• Nasienie, potomstwo
    Wnikliwe poznawanie Pism, tom 2: Mądrość-Żywopłot

    • dzięki swym naukom i dzięki przewodnictwu, jakie od Pięćdziesiątnicy 33 r. n.e. sprawuje nad zborem. Ale kiedy rozpocznie swe Tysiącletnie Panowanie, będzie mieć do pomocy grono kapłanów i królów, składające się z jego wskrzeszonych duchowych „braci” (Obj 20:4-6). W czasie, gdy „umarli, wielcy i mali”, staną przed tronem sędziowskim, ludzie wierni i posłuszni Bogu „będą sobie błogosławić”, gdyż dzięki potomstwu Abrahama dostąpią wiecznego, szczęśliwego życia (Obj 20:11-13; Rdz 22:18; Jn 17:3; por. Obj 21:1-4).

      Zmartwychwstanie „potomstwa”. Mówiąc o wskrzeszeniu Potomka, Jezusa Chrystusa, apostoł Piotr napisał, że został on „uśmiercony (...) w ciele, ale ożywiony w duchu” (1Pt 3:18). Z kolei apostoł Paweł, omawiając kwestię zmartwychwstania współdziedziców Chrystusa, posłużył się porównaniem rolniczym. Wyjaśnił: „To, co siejesz, nie zostanie ożywione, jeśli wpierw nie obumrze; a jeśli chodzi o to, co siejesz, siejesz nie to ciało, które się rozwinie, lecz gołe ziarno, czy to pszeniczne, czy któreś z pozostałych; ale Bóg daje mu takie ciało, jakie się Jemu podoba, każdemu z nasion jego własne ciało. (...) Podobnie jest ze zmartwychwstaniem umarłych. Zasiewa się w skażeniu, wskrzeszone zostaje w nieskażoności. Zasiewa się w hańbie, wskrzeszone zostaje w chwale. (...) Zasiewa się ciało fizyczne, wskrzeszone zostaje ciało duchowe” (1Ko 15:36-44). A zatem członkowie ‛potomstwa niewiasty’, czyli „potomstwa Abrahama”, muszą umrzeć. Rezygnują z ziemskiego ciała, podlegającego skażeniu, i dostępują zmartwychwstania w chwalebnych, nieskażonych ciałach.

      Niezniszczalne nasienie. Apostoł Piotr napisał do swych duchowych braci, że „przez zmartwychwstanie Jezusa Chrystusa spośród umarłych” zostało im dane „nowe zrodzenie do żywej nadziei, do dziedzictwa niezniszczalnego i nieskalanego, i niewiędnącego”. Potem zaznaczył: „Jest ono w niebiosach zachowane dla was”. Zwrócił im uwagę na to, że nie zostali uwolnieni rzeczami zniszczalnymi, takimi jak srebro czy złoto, lecz krwią Chrystusa. Następnie wyjaśnił: „Dano wam bowiem nowe zrodzenie, nie ze zniszczalnego, lecz z niezniszczalnego nasienia, przez słowo Boga, który żyje i trwa”. Słowo „nasienie” jest tutaj tłumaczeniem greckiego wyrazu sporá, które oznacza zasiewane ziarno, a więc nasienie mogące wydać plon (1Pt 1:3, 4, 18, 19, 23).

      Piotr przypomniał w ten sposób swoim braciom, że łączy ich synowska więź nie z człowieczym ojcem, który umiera i nie może im przekazać ani niezniszczalności, ani życia wiecznego, lecz z „Bogiem, który żyje i trwa”. Niezniszczalnym nasieniem, z którego dano im to nowe zrodzenie, jest duch święty, czynna siła Boża oddziałująca wraz z nieprzemijającym Słowem Bożym, spisanym pod wpływem owego ducha. Podobnie o osobach zrodzonych duchem wypowiedział się apostoł Jan: „Nikt, kto się narodził z Boga, nie trwa w grzechu, ponieważ Jego nasienie pozostaje w takim i nie może on trwać w grzechu, gdyż narodził się z Boga” (1Jn 3:9).

      Dzięki oddziaływaniu ducha świętego chrześcijanie ci rodzą się na nowo jako synowie Boży. Duch ten pobudza ich do zachowywania czystości i wydawania jego owoców, a nie zdeprawowanych uczynków ciała. Kto zatem ma w sobie to symboliczne nasienie, ten stroni od uczynków ciała. Apostoł Paweł ujął to następująco: „Gdyż Bóg nie powołał nas z przyzwoleniem na nieczystość, lecz w związku z uświęceniem. Kto więc okazuje lekceważenie, ten lekceważy nie człowieka, lecz Boga, który wam udziela swego ducha świętego” (1Ts 4:7, 8).

      Jeśli jednak ktoś z tego grona nieustannie się sprzeciwia duchowi świętemu, czyli go ‛zasmuca’, Bóg w końcu mu go odbierze (Ef 4:30; por. Iz 63:10). A gdyby posunął się do bluźnierstwa przeciw duchowi, skutki byłyby wręcz katastrofalne (Mt 12:31, 32; Łk 12:10). Dlatego Piotr i Jan podkreślają, że kto chce się okazać prawdziwym, lojalnym synem Bożym, musi zachowywać świętość, miłować Boga, szczerze kochać braci i podporządkowywać się kierownictwu ducha świętego (1Pt 1:14-16, 22; 1Jn 2:18, 19; 3:10, 14).