bestia jest ósmym królem, lecz wywodzi się z poprzednich siedmiu. Dziesięć rogów to „dziesięciu królów”, którzy mieli w przyszłości na krótko sprawować z nią władzę. Wyruszą na wojnę z Barankiem, Jezusem Chrystusem, oraz jego towarzyszami, lecz ostatecznie zostaną zwyciężeni (Obj 17:3-5, 9-14).

Niektórzy bibliści odnoszą tę wizję do pogańskiego Rzymu, a siedem głów kojarzą z siedmioma cesarzami, po których nastąpił ósmy. Nie są jednak zgodni co do tego, których władców Rzymu należałoby wziąć pod uwagę. Sama Biblia podaje imiona tylko trzech z nich, a czwartego (Nerona) nazywa po prostu „Cezarem”. Inni uczeni sądzą, że „głowy”, czyli „królowie”, wyobrażają potęgi światowe, podobnie jak w Księdze Daniela. Co ciekawe, w Pismach Hebrajskich wymieniono pięć takich mocarstw, mianowicie: Egipt, Asyrię, Babilon, Medo-Persję oraz Grecję, a w Pismach Greckich występuje szóste, Rzym, dzierżące władzę w czasach Jana. Tożsamość siódmego „króla” pozostawałaby anonimowa, ale przecież nie pojawił się on jeszcze wtedy, gdy Jan spisywał Objawienie. Ósmy król, symboliczna bestia barwy szkarłatnej, w jakiś sposób łączy w sobie owych siedmiu królów, a jednocześnie się z nich wywodzi.

Typowa postać księgi w okresie spisywania Biblii. Treść Pisma Świętego utrwalano, a później kopiowano na zwojach wykonanych ze skóry lub papirusu (Jer 36:1, 2, 28, 32; Jn 20:30; Gal 3:10; 2Tm 4:13; Obj 22:18, 19). Zwój powstawał przez zespolenie arkuszy materiału pisarskiego w długi pas, który następnie nawijano na drążek. Jeżeli był bardzo długi, każdy koniec nawijano na osobny drążek w kierunku środka. Czytelnik jedną ręką odwijał zwój, a drugą zwijał, dopóki nie odnalazł szukanego miejsca. Po przeczytaniu ponownie wszystko zwijał. (Szczegółowe informacje na temat materiałów pisarskich, rozmiarów zwojów itd. można znaleźć pod hasłem KSIĄŻKA, KSIĘGA).

Natchnione zwoje świadczą o Jezusie. Jezus Chrystus przyszedł na ziemię, żeby spełniać wolę Bożą, jak zapowiedziano w Pismach Hebrajskich — „w zwoju księgi” (Ps 40:7, 8; Heb 10:7-9). W nazaretańskiej synagodze otworzył zwój Izajasza i odczytał proroczą zapowiedź, iż duch Jehowy namaści go do głoszenia. Potem zwinął zwój, oddał go słudze, usiadł i wyjaśnił obecnym: „Dzisiaj spełnił się ten fragment Pisma, któryście właśnie usłyszeli” (Łk 4:16-21; Iz 61:1, 2). Ponieważ „świadczenie o Jezusie jest natchnieniem do prorokowania”, więc w gruncie rzeczy wszystkie zwoje Biblii, a wśród nich obwieszczenia dobrej nowiny w Pismach Chrześcijańskich, dotyczą pozycji i roli Jezusa Chrystusa w zamierzeniu Jehowy (Obj 19:10).

Apostoł Jan na zakończenie swej Ewangelii oznajmił: „Jest też zresztą wiele innych rzeczy, których Jezus dokonał; a gdyby je spisano ze wszystkimi szczegółami, sądzę, że cały świat nie pomieściłby spisanych zwojów” (Jn 21:25). W swym sprawozdaniu nie próbował przedstawić wszelkich dokonań Jezusa Chrystusa, lecz tylko te, które wystarczyły do poświadczenia fundamentalnej prawdy, że był on Synem i Mesjaszem Bożym. W „zwoju” Jana oraz w pozostałych natchnionych Pismach istotnie jest pod dostatkiem argumentów dowodzących niezbicie, iż „Jezus jest Chrystusem, Synem Bożym” (Jn 20:30, 31).

Znaczenie symboliczne. Słowo „zwój” kilkakrotnie występuje w Biblii w sensie symbolicznym. Zarówno Ezechiel, jak i Zachariasz widzieli zwój zapisany po obu stronach. Ponieważ zwykle pisano tylko po jednej stronie, obustronne zapisanie zwoju mogło wskazywać na wielki zasięg i ogromną doniosłość utrwalonych w nim wyroków (Eze 2:9 do 3:3; Za 5:1-4). W wizji przedstawionej w Objawieniu Zasiadający na tronie trzymał w prawicy zwój opatrzony siedmioma pieczęciami, które chroniły jego treść, dopóki nie otworzył ich Baranek Boży (Obj 5:1, 12; 6:1, 12-14). W późniejszej wizji samemu Janowi dano zwój i polecono go zjeść. Smakował słodko, ale napełnił jego brzuch goryczą. Ponieważ był otwarty i nieopieczętowany, oznaczał coś zrozumiałego. Przedstawione w nim orędzie Jan przyjął jako ‛słodkie’, ale najwyraźniej zawierało ono gorzką treść, o której kazano mu prorokować (Obj 10:1-11). Podobne przeżycie spotkało Ezechiela, gdy rozpostarto przed nim zwój, w którym były zapisane „pieśni żałobne i wzdychanie, i zawodzenie” (Eze 2:10).

„Zwój życia zabitego Baranka”. Bałwochwalcy oddający cześć symbolicznej „bestii” nie zostaną wybrani przez Boga na towarzyszy Baranka. Dlatego „imię żadnego z nich nie jest zapisane w zwoju życia zabitego Baranka” — zgodnie z tym, co postanowiono już „od założenia świata” ludzkiego (Obj 13:1-8; 21:27).

Zwoje sądu i życia. Jan ujrzał również, że „otwarto zwoje” i zmartwychwstali „byli sądzeni z tego, co napisano w zwojach, według swych