Chociaż w społeczeństwie hebrajskim żona zajmowała nieco inną pozycję niż we współczesnym społeczeństwie zachodnim, to wierne Hebrajki dobrze się czuły w swojej roli. Pomagały mężom, wychowywały dzieci, prowadziły dom i mogły w pełni wykorzystywać swe kobiece przymioty i talenty, co przynosiło im wiele radości i satysfakcji.

Opis dobrej żony. O tym, że życie dzielnej żony mogło być radosne i twórcze, świadczy jej charakterystyka przedstawiona w 31 rozdz. Przysłów. Powiedziano tam, że taka żona jest dla męża cenniejsza od korali. Cieszy się jego pełnym zaufaniem. Jest pracowita — tka materiały i szyje odzież dla swych bliskich, robi zakupy, pracuje w winnicy, prowadzi dom i nadzoruje służbę, pomaga potrzebującym, ładnie ubiera domowników, a nawet zarabia na sprzedaży swych wyrobów. Zabezpiecza rodzinę na przyszłość, wypowiada się mądrze i życzliwie, a ponieważ boi się Jehowy i spełnia dobre uczynki, jest chwalona przez męża i przez synów, ich rodzina zaś cieszy się poważaniem w całej okolicy. Kto znalazł dobrą żonę, naprawdę „znalazł coś dobrego i zyskuje upodobanie Jehowy” (Prz 18:22).

W zborze chrześcijańskim. Chrześcijanie przestrzegają zasady, że mąż może mieć tylko jedną żyjącą żonę (1Ko 7:2; 1Tm 3:2). Żony mają być podporządkowane swoim mężom — niezależnie od tego, czy są oni chrześcijanami (Ef 5:22-24). Nie mogą odmawiać spełniania powinności małżeńskich, bo podobnie jak mężowie ‛nie sprawują władzy nad swoim ciałem’ (1Ko 7:3, 4). Ich główną ozdobą powinna być „ukryta osoba serca”, mają więc wydawać owoce ducha, bo dzięki temu mogą pozyskać dla chrystianizmu niewierzących mężów (1Pt 3:1-6).

Znaczenie przenośne. Jehowa mówił o Izraelu jako o swej żonie, ponieważ związał się z nim przymierzem (Iz 54:6). Apostoł Paweł nazwał Jehowę Ojcem pomazańców, a „Jerozolimę górną” — ich matką, sugerując niejako, że Bóg poślubił ją w celu zrodzenia z ducha tych wiernych naśladowców Chrystusa (Gal 4:6, 7, 26). Zbór chrześcijański został określony mianem oblubienicy Jezusa Chrystusa, czyli jego małżonki (Ef 5:23, 25; Obj 19:7; 21:2, 9).

Wydzielina wątroby gromadzona w pęcherzyku (woreczku) żółciowym — małym gruszkowatym zbiorniku, położonym na dolnej powierzchni prawej części wątroby i mogącym pomieścić ok. 40—60 ml żółci. Ten niezwykle gorzki, żółty lub zielonkawy płyn jest potrzebny organizmowi w procesie trawienia. Żółć zaczęto kojarzyć z tym, co gorzkie bądź trujące, i w takim znaczeniu wspomina o niej Biblia (Dz 8:23).

Hiob, opisując swe ciężkie, gorzkie przeżycia, obrazowo mówi, że Bóg wylewa jego woreczek żółciowy na ziemię (Hi 16:1, 13). Później Cofar zarzuca Hiobowi, iż postępował niegodziwie, i przenośnie zapowiada, że „jego pokarm” będzie w nim „żółcią [czyli trucizną] kobr”. Ostrzega również, że „jego żółć [woreczek żółciowy]” przeszyje oręż (Hi 20:1, 14, 25). Hebrajskie słowo tłumaczone na „żółć” jest spokrewnione z wyrazem oddawanym jako „gorzki” (Pwt 32:32; Hi 13:26).

Greckie słowo oznaczające „żółć” to cholé (zob. ROŚLINA TRUJĄCA).

Drobne okruchy skalne i kamyki. W Biblii słowo „żwir” występuje w znaczeniu przenośnym. Zgubne następstwa zdobywania chleba fałszem przyrównano do napełniania ust żwirem (Prz 20:17). Natomiast ciężką sytuację niewiernej Jerozolimy, którą Jehowa ukarał za pośrednictwem Babilończyków, zilustrowano wzmianką o ‛łamaniu się zębów na żwirze’ (Lam 3:16). Według żydowskiej tradycji jeńcy uprowadzeni do Babilonu przekonali się o tym na własnej skórze, bo musieli wypiekać sobie chleb w dołach wykopanych w ziemi, na skutek czego ich pieczywo zawierało żwir.

Byt; istnienie organizmu lub okres jego egzystencji. W wypadku ziemskich organizmów to stan, w którym mają one zdolność wzrostu, przemiany materii, rozmnażania się i reakcji na bodźce zewnętrzne. W Piśmie Świętym słowo „życie” jest odpowiednikiem hebrajskiego chajjím i greckiego zoé. A żywą osobę lub zwierzę (nie zaś „życie” w sensie abstrakcyjnym) określają wyrazy néfesz (hebr.) i psyché (gr.), tłumaczone na „dusza” (por. użycie słów „dusza” i „życie” w Hi 10:1; Ps 66:9; Prz 3:22). Rośliny, choć należą do organizmów żywych, nie są duszami. Dla istoty rozumnej życiem w pełnym tego słowa znaczeniu jest istnienie w stanie doskonałości i posiadanie prawa do takiego istnienia.

Jehowa Bóg Źródłem życia. Życie istniało zawsze, ponieważ jego Źródłem jest żywy Bóg Jehowa, który nie ma początku ani końca (Ps 36:9; Jer 10:10; 17:13; Dn 6:20, 26; Jn 6:57; 2Ko 3:3; 6:16; 1Ts 1:9; 1Tm 1:17). Dał On życie swojemu pierwszemu stworzeniu, którym był Jego jednorodzony Syn, nazywany Słowem (Jn 1:1-3; Kol 1:15). Przy jego udziale zostali stworzeni