w takim wypadku mógłby być tożsamy z osobą wspomnianą w poz. 2 (Neh 9:38; 10:1, 9). Gdyby jednak tę umowę potwierdził sam Binnuj, a nie któryś z jego potomków, być może byłby tożsamy z opisanym w poz. 5. Może też chodzić o zupełnie inną osobę o tym imieniu.

W Biblii słowo „biodra” odnosi się do boków ciała między pasem i udami oraz do okolicy krzyża. Jest tłumaczeniem hebrajskiego wyrazu motnájim, który oddaje się też jako „lędźwie”, choć istnieje jeszcze określenie odnoszące się do nich bardziej bezpośrednio (zob. LĘDŹWIE).

Na biodrach często noszono pas. Robili tak zwłaszcza żołnierze, którzy wsuwali pod pas albo przymocowywali do niego futerał z mieczem lub sztyletem (2Sm 20:8; Neh 4:18). Sekretarz miał u bioder kałamarz, przytwierdzony pod pasem bądź pod szarfą (Eze 9:2). Wór na biodrach był oznaką żałoby (Rdz 37:34; Am 8:10).

Przed zabraniem się do intensywnej pracy ‛przepasywano biodra’ — często polegało to na przeciągnięciu między nogami końców długiej, luźnej szaty i wciśnięciu ich pod szarfę. Przepasane biodra mieli Izraelici, gdy spożywali Paschę w Egipcie, gotowi do opuszczenia tego kraju. Podobnie przygotował się Eliasz, by biec przed rydwanem Achaba (Wj 12:11; 1Kl 18:46).

Znaczenie przenośne. Mięśnie w okolicy bioder odgrywają ważną rolę w podnoszeniu i dźwiganiu ciężarów. Dlatego w Psalmie 66:11 wspomniano o ‛ściśnięciu bioder’ czy o ‛włożeniu brzemienia na czyjeś biodra’ (Bw). ‛Wzmocnienie bioder’ nasuwało myśl o przygotowaniu się do wytężania sił, np. do walki (Nah 2:1). O dzielnej żonie powiedziano, że „przepasuje swe biodra siłą i wzmacnia swe ramię”, by wypełniać rozliczne obowiązki dla dobra swej rodziny (Prz 31:17). Natomiast o tych, którzy osłabli ze strachu czy zgryzoty albo z powodu porażki, mówiono, że ich biodra się chwieją lub trzęsą (Ps 69:23; Eze 21:6; 29:7). „Zdjąć pasy z bioder królów” to inaczej pozbawić ich siły (Iz 45:1).

Jehowa — który chciał, aby dom Izraela i dom Judy były Jego ‛chwałą i czymś pięknym’ — sprawił, że tak do Niego przylgnęły, iż mógł je przyrównać do pasa na swych biodrach (Jer 13:11). O Jezusie Chrystusie jako władcy proroczo zapowiedziano: „Prawość będzie pasem jego bioder, a wierność pasem jego lędźwi”. Mogło to oznaczać, że będzie wykonywał wszystko z niezmienną prawością i wiernością. Przymiot moralny, jakim jest prawość, niczym wzmacniający pas doda mu sił do działania w roli Sędziego wyznaczonego przez Jehowę (Iz 11:1, 5).

Król Gomory pokonany na nizinie Siddim przez Kedorlaomera i jego sojuszników (Rdz 14:1-11).

Imię występujące wśród potomków Aszera, w rodzinie Malkiela (1Kn 7:30, 31). Birzait jest jedynym spośród imion wymienionych w 1 Kronik 7:30, 31, którego nie ma w analogicznym rodowodzie z Rodzaju 46:17; niejeden uważa je raczej za nazwę miejsca, wokół którego osiedlili się potomkowie Malkiela, albo nazwę terenu, którego Malkiel był najwybitniejszym mieszkańcem. Na przykład o Szobalu powiedziano, że był „ojcem Kiriat-Jearim”, Salmę zaś nazwano „ojcem Betlejem” (1Kn 2:51, 52). Zakładając, iż chodzi o miejscowość, niektórzy utożsamiają Birzait z Bir Zeit, położonym ok. 20 km w kierunku pn.-pn.-zach. od Jerozolimy; jednakże mimo podobieństwa nazw usytuowanie Bir Zeit w pobliżu pd. granicy Efraima (a nie na terytorium Aszera) nie wspiera takiej identyfikacji.

(prawdopodobnie: „w pokoju”).

Przeciwnik odbudowy świątyni po niewoli babilońskiej; brał udział w napisaniu listu do perskiego króla Artakserksesa z fałszywymi oskarżeniami wobec Żydów (Ezd 4:6, 7; zob. ARTAKSERKSES 1).

(z egip.: „królowa”).

Córka faraona i żona Mereda z plemienia Judy (1Kn 4:1, 18).

Prowincja rzymska w pn. części Azji Mniejszej. Leżała na terenie dzisiejszej pn.-zach. Turcji, na wsch. od Stambułu, na pd. wybrzeżu Morza Czarnego. Gdy podczas drugiej podróży misjonarskiej w Listrze do Pawła i Sylasa dołączył Tymoteusz, chcieli oni udać się razem do Bitynii, ale „duch Jezusa im nie pozwolił” (Dz 16:7). Biblia nie donosi o tym, by apostołowie głosili na terenie Bitynii, ale z pewnością ok. 62-64 r. n.e., gdy Piotr pisał swój pierwszy natchniony list, mieszkali tam jacyś chrześcijanie (1Pt 1:1). Kiedy na początku II w. Pliniusz Młodszy jako specjalny wysłannik pisał z Bitynii do cesarza Trajana, wspomniał o wielu chrześcijanach żyjących w tej prowincji i nadmienił, że chrześcijaństwo dotarło ‛nie tylko do miast, ale nawet do wiosek i osiedli’ (Antologia listu antycznego, oprac. i tłum. J. Schnayder, Wrocław 1959, s. 39).

Miejscowość wymieniona po Beer-Szebie wśród miast w Negebie na terytorium dziedzictwa plemienia Judy (Joz 15:21, 28). Nie wiadomo, gdzie leżała. W Septuagincie zamiast nazwy własnej Bizjotia występuje określenie „ich wioski” (por. Neh 11:27).