Adam zobaczył swą piękną pomocnicę i towarzyszkę życia, przepełniony radością ułożył pierwszy zanotowany utwór poetycki. Rzekł: „To wreszcie jest kość z moich kości i ciało z mego ciała” i nazwał ją niewiastą, „gdyż wzięta została z mężczyzny”. Później Adam nazwał swą żonę imieniem Ewa (Rdz 2:18-23; 3:20). Prawdziwość tej relacji potwierdzili Jezus i apostołowie (Mt 19:4-6; Mk 10:6-9; Ef 5:31; 1Tm 2:13).

Ponadto Jehowa pobłogosławił tym nowym małżonkom, dając im do wykonania wiele radosnej pracy (por. Kzn 3:13; 5:18). Nie skazał ich na bezcelowe życie. Mieli być zajęci upiększaniem i pielęgnowaniem rajskiego domu, a w miarę rozmnażania się i napełniania ziemi miliardami swych potomków mieli poszerzać raj, aż objąłby całą planetę. Takie zlecenie otrzymali od Boga (Rdz 1:28).

„Bóg widział wszystko, co uczynił, i oto było to bardzo dobre” (Rdz 1:31). I rzeczywiście, Adam od samego początku był doskonały pod każdym względem. Został obdarzony zdolnością mówienia i bogatym słownictwem. Mógł nadawać sensowne nazwy wszelkim otaczającym go stworzeniom. Potrafił porozumiewać się z Bogiem i ze swą żoną.

Zważywszy na te i wiele innych powodów, Adam był zobowiązany darzyć swego Wspaniałego Stwórcę miłością, czcić Go oraz być Mu całkowicie posłuszny. Co więcej, Najwyższy Prawodawca podał Adamowi proste rozporządzenie nakazujące dochowanie posłuszeństwa i dokładnie go poinformował o sprawiedliwej i rozsądnej karze za nieposłuszeństwo: „Co do drzewa poznania dobra i zła — z niego nie wolno ci jeść, bo w dniu, w którym z niego zjesz, z całą pewnością umrzesz” (Rdz 2:16, 17; 3:2, 3). Pomimo tego wyraźnego zakazu, przewidującego surową karę za nieposłuszeństwo, Adam postąpił wbrew woli Bożej.

Skutki grzechu. Jak napisał apostoł Paweł, Ewa została całkowicie zwiedziona przez Szatana Diabła, ale „Adam nie był zwiedziony” (1Tm 2:14). Z pełną świadomością, rozmyślnie i celowo wybrał nieposłuszeństwo, a potem próbował się ukryć niczym ścigany przestępca. Kiedy został pociągnięty do odpowiedzialności, zamiast okazać żal i smutek albo prosić o przebaczenie, próbował zrzucić winę na innych, a za swój rozmyślny grzech obwiniał nawet Jehowę. „Niewiasta, którą dałeś, by była ze mną — ona dała mi owoc z drzewa i dlatego jadłem” (Rdz 3:7-12). W rezultacie Adam został wypędzony z Edenu na nieuprawianą, przeklętą ziemię, która miała rodzić ciernie i osty. Miał w pocie czoła pracować na życie, zbierając gorzkie owoce swego grzechu. Już poza ogrodem, jako człowiek skazany na śmierć, został ojcem synów i córek. Dziś znane są imiona tylko trzech synów — Kaina, Abla i Seta. Ponieważ Adam był już grzeszny, wszystkim swym dzieciom przekazał w dziedzictwie grzech i śmierć (Rdz 3:23; 4:1, 2, 25).

Taki oto tragiczny początek dał Adam rodzajowi ludzkiemu. Zaprzepaszczone zostały raj, szczęście i widoki na życie wieczne, a zamiast nich w wyniku nieposłuszeństwa pojawiły się grzech, cierpienia i śmierć. „Przez jednego człowieka grzech wszedł na świat, a przez grzech — śmierć, i w taki sposób śmierć rozprzestrzeniła się na wszystkich ludzi, ponieważ wszyscy zgrzeszyli”. „Śmierć królowała od Adama” (Rz 5:12, 14). Ale Jehowa w swej mądrości i miłości dał światu „drugiego człowieka”, „ostatniego Adama”, którym był Pan Jezus Chrystus. Za pośrednictwem tego posłusznego „Syna Bożego” potomkowie nieposłusznego „pierwszego człowieka, Adama”, mają możliwość odzyskać raj i życie wieczne, a członkowie zboru Chrystusowego mogą nawet dostąpić życia w niebie. „Bo jak w Adamie wszyscy umierają, tak też w Chrystusie wszyscy zostaną ożywieni” (1Ko 15:22, 45, 47; Jn 3:16, 18; Rz 6:23).

Po wypędzeniu z Edenu grzeszny Adam boleśnie przeżył śmierć własnego syna i wygnanie drugiego syna, który dopuścił się tego morderstwa, widział też łamanie zasad dotyczących instytucji małżeństwa oraz bezczeszczenie świętego imienia Jehowy. Był świadkiem budowy miasta, wynalezienia instrumentów muzycznych i wyrobu narzędzi z żelaza i miedzi. Widział potępiający go przykład Henocha, „siódmego w linii od Adama”, gdyż mąż ten „chodził z prawdziwym Bogiem”. Dożył nawet czasów ojca Noego, Lamecha, który był jego potomkiem w dziewiątym pokoleniu. W końcu w 3096 r. p.n.e., po 930 latach wypełnionych w większości powolnym procesem umierania, Adam wrócił do ziemi, z której został wzięty, tak jak powiedział Jehowa (Rdz 4:8-26; 5:5-24; Judy 14; zob. LAMECH 2).

2. Miasto leżące nieopodal Caretan i wymienione w Jozuego 3:16. Na ogół utożsamia się je z Tall ad-Damija (Tel Damijaʼ), leżącym po wsch. stronie Jordanu, ok. 1 km na pd. od miejsca, gdzie do Jordanu wpada Jabbok, czyli ok. 28 km na pn. pn. wsch. od Jerycha. Nazwa miasta być może pochodzi od barwy napływowej gliny, powszechnie występującej w tych okolicach (1Kl 7:46).

Biblia podaje, że gdy Izraelici przekraczali Jordan, wody rzeki spiętrzyły się koło Adamu (Joz 3:16). Dolina rzeki wyraźnie się zwęża od miejsca położonego na pn. od Tall ad-Damija (Tel Damijaʼ), a z zapisków historycznych wynika, że w r. 1267 na skutek osunięcia się skarpy rzeka w tym miejscu została zasypana i nastąpiło zatrzymanie biegu wody na jakieś 16 godzin. W bliższych nam czasach, latem 1927 r., wstrząsy sejsmiczne wywołały ponowne osunięcie się ziemi, co zatamowało Jordan, tak iż woda nie płynęła przez 21 i pół godziny (J. Garstang, The Foundations of Bible History: Joshua, Judges, Londyn 1931, ss. 136, 137). Jeśli Bóg uznał za stosowne posłużyć się w czasach Jozuego podobnym zjawiskiem, by zatamować rzekę, to za sprawą cudu nastąpiło ono w odpowiednim czasie i umożliwiło przekroczenie Jordanu w dniu, o którym wcześniej Jehowa powiedział Jozuemu (Joz 3:5-13).

(„ziemia”).

Jedno z warownych miast na terytorium przydzielonym plemieniu Naftalego. Jego położenie nie jest dokładnie znane (Joz 19:32, 36).

(„przebity [przekłuty] grunt”).

Miejscowość na południu terytorium Naftalego (Joz 19:33). Na ogół uważa się, że chodzi o Chirbat at-Tall (Tel Adami), które góruje od zach. nad Chirbat ad-Damija i leży ok. 16 km w kierunku wsch.-pn.-wsch. od Nazaretu, mniej więcej w połowie drogi z Tyberiady do góry Tabor. Położenie to pozwalało kontrolować przełęcz na dawnym szlaku karawanowym z Gileadu na równinę Akko.

Nazwa żydowskiego miesiąca księżycowego — dwunastego w kalendarzu religijnym, a szóstego w kalendarzu świeckim — używana w okresie powygnaniowym (Est 3:7). Miesiąc ten przypadał na część lutego i część marca. W pewnych latach dodawano po nim 13 miesiąc, tzw. We-Adar, czyli „drugi Adar”.

W miesiącu Adar, na przełomie zimy i wiosny, w niektórych rejonach Palestyny zaczynał zakwitać szarańczyn strąkowy, a na ciepłych nizinach dojrzewały pomarańcze i cytryny.

Na mocy dekretu, który wydał perski król Aswerus z poduszczenia swego pierwszego ministra, Hamana, 13 dnia Adar miało dojść do zagłady wszystkich Żydów mieszkających w prowincjach imperium perskiego. Jednak dzięki nowemu dekretowi, ogłoszonemu po wstawiennictwie królowej Estery, Żydzi odnieśli zwycięstwo nad wrogami; później Mardocheusz nakazał, by w dniach 14 i 15 miesiąca Adar upamiętniano owo wyzwolenie (Est 3:13; 8:11, 12; 9:1, 15, 20, 21, 27, 28). Temu żydowskiemu świętu nadano nazwę Purim — od słowa „pur”, które znaczy „los” (Est 9:24-26; zob. PURIM).

Poza tym w miesiącu Adar namiestnik Zerubbabel ukończył odbudowę świątyni w Jerozolimie (Ezd 6:15). W innych miejscach Biblii nie użyto nazwy Adar, lecz wyrażenia „miesiąc dwunasty” (2Kl 25:27; 1Kn 27:15; Jer 52:31; Eze 32:1).

Wnuk Abrahama, wymieniony jako trzeci z 12 synów Ismaela; jego matka była Egipcjanką. Był naczelnikiem rodu noszącego jego imię (Rdz 21:21; 25:13-16; 1Kn 1:29).

1. Syn Beli z plemienia Beniamina (1Kn 8:1, 3).

2. Miejscowość na pd. granicy Judy, położona niedaleko Kadesz-Barnea (Joz 15:3). W Księdze Jozuego wymienia się ją między Checronem a Karka, ale w Liczb 34:4 (gdzie opisano ten sam teren) nazwa Checron („dziedziniec; osada”) najwyraźniej została połączona z Addar w określeniu Chacar-Addar. Książka Biblical Archaeology (G. E. Wright, 1962, s. 71) sugeruje, że może chodzić o ʽAjn al-Kudajrat, gdzie stale bije źródło nawadniające niewielką, acz urodzajną dolinę. Miejsce to znajduje się ok. 9 km w kierunku pn.-pn.-zach. od ʽAjn Kadajs, które bywa utożsamiane z Kadesz-Barnea.

Syn Kosama i ojciec Melchiego. Był potomkiem Dawida poprzez Natana i przodkiem Jezusa (Łk 3:28, 31).

Najprawdopodobniej było to nieznane dziś miejsce w Babilonii; gdy w r. 537 p.n.e. (po 70 latach spustoszenia Judy) przebywający tam wygnańcy powrócili do Jerozolimy, niektórzy z nich nie potrafili ustalić swego rodowodu na podstawie oficjalnych dokumentów. W rezultacie zostali uznani za niegodnych usługiwania w charakterze kapłanów. Część uczonych sądzi, iż Addon to imię człowieka, który nie mógł wykazać swego pochodzenia (Ezd 2:59-62; Neh 7:61-64).

(„ozdobą jest Bóg”).

1. Ojciec Azmaweta, któremu król Dawid powierzył nadzór nad skarbcem królewskim (1Kn 27:25, 31).

2. Naczelnik z plemienia Symeona; jeden z tych, którzy za panowania judzkiego króla Ezechiasza w VIII w. p.n.e. odebrali Chamitom tereny w pobliżu Gedoru (1Kn 4:36, 38-41).

3. Kapłan z rodu Aarona, z domu patriarchalnego Immera; syn Jachzery i ojciec Maasaja, który służył w Jerozolimie po niewoli babilońskiej (1Kn 9:12).

(„oddający się rozkoszom”).

Założyciel jednego z izraelskich domów patriarchalnych. Kilkuset jego potomków wróciło z niewoli babilońskiej razem z Zerubbabelem (Ezd 2:15; Neh 7:20). Później 51 kolejnych przybyło razem z Ezdraszem