tego sprawę, że to wymaganie ciąży na każdym ze sług Jehowy, nie powinniśmy nigdy wpadać w takie usposobienie duchowe, żeby mówić: „Ach, dzieło zostanie wykonane beze mnie.” Oczywiście Jehowa Bóg może tak zrobić, żeby ta służba została wykonana bez naszego udziału. On może również wyłonić swój nowy świat bez nas. O wiele lepiej mieć pod tym względem następujący pogląd: On chce się nami posłużyć i będzie się nami posługiwać na zawsze w swym nowym świecie, jeśli spełnimy teraz cel naszej służby. Niech ludzie tego świata gonią za dobrobytem materialnym, władzą, popularnością, wpływami i przyjemnościami, lecz pamiętaj, że te cele będą istnieć tylko do Armagedonu. Natomiast ty, jako jeden ze sług Bożych, którzy biorą udział w usprawiedliwianiu imienia Jehowy i pomagają innym ludziom poznać Jehowę Boga oraz okazać się wiernymi i owocnymi sługami, zmierzasz do celu, który cię poprowadzi poprzez Armagedon do nowego świata. Oby nasza służba sprawiała radość Jehowie Bogu i przyniosła każdemu wiernemu nagrodę życia wiecznego.

Świątynie wieżowe starożytnych pogan

W WIELU miastach najwyżej położone miejsca zajmuje budowla religijna. Mogą to być najwyższe budowle w okolicy. Zwyczaj takiego uwidaczniania religii sięga czasów Nemroda, myśliwego, który żył zaledwie kilka pokoleń po potopie.

Wydaje się, że ten Nemrod, stosując przemoc i metody zastraszania, zdołał zjednoczyć oraz przymusowo zorganizować wielką liczbę rodzin spośród potomków Noego. Podczas wędrówki na wschód po obszarach znanych obecnie pod nazwą Żyznego Półksiężyca oni osiedlili się w części Mezopotamii zwanej Senaar. Tam zbudowali starożytne miasta Babel, Erek, Akkad i Kalne. Odtąd to pierwsze państwo babilońskie zaczęło się szybko rozszerzać na północ, pochłaniając takie miasta, jak Niniwę. Nemrod był inspiratorem budowy świątyni w kształcie wieży. Stał się bogiem fałszywym; po dzień dzisiejszy niezliczone miliony ludzi oddają mu cześć świadomie czy nieświadomie.

Z tym królem i z tymi miastami wiąże się istnienie masywnych wież lub świątyń terasowych. Powód budowania miasta Babel i jego wieży opisano w sprawozdaniu biblijnym następująco: „Potem rzekli: Nużesz, zbudujmy sobie miasto i wieżę, którejby wierzch dosięgał do nieba, a uczyńmy sobie imię; byśmy się snać nie rozproszyli po obliczu wszystkiej ziemi”. Badając uważnie to sprawozdanie można stwierdzić, że budowanie miast i ich wież miało spełnić trzy zasadnicze cele: 1. Zjednoczyć ludzi pod panowaniem widzialnego władcy, czyli króla, na przekór prawdziwemu Królowi i Bogu Jehowie; 2. zapewnić schronienie, gdyż nie wierzono w obietnicę Boga, że już nigdy nie zniszczy złych za pomocą potopu i 3. stworzyć miejsce zamieszkania dla swego boga lub bogów. — 1 Mojż. 11:4.

ZAMIESZANIE

Jednakże ich plan panowania nad światem został pokrzyżowany przez pomieszanie języka. Współpraca stała się niemożliwa, gdyż nie mogli się wzajemnie porozumiewać. „Lecz Bóg [Jehowa, NW] zstąpił, aby zobaczyć miasto i wieżę, którą zbudowali synowie ludzcy. I rzekł Bóg: ‚Oto są jednym narodem i wszyscy mają jeden język; a ten jest początek ich wysiłków: a teraz nic nie przeszkodzi, aby wypełnili wszystko, co zamyślili. Pójdźmy, zstąpmy i pomieszajmy tam języki ich, aby nie słyszeli języka jeden drugiego’. I rozproszył ich Bóg z tego miejsca po powierzchni całej ziemi i zaprzestali budować miasto. Dlatego nazwano imię jego Babel, ponieważ tam pomieszał Bóg język całej ziemi i stąd rozproszył ich Bóg po powierzchni wszystkiej ziemi”.

W rezultacie pracę nad budową miasta i jego wieży przerwano, a ci, którzy chcieli stworzyć imperium, zostali rozproszeni. Sprawozdanie biblijne donosi, że za czasów Falega [Pelega] „ziemia była podzielona”, co być może znaczy, że pomieszanie języków nastąpiło za jego życia, czyli około 150 lat po potopie. — 1 Mojż. 11:5-9; 10:25, Krusz.

Nowożytni etnologowie i filozofowie mogą szydzić z tego prostego, trafnego sprawozdania, ale chodzi tu o fakt biblijny, który ponadto został potwierdzony przez historię, archeologię i folklor. Józef Flawiusz, historyk żydowski z pierwszego wieku, cytuje z „Sybilli”, pisząc o pomieszaniu języków: „Gdy wszyscy