrównany dowód Jego zaufania. Jednakże niezależność i niezniszczalność ich egzystencji nie oznacza, iż nie podlegają władzy Bożej. Przeciwnie, tak jak ich Głowa, Chrystus Jezus, w dalszym ciągu podporządkowują się woli i kierownictwu swego Ojca (1Ko 15:23-28; zob. DUSZA; NIEŚMIERTELNOŚĆ).

Greckie słowo athanasía składa się z przedrostka a („nie; bez”), wyrażającego zaprzeczenie, i z formy słowa „śmierć” (thánatos). Zasadniczo oznacza więc „nieumieranie”, „niepodleganie śmierci” i odnosi się do bezkresnego i niezniszczalnego życia (1Ko 15:53, 54, przyp. w NW; 1Tm 6:16, przyp. w NW). Greckie aftharsía, czyli „nieskażoność”, oznacza cechę czegoś, co nie może ulec rozkładowi, skażeniu ani zniszczeniu (Rz 2:7; 1Ko 15:42, 50, 53; Ef 6:24; 2Tm 1:10).

Chociaż Pisma Hebrajskie nie zawierają słowa „nieśmiertelny” ani „nieśmiertelność”, to jednak wskazują, że Jehowa Bóg, będąc Źródłem wszelkiego życia, nie podlega śmierci, a więc jest nieśmiertelny (Ps 36:7, 9; 90:1, 2; Hab 1:12). Dobitnie podkreślił to również chrześcijański apostoł Paweł, gdy nazwał Go „Królem Wieczności, niezniszczalnym” Bogiem (1Tm 1:17).

Jak wykazano w haśle DUSZA, z Pism Hebrajskich wyraźnie też wynika, że człowiek nie odznacza się wrodzoną nieśmiertelnością. O duszy ludzkiej (hebr. néfesz) bardzo często mówi się, że umiera, zmierza do grobu czy zostaje zgładzona (Rdz 17:14; Joz 10:32; Hi 33:22; Ps 22:29; 78:50; Eze 18:4, 20). Potwierdzają to oczywiście Chrześcijańskie Pisma Greckie, które także wspominają o śmierci duszy (gr. psyché) (Mt 26:38; Mk 3:4; Dz 3:23; Jak 5:20; Obj 8:9; 16:3). A zatem Pisma Chrześcijańskie nie kwestionują ani nie korygują natchnionej nauki Pism Hebrajskich, zgodnie z którą dusza ludzka, człowiek, jest śmiertelna, podlega umieraniu. Wyjawiają jednak, że Bóg zamierzył udostępnić niektórym swym sługom dar nieśmiertelności.

Dlaczego Jezusa nazwano „jedynym mającym nieśmiertelność”?

Pierwszą osobą, którą według Biblii nagrodzono nieśmiertelnością, jest Jezus Chrystus. Zanim został wskrzeszony przez Boga, nie był nieśmiertelny, o czym świadczą natchnione słowa apostoła zanotowane w Rzymian 6:9: „Chrystus, dostąpiwszy wskrzeszenia z martwych, już więcej nie umiera; śmierć już więcej nad nim nie panuje” (por. Obj 1:17, 18). Z tego właśnie powodu w 1 Tymoteusza 6:15, 16 wyjaśniono, że Jezus — „Król królujących i Pan panujących” — w odróżnieniu od innych królów i panów jest „jedynym mającym nieśmiertelność”. Pozostali królowie i panowie są śmiertelni, umierają, tak jak umierali arcykapłani izraelscy. Jednakże wyniesiony do chwały Jezus, ustanowiony przez Boga Arcykapłanem na sposób Melchizedeka, posiada „życie niezniszczalne” (Heb 7:15-17, 23-25).

Słowo „niezniszczalne” jest tutaj tłumaczeniem greckiego wyrazu akatálytos, dosłownie: „nierozerwalny; nierozpuszczalny” (Heb 7:16, przyp. w NW). Składa się on z zaprzeczenia (a) i wyrazu nawiązującego do „rozwiązania; obalenia; rozpuszczenia”. Pokrewnego słowa użył Jezus, gdy mówił o ‛zwaleniu’ kamieni świątyni jerozolimskiej (Mt 24:1, 2), oraz apostoł Paweł, który wspomniał o ‛rozpadnięciu się’ ziemskiego „namiotu” chrześcijan, tzn. o zakończeniu ich ziemskiego życia w ludzkich ciałach (2Ko 5:1). A zatem nieśmiertelne życie udzielone Jezusowi po zmartwychwstaniu jest nie tylko bezkresne, lecz także nie podlega skażeniu, unicestwieniu, zagładzie.

Nieśmiertelność udzielona dziedzicom Królestwa. Namaszczeni duchem członkowie zboru chrześcijańskiego powołani do panowania z Chrystusem w niebiosach (1Pt 1:3, 4) otrzymali obietnicę, że zostaną zjednoczeni z nim „w podobieństwie jego zmartwychwstania” (Rz 6:5). A zatem gdy dochowują wierności aż do śmierci, są tak jak ich Pan, ich Głowa, wskrzeszani do nieśmiertelnego życia duchowego, żeby ‛to, co śmiertelne, przyoblekło się w nieśmiertelność’ (1Ko 15:50-54).