Ogólnoziemski park — jak to możliwe?

CO ROKU miliony ludzi zaspokajają wrodzone pragnienie poznawania i podziwiania dzieła stworzenia, odwiedzając rezerwaty przyrody. Na pewno sam chętnie zamieszkałbyś w tak uroczym miejscu jak to na ilustracji. Być może widok ten przypomina ci raj w Edenie, gdzie nasz Stwórca umieścił pierwszą parę ludzką.

Rzecz ciekawa, że po dziś dzień istnieją dwie spośród czterech rzek wypływających niegdyś z Edenu. Jedną jest Chiddekel, bardziej znana jako Tygrys, a drugą — Eufrat (Rodzaju 2:10-14). Hans Bruns, tłumacz Pisma Świętego, tak napisał o odnośnym sprawozdaniu biblijnym: „Rzeki te mają być wskazówką, że nie jest to bajka, ale opis tego, co rzeczywiście działo się na ziemi”.

Wiele współczesnych parków narodowych zajmowało początkowo niewielką powierzchnię, ale z czasem bardzo się rozrosły. Przypomina to zamierzenie Boga wobec ogrodu Eden. Powiększająca się rodzina ludzka miała rozszerzać jego granice, aż w końcu raj objąłby całą ziemię, dzięki czemu jej naturalna uroda zalśniłaby pełnym blaskiem.

Wprawdzie dwoje pierwszych ludzi wskutek nieposłuszeństwa utraciło przywilej przebywania w tym pierwotnym raju, ale Stwórca nie zmienił swego zamysłu, według którego ludzkość miała kiedyś żyć w takim ogólnoziemskim parku (Izajasza 46:11; 55:11). Dlatego Biblia często wspomina, że pod panowaniem Królestwa Bożego zostanie tu przywrócony raj. Na przykład jedno z proroctw zapowiada: „Jehowa bowiem z pewnością pocieszy Syjon (...) pustkowie jego uczyni podobnym Edenowi i jego pustynną równinę — jak ogród Jehowy”. Proroctwo to mówi dalej, że ludzie będą budować domy, sadzić winnice i korzystać z płodów ziemi (Izajasza 51:3; 65:21-23).

W Objawieniu, ostatniej księdze biblijnej, znajdujemy wizję przyszłego „nowego nieba i nowej ziemi”. Opisano tam, jak „nowe niebo”, czyli rząd Boży, zajmuje się ziemią. Z jakim skutkiem? Czytamy: „Oto namiot Boga jest pośród ludzi [zwróćmy uwagę, że powiedziano, iż Bóg jest wśród ludzi, a nie oni w niebie] i Bóg będzie pośród nich przebywał, i będą to Jego ludy. Będzie pośród nich sam Bóg. I otrze wszelką łzę z ich oczu i już nie będzie śmierci, nie będzie też żałoby ani krzyku, ani bólu. Rzeczy dawniejsze przeminęły” (Objawienie 21:1, 3, 4).

Biblijne zapowiedzi ponownego ustanowienia raju nie są zwykłymi obiecankami. Miłośnicy przyrody zakładali parki o ograniczonej powierzchni, będąc uzależnieni od przychylności ustawodawców. Tymczasem za spełnienie obietnic podanych w Piśmie Świętym ręczy Stwórca Wszechświata, Jehowa Bóg, którego słowo nie może pozostać nie spełnione.

Obecnie turyści — zwłaszcza wędrujący po dzikich górach — nieraz narażają się na niebezpieczeństwo. Tymczasem w przyszłym parku rozciągającym się na całą ziemię zwierzęta nie będą groźne dla ludzi ani nie będą ich napadać, przestaną też uciekać ze strachu na widok człowieka. Biblia przyrzeka bowiem: „Naprawdę wilk pobędzie chwilę z barankiem, a z koźlęciem położy się nawet lampart, razem też będą cielę i młody lew grzywiasty, i tuczne bydlę; a przewodnikiem ich będzie mały jeszcze chłopiec. I będą się same pasać krowa z niedźwiedziem; razem się położą ich młode. I nawet lew będzie się karmił słomą, zupełnie jak wół” (Izajasza 11:6-9).

Jakże miło będzie pospacerować po lesie w towarzystwie pumy, a może i ogromnego, sympatycznego niedźwiedzia grizzly! Żadne żywe stworzenie nie będzie się już bało drugiego.

Założyciele dzisiejszych pięknych parków narodowych mieli szlachetne intencje, gdy wyznaczyli tereny, na których rośliny i zwierzęta znajdują się pod ochroną. Niemniej tylko urzeczywistnienie zamierzenia Bożego, polegającego na utworzeniu ogólnoziemskiego parku zarządzanego przez Jego Królestwo, może zapewnić trwałą ochronę skarbom przyrody. Jedynie to Królestwo pod władzą Jego Syna, Jezusa Chrystusa, zdoła na zawsze ustanowić na całej ziemi raj i zaprowadzić prawdziwy pokój między ludźmi oraz między człowiekiem a zwierzętami.