Wał obronny (hebr. chel) będący częścią miejskiego systemu umocnień usypywano czasami z ziemi wydobytej podczas kopania fosy wokół miasta. Wał wznoszący się nad fosą w Chacor miał ok. 15 m wysokości, co oznaczało, że jego szczyt znajdował się niemal 30 m ponad dnem fosy. Taki wał obronny stanowił też element fortyfikacji Jerozolimy (Ps 122:7; 48:13; zob. FORTYFIKACJE).

Pomoc od Boga, czyli Jego „wybawienie”, zapewnia niezawodną ochronę, którą można porównać z murami i wałem. Dlatego w Izajasza 26:1 powiedziano, co Jehowa Bóg uczyni dla miasta, najwyraźniej Jerozolimy: „Wybawienie czyni on murami i wałem obronnym”.

Syn Baniego, żyjący po powrocie Izraelitów z niewoli. On i wielu innych poślubili cudzoziemskie kobiety, ale po napomnieniach Ezdrasza je odprawili (Ezd 10:10, 11, 34, 36, 44).

W stanie czystym — biała substancja powstała w wyniku wypalania różnych postaci węglanu wapnia, np. skały wapiennej, muszli lub kości (Am 2:1). Powszechnie spotykany w górzystych rejonach Palestyny wapień przerabiano na wapno (tlenek wapnia) przez prażenie w stożkowych lub cylindrycznych piecach wapiennych. W starożytności wapno (hebr. sid) stanowiło główny składnik zaprawy murarskiej, wykorzystywano je też do tynkowania oraz do bielenia ścian, grobów itp. (Pwt 27:4; Eze 13:10; Mt 23:27; Dz 23:3). W Biblii wspomniano również o pozostałościach po wypalaniu wapna, które w sensie przenośnym oznaczają zagładę (Iz 33:12; zob. PIEC DO WYPALANIA).

Część ust odgrywająca dużą rolę w wymawianiu słów; dlatego słowo „warga” (hebr. safáh; gr. chéilos) bywa synonimem mowy (Prz 14:3; 1Ko 14:21) i niekiedy występuje paralelnie z „językiem” (Ps 34:13; Prz 12:19) bądź „ustami” (Ps 66:14; Prz 18:7). Zanim w Babel doszło do pomieszania języka, „cała ziemia (...) miała jeden język [dosł. „wargę”] i jedno słownictwo” (Rdz 11:1, 6-9; tak samo w Ps 81:5; Iz 19:18). Przez proroka Sofoniasza Bóg obiecał, że dokona wśród ludów „zmiany na czystą mowę [dosł. „wargę”]”, dzięki czemu będą w jedności wychwalać Jehowę i Jego prawe zamierzenia, realizowane za pośrednictwem Chrystusa Jezusa (Sof 3:9; por. Prz 12:19).

Człowiek nie zawsze wyjawia wargami, co ma w sercu, ponieważ może wypowiadać się obłudnie (Mt 15:8). Przed Bogiem jednak nie zdoła ukryć prawdziwego stanu serca (Heb 4:13), a w końcu jego wargi zdradzą go także przed ludźmi (Prz 26:23-26; Mt 12:34).

Mojżesz wymawiał się od występowania przed faraonem, twierdząc, że ma „nieobrzezane wargi” — że niejako pozostał na nich napletek i są zbyt długie i grube, by mógł swobodnie mówić. Być może chodziło mu o jakąś wadę wymowy (Wj 6:12, 30). Gdy Jehowa zlecił służbę Izajaszowi, ten pragnął ją podjąć, lecz ubolewał, że nie nadaje się do przekazywania Jego czystego orędzia — że musi milczeć, bo jako człowiek o nieczystych wargach, ujrzał w wizji Boga. Jehowa kazał wtedy oczyścić wargi Izajasza (Iz 6:5-7; por. Jn 15:3; Iz 52:11; 2Ko 6:17).

Ozeasz zachęcał Izraelitów, by dali Jehowie „cielce swych warg”, wyobrażające ofiary szczerego wysławiania (Oz 14:2). Apostoł Paweł nawiązał do tego proroctwa, gdy nawoływał współwyznawców do złożenia Bogu „ofiary wysławiania, to jest owocu warg publicznie wyznających jego imię” (Heb 13:15).

Wargi mogą być „schlebiające”, podstępne (Ps 12:2, 3). Takie wargi, podobnie jak szorstkie czy kłamliwe, wyrządzają szkodę — ranią jak miecz lub wszczepiają jad niczym żmija (Ps 59:7; 140:3; Rz 3:13). Ten, kto „szeroko otwiera swe wargi”, mówi bezmyślnie, niemądrze (Prz 13:3). Może go to doprowadzić do upadku, bo Bóg wszystkich pociąga do odpowiedzialności za wypowiedziane słowa (Lb 30:6-8; Pwt 23:23; Prz 12:13; por. Hi 2:10; Mt 12:36, 37).

Zobacz FORTYFIKACJE.

Żona króla Persji Aswerusa (Kserksesa I). W trzecim roku swego panowania Aswerus zwołał wszystkich sług, książąt i dostojników prowincji. Na zakończenie tego zgromadzenia wyprawił siedmiodniową ucztę. Podobną biesiadę dla niewiast wydała w domu królewskim Waszti. Siódmego dnia Aswerus polecił swym dworzanom przyprowadzić Waszti w królewskim nakryciu głowy, aby wszyscy mogli ujrzeć jej urodę. (Wydaje się, że królowa zwykle jadała posiłki przy stole królewskim, choć nie ma dowodów historycznych, iż dotyczyło to także wielkich uczt. Prócz tego Waszti w tym samym czasie gościła u siebie niewiasty). Z niewymienionych powodów Waszti uparcie odmawiała usłuchania rozkazu. Aswerus zwrócił się o radę do swych mędrców obeznanych z prawem, a wtedy książę Memuchan ocenił, iż Waszti postąpiła źle nie tylko wobec króla, lecz także wobec wszystkich książąt i ludów w prowincjach. Powiedział, że gdy księżniczki usłyszą, jak postąpiła królowa (a wieść o tym