a poprzedzi go pojawienie się „proroka Eliasza” (Mal 4:5, 6). Eliasz żył jakieś 500 lat przed ogłoszeniem owego proroctwa, ale w I w. n.e. Jezus wykazał, że spełniło się ono na Janie Chrzcicielu (Mt 11:12-14; Mk 9:11-13). A zatem w tamtych czasach bliski był „dzień Jehowy”. W dniu Pięćdziesiątnicy 33 r. Piotr wyjaśnił, iż rozgrywające się wtedy wydarzenia urzeczywistniły proroctwo Joela o wylaniu ducha Bożego (Jl 2:28-32), co również miało się stać przed nadejściem „wielkiego i wspaniałego dnia Jehowy” (Dz 2:16-21). Ów „dzień Jehowy” nastał w r. 70, gdy zgodnie z proroczymi zapowiedziami Jehowa posłużył się rzymską armią do wykonania swego wyroku na narodzie, który odrzucił Jego Syna i butnie wołał: „Nie mamy króla oprócz Cezara” (Jn 19:15; Dn 9:24-27).

Jednakże z Pisma Świętego wynika, że nadejdzie jeszcze jeden „dzień Jehowy”. Po uwolnieniu Żydów z niewoli babilońskiej i sprowadzeniu ich na powrót do Jerozolimy Jehowa polecił swemu prorokowi Zachariaszowi zapowiedzieć „dzień należący do Jehowy”, w którym zgromadzi On nie tylko jeden naród, ale „wszystkie narody na wojnę przeciwko Jerozolimie”, a w punkcie kulminacyjnym „wyruszy i stoczy wojnę przeciwko tym narodom”, zadając im ostateczną klęskę (Za 14:1-3). Apostoł Paweł pod wpływem natchnienia powiązał przyszły „dzień Jehowy” z obecnością Chrystusa (2Ts 2:1, 2). A Piotr wspomniał o tym dniu, gdy mówił o ustanowieniu ‛nowych niebios i nowej ziemi, w których ma mieszkać prawość’ (2Pt 3:10-13).

Każdy człowiek powinien usilnie się starać zapewnić sobie bezpieczeństwo podczas wielkiego dnia Jehowy. Joel pyta: „Któż go przetrzyma?”, po czym odpowiada: „Jehowa będzie schronieniem dla swego ludu” (Jl 2:11; 3:16). Możliwość skorzystania z tego schronienia łaskawie udostępniono wszystkim ludziom, ale tylko niewielu da posłuch radzie Sofoniasza: „Zanim ustawa cokolwiek zrodzi, nim dzień uleci jak plewa, zanim na was przyjdzie płonący gniew Jehowy, zanim na was przyjdzie dzień gniewu Jehowy — szukajcie Jehowy, wszyscy potulni ziemi, którzyście wprowadzili w czyn jego sądownicze rozstrzygnięcie. Szukajcie prawości, szukajcie potulności. Zapewne będziecie mogli zostać ukryci w dniu gniewu Jehowy” (Sof 2:2, 3).

Określony czas, w którym Pan Jezus Chrystus skutecznie doprowadza do końca pewne elementy zamierzenia Bożego.

W Biblii wyraz „dzień” może oznaczać okres znacznie dłuższy niż zwykła doba (Rdz 2:4; Jn 8:56; 2Pt 3:8). Z kontekstu wynika, że „dzień Pański”, o którym mowa w Objawieniu 1:10, nie jest konkretnym dniem 24-godzinnym. Skoro Jan znalazł się w tym dniu „w natchnieniu”, nie chodziło o któryś z dni tygodnia, bo żeby się w nim znaleźć, apostoł nie musiałby doznawać natchnienia. A zatem wyrażenie „dzień Pański” odnosi się do jakiegoś przyszłego czasu, w którym miały się rozegrać wydarzenia ukazane w wizji Janowi. Obejmują one wojnę w niebie i zrzucenie stamtąd Szatana, zagładę Babilonu Wielkiego oraz królów ziemi i ich wojsk, związanie Diabła i uwięzienie go w otchłani, wskrzeszenie umarłych i Tysiącletnie Panowanie Chrystusa.

Z kontekstu wynika, że jest to „dzień” Pana Jezusa Chrystusa. Kiedy Jan znalazł się w tym „dniu Pańskim”, od razu usłyszał pewien głos, ale nie był to głos Boga Wszechmocnego, lecz zmartwychwstałego Syna Bożego (Obj 1:10-18). Również do Jezusa Chrystusa odnoszą się wyrażenia „dzień naszego Pana” z 1 Koryntian 1:8 i 2 Koryntian 1:14 oraz „dzień Pański” z 1 Koryntian 5:5.

Izraelici obchodzili Dzień Przebłagania (hebr. jom hakkippurím: „dzień zakrycia”), w którym dostępowali oczyszczenia ze swych grzechów, dziesiątego dnia siódmego miesiąca roku religijnego, czyli 10 Tiszri (wrzesień/październik). W tymże dniu arcykapłan składał ofiary za grzech za siebie, za pozostałych Lewitów i za lud. Z kalającego oddziaływania grzechu oczyszczano także przybytek, a w późniejszych czasach świątynię.

W Dniu Przebłagania urządzano święte zgromadzenie i poszczono, na co wskazuje okoliczność, że lud miał „trapić swe dusze”. Tylko ten jeden post został nakazany w Prawie Mojżeszowym. Obowiązywał wtedy również sabat, podczas którego powstrzymywano się od codziennych zajęć (Kpł 16:29-31; 23:26-32; Lb 29:7; Dz 27:9).

Był to jedyny dzień w roku, kiedy arcykapłanowi wolno było wejść do Miejsca Najświętszego przybytku lub świątyni (Kpł 16:2, 12, 14, 15; Heb 9:7). Od tego dnia zaczynał się też rok jubileuszowy (Kpł 25:9).

Dzień Przebłagania ustanowiono w XVI w. p.n.e. na pustkowiu półwyspu Synaj, gdy arcykapłanem był brat Mojżesza, Aaron. To, co polecono mu wykonać, stało się wzorcem, według którego obchodzono Dzień Przebłagania w czasach późniejszych. Wyobrażenie sobie przejmujących wydarzeń, jakie się rozgrywały w tym dniu, pozwala lepiej zrozumieć, co oznaczał on dla Izraelitów. Niewątpliwie mogli wówczas nie tylko lepiej sobie uświadomić swój grzeszny stan i potrzebę odkupienia, ale także głębiej docenić ogromne