ciało, czy cokolwiek innego — lub krzywdziłby bądź gorszył inną osobę świętą w oczach Boga, zostanie przez Niego surowo ukarany (2Ts 1:6-9).

Bóg wyjawił Izraelowi, jak się zapatruje na profanację swej świętej własności. Zabronił używania do pospolitych celów albo niewłaściwego traktowania czegokolwiek, co według Prawa Mojżeszowego było święte, np. pierwocin czy dziesięcin (Ps 105:15; Jer 2:3; Za 2:8; Łk 18:7; 1Ts 4:3-8; Obj 16:5, 6). Warto też zauważyć, że ukarał Babilon za bezczeszczenie naczyń z Jego świątyni i za okrutne obchodzenie się z Jego świętym narodem (Jer 50:9-13; Dn 5:1-4, 22-31). Dlatego chrześcijanom wielokrotnie przypomniano, że mają okazywać miłość duchowym braciom Jezusa Chrystusa, i pochwalono ich za dowody życzliwości składane tym świętym Bożym (Rz 15:25-27; Ef 1:15, 16; Kol 1:3, 4; 1Tm 5:9, 10; Flm 5-7; Heb 6:10; por. Mt 25:40, 45).

Święci w oczach Bożych. Jak już wspomniano, jeszcze zanim Jezus przyszedł na ziemię i utorował innym drogę do życia w niebie, Bóg uznał za świętych wielu wiernych ludzi — zarówno mężczyzn, jak i kobiety (Heb 6:19, 20; 10:19, 20; 1Pt 3:5). Podobnie święta jest w Jego oczach „wielka rzesza”, choć jej członkowie nie należą do 144 000 „opieczętowanych”. Można jednak powiedzieć o nich, że noszą białe szaty, wyprane we krwi Chrystusa (Obj 7:2-4, 9, 10, 14; zob. WIELKA RZESZA). W stosownym czasie wszyscy zamieszkujący niebo i ziemię będą święci, bo „również samo stworzenie zostanie uwolnione z niewoli skażenia i dostąpi chwalebnej wolności dzieci Bożych” (Rz 8:20, 21).

Świętość zjednuje błogosławieństwo. Jeżeli chrześcijanin pozostaje święty w oczach Boga, zyskuje sobie Jego błogosławieństwo, z czego może odnieść pożytek cała rodzina, np. żona i dzieci, które nie oddały się Bogu na służbę (to samo dotyczy męża i dzieci chrześcijanki). Dlatego apostoł Paweł radził: „Jeżeli jakiś brat ma niewierzącą żonę, a ona zgadza się z nim mieszkać, niech jej nie opuszcza; także kobieta, która ma niewierzącego męża, a on zgadza się z nią mieszkać, niech nie opuszcza męża. Gdyż niewierzący mąż jest uświęcony ze względu na żonę, a niewierząca żona jest uświęcona ze względu na brata; w przeciwnym razie wasze dzieci byłyby przecież nieczyste, lecz teraz są święte” (1Ko 7:12-14). A zatem czysty, wierzący współmałżonek nie staje się nieczysty przez utrzymywanie stosunków z niewierzącym partnerem. Bóg nie uważa też za nieczystą jego rodziny. Co więcej, gdy chrześcijanin pozostaje ze swą rodziną, jej członkowie mają najlepszą z możliwych sposobności, by uwierzyć, przeobrazić swą osobowość i oddać swe ciała „jako ofiarę żywą, świętą, godną upodobania Boga” (Rz 12:1; Kol 3:9, 10). Dzięki czystej, świętej atmosferze, stwarzanej przez oddanego Bogu sługę, cała jego rodzina jest błogosławiona (zob. UŚWIĘCENIE [W małżeństwie]).

Święto przypadające na pierwszy dzień (nów) siódmego miesiąca, Etanim (Tiszri). Wyznaczało Izraelitom początek roku świeckiego. Było ważniejsze od obchodów nowiu w pozostałych 11 miesiącach. Podczas Święta Trąbienia należało dodatkowo urządzić święte zgromadzenie i nie wolno było wykonywać żadnej ciężkiej pracy.

Nazwa tego święta wywodzi się z nakazu: „Ma nastać dla was całkowity odpoczynek, upamiętnienie dęciem w trąby”. „Będzie to dla was dzień trąbienia”. Tego dnia składano w ofierze jednego młodego byka, jednego barana i siedem zdrowych rocznych baranków wraz z ofiarą zbożową z wybornej mąki nasączonej oliwą, a także koziołka jako dar ofiarny za grzech — oprócz codziennej ofiary ustawicznej oraz ofiar przewidzianych z okazji nowiu (Kpł 23:24; Lb 29:1-6).

Oczywiście to święto było ważne nie tylko dlatego, że zapoczątkowywało nowy rok prac na roli, ale również z tego względu, że na 10 dzień tego samego miesiąca przypadał Dzień Przebłagania, a pięć dni później rozpoczynało się Święto Szałasów. W miesiącu tym kończono zasadniczą część żniw. Między innymi zbierano winogrona, z których robiono wino rozweselające serce człowieka, oraz oliwki, spożywane bezpośrednio lub w postaci oliwy, używanej ponadto jako paliwo do lamp oraz składnik wielu ofiar zbożowych (Ps 104:15). Święto Trąbienia inaugurowało zatem miesiąc składania dziękczynienia Jehowie.

Zobacz PIĘĆDZIESIĄTNICA.

Bóg nakazał Izraelitom, by z okazji każdego nowiu księżyca — który w ich kalendarzu stanowił początek miesiąca księżycowego — dęli w trąby nad całopaleniami i ofiarami współuczestnictwa (Lb 10:10). Oprócz codziennych ofiar ustawicznych należało wtedy też składać dodatkowe ofiary: dwa młode byki, jednego barana i siedem rocznych baranków na całopalenie oraz odpowiednie ofiary zbożowe i wino, a także jedno koźlę jako dar ofiarny za grzech (Lb 28:11-15).

W Pięcioksięgu nie podano więcej wskazówek na temat obchodzenia nowiu, ale z czasem stał się on dla narodu izraelskiego ważnym świętem. W Izajasza 1:13, 14 wymieniono go obok sabatu i okresów świątecznych. A z Amosa 8:5 wynika, że do czasów tzw. proroków późniejszych przyjął się zwyczaj, by w dni nowiu nie prowadzić działalności handlowej. Było to coś więcej, niż nakazywały Pisma. Ale jak na to wskazują dwa wspomniane wyżej fragmenty, obchody nowiu stały się dla Żydów czczą formalnością, znienawidzoną przez Jehowę.

Dzień nowiu uważano głównie za okazję do spotkań i ucztowania. Wynika to z reakcji Saula, gdy podczas nowiu Dawid nie zasiadł z nim do posiłku. Pomyślał sobie: „Coś się stało, tak iż jest nieczysty, bo jeszcze się nie oczyścił” (1Sm 20:5, 18, 24, 26). Chociaż tego dnia można było wykonywać pewne prace zabronione w sabat, przeznaczano go raczej na rozważanie spraw duchowych. Ludzie uczestniczyli w zgromadzeniach (Ps 81:3; Iz 1:13; 66:23; Eze 46:3) lub odwiedzali proroków (mężów Bożych) (2Kl 4:23).

Obchody nowiu nie miały związku z kultem księżyca, praktykowanym przez niektóre narody pogańskie, ani z astrologią (Sdz 8:21; 2Kl 23:5; Hi 31:26-28).

Izajasz zapowiedział nadejście czasów, gdy z okazji nowiu ‛wszelkie ciało będzie przychodzić, by się kłaniać przed Jehową’ (Iz 66:23). Kiedy w niewoli babilońskiej prorok Ezechiel otrzymał wizję świątyni, Jehowa rzekł do niego: „Brama dziedzińca wewnętrznego, która jest zwrócona na wschód, ma pozostawać zamknięta przez sześć dni roboczych, a w dniu sabatu ma być otwarta, ma być otwarta również w dniu nowiu. A lud tej ziemi ma u wejścia bramy kłaniać się przed Jehową podczas sabatów i podczas dni nowiu” (Eze 46:1, 3).

Obecnie Żydzi odprawiają podczas nowiu wiele drobiazgowych ceremonii i przykładają do niego dużą wagę. Jednakże chrześcijanom powiedziano, że nie obowiązuje ich ani nów, ani sabat, gdyż należały one do rzeczy stanowiących zaledwie ‛cień tego, co miało nadejść’, a rzeczywistością jest Jezus Chrystus. Święta obchodzone przez Izrael cielesny miały znaczenie symboliczne i były zapowiedzią licznych dobrodziejstw udostępnianych za pośrednictwem Syna Bożego (Kol 2:16, 17).

Hebrajski wyraz ʼaszeráh (lm. ʼaszerím) prawdopodobnie oznacza 1) święty pal będący symbolem Aszery, kananejskiej bogini płodności (i dlatego zwany niekiedy aszerą) (Sdz 6:25, 26), oraz 2) samą tę boginię (2Kl 13:6, Bw; przyp. w NW). Nie zawsze jednak można ustalić, czy w danym wersecie słowo to odnosi się do bałwochwalczego przedmiotu, czy do bogini. W niektórych współczesnych przekładach biblijnych przetłumaczono je na „święty pal [lub „słup”]”, ale w miejscach, gdzie najprawdopodobniej chodzi o boginię, zastosowano transkrypcję (Bp, Bw). Z kolei inni posługują się wyłącznie hebrajskim słowem (BWP), a jeszcze inni konsekwentnie tłumaczą je na „święty pal” (NŚ). W starszych przekładach biblijnych zazwyczaj używa się słowa „gaj” (Bg, Wk). Jednakże nie pasuje ono do kontekstu w takich wersetach jak Sędziów 3:7 i 2 Królów 23:6, gdzie np. w Biblii gdańskiej jest mowa o służeniu „święconym gajom” i wynoszeniu „gaju święconego” ze świątyni w Jerozolimie.

Święte pale. Święte pale najprawdopodobniej ustawiano pionowo, a skoro Izraelitom nakazano je pościnać i spalić, przynajmniej częściowo musiały być wykonane z drewna (Wj 34:13; Pwt 12:3). Mogły to być zwykłe nieociosane pnie, a w niektórych wypadkach nawet drzewa, gdyż ludowi Bożemu nakazano: „Nie wolno ci zasadzić sobie żadnego drzewa, by stanowiło święty pal” (Pwt 16:21).

Zarówno mieszkańcy Izraela, jak i Judy lekceważyli dany przez Boga wyraźny zakaz czynienia świętych pali i słupów i ustawiali je „na każdym wysokim wzgórzu i pod każdym bujnym drzewem” obok ołtarzy ofiarnych. Istnieje pogląd, że pale symbolizowały pierwiastek żeński, a słupy — męski. Te przedmioty bałwochwalczego kultu, będące zapewne symbolami narządów płciowych, miały ścisły związek z wyuzdanymi orgiami seksualnymi, na co wskazuje wzmianka o nierządnikach świątynnych z czasów Rechoboama (1Kl 14:22-24; 2Kl 17:10). Tylko nieliczni królowie zachowali się tak jak Ezechiasz (i Jozjasz), który „pousuwał wyżyny i porozbijał święte słupy, i ściął święty pal” (2Kl 18:4; 2Kn 34:7).

Aszera. W tekstach z Ras Szamra bogini Aszera jest nazywana żoną Ela, „Stwórcy stworzeń”, a także „Panią Morza” i „Matką Bogów”, a zatem również matką Baala. Jak jednak wynika z Biblii i innych źródeł, trzy główne boginie występujące w kulcie Baala (Anat, Aszera i Asztarte) łączyło wiele podobieństw. Chociaż za żonę Baala uważano Asztarte, być może tę samą rolę przypisywano też Aszerze.

W okresie sędziów odstępczy Izraelici „służyli Baalom oraz świętym palom [ʼaszerím]” (Sdz 3:7, przyp. w NW; por. 2:13). Ponieważ wspomniano o tych bóstwach w lm., niewykluczone, że każda miejscowość miała swojego Baala i swoją Aszerę (Sdz 6:25). Jezebel, sydońska żona izraelskiego króla Achaba, gościła przy swym stole 450 proroków