ustanowieniu zboru chrześcijańskiego każdy, kto chciał podobać się Bogu, musiał się związać ze społecznością wiernych uczniów Jezusa Chrystusa (por. Dz 2:40, 41). Samo dokonywanie wielkich dzieł w imieniu Jezusa nie stanowiło już dowodu, iż dana osoba jest po jego stronie, ani nie dawało pewności, że ktoś taki nie znieważy Syna Bożego (Mt 7:21-23; zob. BLUŹNIERSTWO; OBELŻYWA MOWA).

Greckie słowo blasfemía i czasownik blasfeméo odnoszą się na ogół do wypowiadania zniewag, oszczerstw i obelg, chociaż mogą też oznaczać bluźnierstwo (zob. BLUŹNIERSTWO).

Jak widać z poniższych wersetów i ich kontekstu, obelżywych słów używali ludzie przechodzący obok Chrystusa zawieszonego na palu, gdy wołali: „Hej, ty, który miałeś zburzyć świątynię i w trzy dni ją zbudować, wybaw samego siebie, schodząc z pala męki”. Podobnie mówił jeden z wiszących obok złoczyńców (Mk 15:29, 30; Mt 27:39, 40; Łk 23:39). Pewne osoby, które błędnie oceniały chrześcijańskie sumienie, zamiary i orędzie Pawła i jego współbraci, wypowiadały się o nich obelżywie (Dz 18:6; Rz 3:8; 14:16; 1Ko 10:30; 1Pt 4:4), ale chrześcijanom nie wolno ‛o nikim mówić krzywdząco’ ani swym zachowaniem dawać uzasadnionych powodów, by inni wypowiadali się obelżywie o ich działalności lub orędziu (Ef 4:31; Kol 3:8; 1Tm 6:1; Tyt 2:5; 3:2; por. 2Pt 2:2). Nawet aniołowie „nie wnoszą (...) oskarżenia w sposób obelżywy, a to z respektu dla Jehowy” (2Pt 2:11). Takiej mowy można się jednak spodziewać po tych, którzy lubują się w rozpasaniu, są nadęci pychą, pod względem umysłowym chorują na dociekania i spory oraz z lekceważeniem i pogardą odnoszą się do zamianowanych sług Bożych (1Tm 6:4; 2Pt 2:10-12; Judy 8-10).

W podobny sposób używa się w Pismach Hebrajskich słowa gadáf. Najwyraźniej pierwotnie odnosiło się ono do stosowania przemocy i wyrządzania komuś krzywdy fizycznej, lecz w sensie przenośnym oznacza „wyrażać się obelżywie”, czyli krzywdzić kogoś zniewagami (Lb 15:30; 2Kl 19:6; Eze 20:27). Hebrajskie słowo nakáw przede wszystkim znaczy „przebić; przewiercić” (2Kl 12:9; 18:21), ale w relacji o synu Izraelitki, który „lżył” imię Jehowy, odnosi się do bluźnierstwa (Kpł 24:11, 16). W tych wypadkach chodzi o ostre, szorstkie słowa skierowane przeciw Jehowie Bogu lub Jego sługom. Analiza kontekstu pozwala ustalić charakter takiej „obelżywej mowy” (zob. OBELGA; PRZEKLEŃSTWO; ZŁORZECZENIE, PRZEKLINANIE).

Ismaelita sprawujący pieczę nad wielbłądami Dawida (1Kn 27:30).

Odpowiednik greckiego słowa apokálypsis, które oznacza „odsłonięcie” albo „odkrycie” i jest często używane w odniesieniu do objawiania spraw duchowych bądź też woli i zamierzeń Boga (Łk 2:32; 1Ko 14:6, 26; 2Ko 12:1, 7; Gal 1:12; 2:2; Ef 1:17; Obj 1:1; NTint). Zasadniczą rolę odgrywa przy tym oddziaływanie ducha Bożego. Apostoł Paweł tak napisał o objawieniu „świętej tajemnicy”: „Za innych pokoleń tajemnica ta nie była oznajmiona synom ludzkim, tak jak została teraz przez ducha objawiona Jego świętym apostołom i prorokom, mianowicie że ludzie z narodów mają być współdziedzicami i współczłonkami ciała, i współuczestnikami obietnicy w jedności z Chrystusem Jezusem przez dobrą nowinę” (Ef 3:1-6; Rz 16:25).

Dzieje Apostolskie dobitnie potwierdzają, że ta święta tajemnica została objawiona dzięki oddziaływaniu ducha Bożego. To pod jego kierownictwem Piotr, Paweł i Barnabas głosili nie-Żydom. Kiedy owi „ludzie z narodów” okazali wiarę, otrzymali ducha świętego i choć nie byli obrzezani, zostali przyłączeni do ludu nazwanego od imienia Bożego (Dz 10:9-48; 13:2-4). W ten sposób za sprawą ducha Bożego spełniła się w I w. n.e. natchniona zapowiedź proroka Amosa (Dz 15:7-20; por. Am 9:11, 12, LXX).

Biblia mówi też o „objawieniu prawego sądu Bożego” (Rz 2:5), „objawieniu synów Bożych” (Rz 8:19) oraz o „objawieniu Jezusa Chrystusa” i „jego chwały” (1Pt 1:13; 4:13). W ustaleniu pory poszczególnych objawień pomaga kontekst oraz treść pokrewnych wersetów. Każde z nich oznacza udzielenie nagrody i błogosławieństw prawym lub sprowadzenie zagłady na niegodziwych.

Objawienie synów Bożych. W Liście do Rzymian apostoł Paweł wykazał, że chrześcijanie, którzy otrzymali ducha usynowienia, są „synami Bożymi” i że jako współdziedzice Chrystusa zostaną otoczeni chwałą (Rz 8:14-18). Pan Jezus Chrystus „przekształci (...) [ich] upokorzone ciało, żeby je dostosować do swojego chwalebnego ciała” (Flp 3:20, 21), i uczyni ich swymi współkrólami (2Tm 2:12). A zatem „objawienie synów Bożych” nastąpi wtedy, gdy stanie się oczywiste, że naprawdę zostali wyniesieni do chwały i panują razem z Chrystusem Jezusem. Objawiona w nich chwała będzie tak zachwycająca, że usunie w cień wszystkie cierpienia, jakich przedtem zaznawali na ziemi (Rz 8:18, 19). Objawienie to przyniesie niezwykłe błogosławieństwa, gdyż apostoł Paweł napisał: „Również samo stworzenie zostanie uwolnione z niewoli skażenia i dostąpi chwalebnej wolności dzieci Bożych” (Rz 8:21).

Objawienie prawego sądu Bożego. Objawienie to powiązano w Rzymian 2:5 z „dniem srogiego gniewu”. A zatem prawy sąd Boga zostanie objawiony wtedy, gdy „On odda każdemu stosownie do jego uczynków” — trwających w dobrym dziele nagrodzi życiem wiecznym, a na tych, którzy są „posłuszni nieprawości”, sprowadzi zagładę (Rz 2:6-8).

Objawienie Jezusa Chrystusa. „Objawienie Jezusa Chrystusa” i „objawienie jego chwały” będzie porą dania nagrody jego wiernym naśladowcom i wywarcia pomsty na bezbożnych. W ten sposób Chrystus objawi się jako wyniesiony do chwały Król, władny nagradzać i wymierzać karę. Z Pisma Świętego wynika, że podczas objawienia chwały Chrystusa jego namaszczeni duchem naśladowcy, którzy wiernie znoszą cierpienia, będą „wręcz tryskać radością” (1Pt 4:13). Wypróbowana jakość ich wiary okaże się wówczas podstawą do „sławy i chwały, i szacunku”, a oni sami doświadczą niezasłużonej życzliwości (1Pt 1:7, 13). Natomiast ci, którzy nie znają Boga i którzy nie są posłuszni dobrej nowinie o Panu Jezusie, zostaną na zawsze zgładzeni, co przyniesie ulgę osobom przez nich uciskanym (2Ts 1:6-10).

Księga umieszczana w większości przekładów na końcu Biblii, choć nie została spisana ostatnia. Bywa też nazywana Apokalipsą.

Gdzie, kiedy i przez kogo napisane. Apostoł Jan przedstawia się jako pisarz tej księgi i wskazuje, iż napisał ją na wyspie Patmos, gdzie został zesłany za głoszenie Słowa Bożego i świadczenie o Jezusie Chrystusie (Obj 1:1, 9). Dokonał tego prawdopodobnie ok. 96 r. n.e.

Styl; stosowne zakończenie Biblii. Księga Objawienia jest napisana w formie listu i przedstawia w szczegółach serię uporządkowanych wizji, stopniowo prowadzących do wspaniałego finału. Stanowi stosowne zakończenie całej Biblii.

Wiele elementów występuje w tej księdze w grupach po siedem. Po otwarciu siedmiu pieczęci rozbrzmiewa siedem trąb, po czym następuje siedem plag. Jest także mowa o siedmiu świecznikach, siedmiu gwiazdach, siedmiu gromach i wielu innych rzeczach zebranych po siedem — najwyraźniej dlatego, że liczba siedem oznacza tu zupełność, a Księga Objawienia mówi o dopełnieniu się świętej tajemnicy Bożej (Obj 10:7; zob. ŚWIĘTA TAJEMNICA).

Autor i sposób przekazania informacji. Autorem tej księgi jest Wszechmocny Bóg Jehowa, który przekazał zawarte w niej informacje Jezusowi Chrystusowi, a ten za pośrednictwem swego anioła — Janowi (Obj 1:1). Duch Boży został przedstawiony jako „siedem duchów”, co wskazuje, iż miał pełny udział w przekazaniu tego objawienia. Na polecenie Boga Jan wszystko zapisał (1:4, 11).

Cel. Choć niektóre elementy wizji oglądanych przez Jana mogą się wydawać przerażające — bestie, „biada”, plagi — Objawienie nie ma siać grozy, lecz pocieszać i pokrzepiać tych, którzy z wiarą je czytają. Może przysporzyć czytelnikowi błogosławieństw. Na samym początku pisarz tej księgi oznajmia: „Szczęśliwy [„błogosławiony”, Bw] ten, kto czyta na głos, oraz ci, którzy słuchają słów tego proroctwa i zachowują, co w nim napisano” (Obj 1:3). Poza tym wspomina, iż księga ta pokazuje niewolnikom Bożym, „co ma się stać wkrótce” (1:1, 2).

Świadectwo o Jezusie. W Objawieniu 19:10 anioł mówi do Jana: „Świadczenie o Jezusie jest natchnieniem do prorokowania [dosł. „jest duchem proroctwa”]”. A zatem celem wszystkich proroctw jest kierowanie uwagi na Jezusa Chrystusa. Nie oznacza to pomijania czy ignorowania Boga Jehowy. Nieco wcześniej w tym wersecie anioł powiedział Janowi, gdy ten przed nim upadł: „Oddaj cześć Bogu”. A apostoł Paweł napisał, iż „Bóg wyniósł go [Chrystusa] na wyższe stanowisko i życzliwie dał mu imię, które przewyższa wszelkie inne imię, żeby w imię Jezusa zgięło się wszelkie kolano tych w niebie i tych na ziemi, i tych pod ziemią i żeby wszelki język otwarcie uznał, że Jezus Chrystus jest Panem ku chwale Boga, Ojca”. Tak więc uznawanie wysokiej pozycji Jezusa Chrystusa i zdobywanie wiedzy o nim pozwala lepiej poznać Boga i Jego zamierzenia i w rezultacie przysparza chwały przede wszystkim Bogu (Flp 2:9-11; zob. PROROCTWO).

Proroctwa świadczą o Jezusie w tym sensie, że to za jego pośrednictwem Bóg zrealizuje swe zamierzenia, czyli uświęci swe imię, usunie niegodziwość i zleje na ludzkość błogosławieństwa. „W nim [Chrystusie] są starannie skryte wszelkie skarby mądrości i poznania” (Kol 2:3). Jest on obiecanym Potomkiem, tym, w którym została objawiona święta tajemnica. Po buncie Adama Bóg od samego początku dbał o to, by proroctwa i pierwowzory wskazywały na Chrystusa oraz by ludzie zwracali uwagę na Królestwo, którego Władcą jest Jego Syn (Rdz 3:15; 22:18; 2Sm