Kończyny człowieka lub zwierzęcia, na których wspiera się ciało i które służą do chodzenia. Na „ofiarę kołysaną” związaną z ustanowieniem kapłaństwa składał się m.in. prawy udziec — najwyraźniej najlepsza część tylnej nogi — „barana do ofiarowania podczas uroczystego wprowadzenia na urząd” (Kpł 8:22, 25-27). W wypadku pewnych ofiar prawy udziec stanowił święty dział usługującego kapłana (Kpł 7:32-34; 10:12, 14, 15). Według Powtórzonego Prawa 18:3 i Liczb 6:19 dla kapłanów przeznaczona była też część przedniej nogi zwierzęcia — łopatka.

Owady mające „odnóża skoczne” (hebr. keraʽájim) jako jedyne spośród „rojących się skrzydlatych stworzeń” były w Prawie Mojżeszowym uznane za czyste i nadające się do jedzenia (Kpł 11:21). W innych miejscach Biblii tym samym terminem hebrajskim określono „golenie” zwierząt (zob. GOLEŃ).

Jehowa proroczo rzekł do Babilonu: „Podciągnij dół sukni. Odsłoń nogę. Przepraw się przez rzeki” (Iz 47:1, 2). Zgodnie z tą zapowiedzią potęga babilońska przestała przypominać rozpieszczoną królową, której inni usługiwali. Mówiąc symbolicznie, stała się podobna do wleczonej przez zwycięzców niewolnicy, która by pokonać rzekę, musi odsłonić nogi aż po biodra.

W sensie przenośnym nogi oznaczały też potęgę albo szybkość i siłę człowieka. Jak wyjaśniono w Psalmie 147:10, Jehowa „nie lubuje się w potędze konia ani nie ma upodobania w nogach męża”. A w Przysłów 26:7 nogi kulawego są symbolem bezużyteczności, niezdolności do działania.

Rzymianie przypuszczalnie mieli zwyczaj łamać nogi przestępcom skazanym na śmierć na palu, aby skrócić ich cierpienia. Na prośbę Żydów żołnierze postąpili tak z mężczyznami wiszącymi obok Jezusa Chrystusa. Jemu samemu jednak nie połamali nóg, ponieważ już nie żył. W ten sposób spełniło się proroctwo z Psalmu 34:20 (Jn 19:31-36; por. Wj 12:46; Lb 9:12).

Zobacz też hasło STOPA.

(z egip.: „miasto Amona [egipskiego boga]”).

Ważne miasto będące niegdyś stolicą Egiptu, usytuowane po obu brzegach górnego Nilu, ok. 530 km na pd. od Kairu. Obecnie najczęściej używa się nazwy Teby, nadanej mu przez Greków.

W przeszłości niektórzy uczeni twierdzili, że hebrajskie „No” nie jest właściwym odpowiednikiem nazwy egipskiej (Jer 46:25). Jednakże prof. T. O. Lambdin zauważył: „Najnowsze badania nad fonologią egipsko-koptyjską wykazują, że hebrajski zapis może być zupełnie poprawny i prawidłowo oddawać wcześniejszą egipską wymowę (...) Sprawę dodatkowo komplikuje fakt, że egiptolodzy nie są pewni, jakie dokładnie spółgłoski tworzyły to egipskie słowo” (The Interpreter’s Dictionary of the Bible, red. G. A. Buttrick, 1962, t. 4, ss. 615, 616).

W starożytnych tekstach egipskich miasto to jest nazywane „Miastem Amona”, gdyż było najważniejszym ośrodkiem kultu tego pierwotnie pomniejszego boga, a potem głównego bóstwa państwowego, utożsamianego przez Greków z Zeusem (Jowiszem) (zob. AMON 4). Na wsch. brzegu Nilu (w Karnaku i Luksorze) rozległy teren zajmują wzniesione przez faraonów olbrzymie posągi i świątynie, na brzegu zach. — kolejne imponujące świątynie oraz wielkie cmentarzysko. Świątynię Amona w Karnaku uważa się za największą budowlę kolumnową zbudowaną przez człowieka; niektóre z jej potężnych kolumn mają 3,5 m średnicy.

Stolica Egiptu. Zwłaszcza w okresie Nowego Państwa, obejmującego dynastie od XVIII do XX, Teby ogromnie zyskały na znaczeniu i zostały stolicą kraju. Leżały z dala od morza i szlaku lądowego łączącego Egipt z Azją, więc zagrożenie z tamtej strony było stosunkowo niewielkie. Dostojnicy panujący w Górnym Egipcie mogli przejąć kontrolę nad państwem, wykorzystując sytuację po exodusie Izraelitów, gdy władcy z Dolnego Egiptu byli bardzo słabi i skompromitowani. Tak czy inaczej, wszystko wskazuje na to, że w tym okresie w kraju nastąpiły duże zmiany.

Ośrodek działalności kapłanów. Nawet gdy No-Amon (Teby) utraciło status stolicy, dalej było bogatym, znaczącym miastem, ośrodkiem działalności wpływowych kapłanów Amona — arcykapłan Amona pod względem władzy i zamożności ustępował jedynie faraonowi. Ale w VII w. p.n.e. na Egipt najechał asyryjski król Asarhaddon. Jego syn i następca, Asurbanipal, dokonał ponownej inwazji, podczas której dotarł do Teb i całkowicie je splądrował. Najwyraźniej do tych wydarzeń nawiązał prorok Nahum, gdy ostrzegał Niniwę, stolicę Asyrii, przed podobną klęską (Nah 3:7-10). Linie obronne przecinające drogę z Palestyny i ciągnące się w górę Nilu nie uchroniły No-Amon; jego świątynie oraz bogactwa zdobyte dzięki handlowi padły łupem Asyryjczyków.

Upadek. Mimo to pod koniec VII lub na początku VI w. No-Amon częściowo odzyskało swą świetność. Jeremiasz i Ezechiel zapowiedzieli, że Jehowa Bóg posłuży się babilońskim królem Nebukadneccarem