apostołem Pawłem (1 Tym. 1:12-16). Ludzie tacy nie powinni jednak mniemać, że skoro Bóg nie występuje przeciw nim natychmiast, to mogą nadal broić bezkarnie. Mijaliby się wtedy z celem, dla którego Bóg okazuje im cierpliwość, dając im sposobność opamiętania się i dokonania u siebie zmiany. — 2 Piotra 3:9.

Podobnie i ci, którzy widzą, co się dzieje, a mimo to nie spieszą z pomocą ludziom prześladowanym za posłuszeństwo Chrystusowi, muszą zająć stanowisko wobec następujących kwestii: Czyżbym miał prześladować spokojnych chrześcijan albo milcząco się przyglądać, jak inni ich biją, jak im wyłamują ręce i palą domy? Czy mam dopuścić do tego, żeby strach albo samolubstwo powstrzymało mnie od udzielenia ludziom tym pomocy? Jak wtedy będę wyglądał w oczach Boga? — W rezultacie więc zarówno w Malawi, jak też w Mozambiku i Zambii wystawione są na prawdziwą próbę serca ludzkie.

Malawijscy świadkowie Jehowy nawet w trakcie znoszenia represji nie dopuszczają u siebie do głosu uczuć złowrogich względem prześladowców. Wiedzą, że Bóg na to zezwala, aby się dokonało dzieło rozdzielania. Modlą się, by przeciwnicy zdali sobie sprawę z tego, jakie faktycznie zajmują stanowisko przed Bogiem Wszechmocnym, i zmienili swe postępowanie, a w wyniku tego by się znaleźli po „prawicy” Chrystusa jako „owce”, które mogą się spodziewać otrzymania w nagrodę życia wiecznego na rajskiej ziemi. — Mat. 5:44.

Jakie jest podłoże mitów greckich?

ZEUS, Apollo, Artemida, Afrodyta — większość z nas zna te i inne imiona określające bogów i boginie starożytnych Greków. Wielu także wie, że greckie opowieści mitologiczne przypisują tym bóstwom wszelkiego rodzaju obrzydliwe praktyki. Przedstawiają na przykład kłótnie między nimi, zażarte walki, a także spiski. Wprost trudno sobie wyobrazić, żeby te mity miały jakiekolwiek oparcie w faktach. Chociaż niejednemu wyda się to może rzeczą dziwną, Biblia rzuca trochę światła na możliwe lub nawet prawdopodobne pochodzenie tych legend.

Według wiarogodnego doniesienia historycznego, zawartego w księdze Rodzaju 6:1-13, przed potopem za czasów Noego anielscy synowie Boży zstąpili na ziemię i podjęli współżycie z powabnymi kobietami w charakterze ich mężów. Owocem tych związków byli tak zwani „Nefilimi”, które to słowo hebrajskie można rozumieć jako „drwale”, czyli ci, co innych powalają lub doprowadzają do upadku. Przyczyniło się to w znacznej mierze do demoralizacji i przemocy, jaka wówczas zapanowała na ziemi.

Niewątpliwie ci ludzie, którzy przeżyli potop, a więc Noe i jego rodzina, przekazali wiadomości o przedpotopowych warunkach swoim potomkom. Warto więc zwrócić uwagę, że mity przypisywane greckim poetom Homerowi i Hezjodowi brzmią jak dalekie echo sprawozdania zamieszczonego w Biblii. Oczywiście w porównaniu z doniesieniem biblijnym mity te przedstawiają dane sprawy w bardzo zniekształconej formie.

Bóstwa Greków, opisane przez Hezjoda i Homera, miały wygląd ludzi i były bardzo piękne, chociaż często były to postacie gigantyczne, nadludzkie. Jadły, piły, spały, utrzymywały stosunki płciowe między sobą, a także z ludźmi, prowadziły życie rodzinne, uwodziły i dopuszczały się gwałtów. Chociaż były rzekomo święte i nieśmiertelne,