uświadomienie sobie sedna rzeczy bez wprawiania go w zakłopotanie nieoględnymi pytaniami pod jego adresem.

28. Jak możemy wykazać należyte rozeznanie w stosowaniu tych metod nauczania?

²⁸ Pozostaje jeszcze jedno, ostatnie pytanie — pytanie, jakie w myśl słów z Ewangelii według Mateusza 13:51 zadał sam Jezus: „Zrozumieliście to wszystko?” Z całą pewnością nie jest naszym celem zarzucać słuchaczy nieustannym gradem pytań; chcemy rozsądnie stosować je tam, gdzie mogą najwięcej pomóc i rzeczywiście służyć wpojeniu zrębów prawdy biblijnej w umysły i serca. Nie powinniśmy też wymuszać odpowiedzi, skoro rozmówca ociąga się z wypowiadaniem na określony temat. Kiedy słyszymy odpowiedź nierzeczową lub gdy jakieś porównanie wydaje się nie przemawiać do słuchacza, wtedy zamiast z miejsca go przekonywać, dobrze będzie może powiedzieć po prostu: „No, to jest sprawa, nad którą trzeba się jeszcze zastanowić, nieprawda?” i dalej ciągnąć studium. Jezus również okazywał cierpliwość i wyrozumiałość. — Jana 16:12.

29. Kto ostatecznie musi budować na symbolicznej opoce, ale o czym powinniśmy zawsze pamiętać, gdy „wpajamy głosem” prawdę na studiach biblijnych?

²⁹ Osobom, z którymi studiujesz, możesz jedynie pomóc w słuchaniu i przyswojeniu sobie wypowiedzi Jezusa, w zrozumieniu jego przykładu; same jednak muszą założyć fundament i budować na nim, stawszy się czynicielami Słowa Bożego. A posługując się pytaniami, ilustracjami słownymi czy innymi metodami nauczania, nigdy nie zapominaj o zwracaniu uwagi na serce danej jednostki; bo wprawdzie umysł może jej wskazać, że potrzeba, że jest rzeczą mądrą i konieczną budować na opoce posłuszeństwa względem nauk Chrystusa i jego przykładu, lecz tylko serce potrafi ją pobudzić do realnych kroków w tym kierunku. Pomagaj ludziom o usposobieniu owiec usłuchać wezwania Ojca Jezusa Chrystusa, Jehowy Boga: ‚Synu mój, (...) nakłoń serce swe ku rozeznaniu.’ (Prz. 2:1, 2; 3:1-4, NW) Zatem „pilnuj siebie samego i nauki [nauczania, NW], trwaj w tym, bo to czyniąc, i samego siebie zbawisz, i tych, którzy cię słuchają”. — 1 Tym. 4:16.

Proroczy zarys bałwochwalstwa w chrześcijaństwie

Czyżby chrześcijaństwo winne było bałwochwalstwa? W jakim sensie?

SŁOWO Boże, Biblia, wypowiada się na temat bałwochwalstwa jasno i niedwuznacznie. Nie może być mowy o mylnym zrozumieniu słów, jakie Jehowa skierował do Izraelitów dopiero co wyprowadzonych z ziemi egipskiej, z domu niewoli: „Nie będziesz miał bogów innych obok mnie! Nie będziesz czynił żadnej rzeźby ani żadnego obrazu tego, co jest na niebie wysoko, ani tego, co jest na ziemi nisko, ani tego, co jest w wodach pod ziemią! Nie będziesz się kłaniał przed nimi i nie będziesz im służył.” — 2 Mojż. (Wyjścia) 20:3-5, BT.

Chociaż chrześcijanie nie są „poddani Prawu, lecz łasce [życzliwości niezasłużone, NW]”, to jednak i oni zostali kategorycznie i stanowczo ostrzeżeni przed bałwochwalstwem: „Bałwochwalcy (...) nie odziedziczą Królestwa Bożego.” „Nie bądźcie też bałwochwalcami.” „Najmilsi moi, strzeżcie się bałwochwalstwa.” „Co wreszcie łączy świątynię Boga z bożkami?” „Jest zaś rzeczą wiadomą, jakie uczynki rodzą się z ciała: (...) uprawianie bałwochwalstwa.” „Dziateczki, strzeżcie się fałszywych bogów.” A wśród tych, którzy nie mają wstępu do świętego miasta, których przeznaczeniem jest jezioro ognia, czyli śmierć powtórna, wymienieni są też bałwochwalcy. — Rzym. 6:14; 1 Kor. 6:9, 10; 10:7, 14; 2 Kor. 6:16; Gal. 5:19, 20; 1 Jana 5:21, BT; Obj. 21:8; 22:15.

Co jest bałwochwalstwem? Rzecz oczywista, że bałwochwalstwo obejmuje kult literalnych bożków, obrazów, posągów, fizycznych podobizn reprezentujących bóstwo. Ale wcale się do tego nie ogranicza. Należy tu wielbienie kogokolwiek lub czegokolwiek poza prawdziwym Bogiem. Pewna współczesna definicja tego słowa brzmi: „Bezwzględne oddanie, bezgraniczna ufność w czymś, co nie jest Bogiem; okazywanie czemuś nadmiernego przywiązania lub czci; szacunek lub miłość bliska tej, jaka należy się mocy Boskiej.”a Inny słownik podaje krótko: „Bezmierne, bezkrytyczne, ślepe uwielbienie.”b

POPULARNE BÓSTWA

Chrześcijaństwo twierdzi, iż wielbi Boga biblijnego i patrzy z góry na tych, których nazywa pogańskimi bałwochwalcami. Tymczasem fakty wykazują, że ludność chrześcijaństwa sama jest winna bałwochwalstwa i to z nader wielu względów. Na obszarach rzekomo chrześcijańskich uprawia się na przykład bałwochwalczy kult osobistości politycznych. Za przykład może tu posłużyć były dyktator Argentyny, Peron. Zamieszki wybuchające w tym kraju na jego konto jeszcze wiele lat po odsunięciu go od władzy świadczyły o tym, iż zapewne mnóstwo ludzi myślało o nim tak, jak jego żona Ewita, która pewnego razu zawołała: „On jest dla nas Bogiem, po prostu nie możemy sobie wyobrazić nieba bez Perona. (...) Jest naszym słońcem, naszym powietrzem, naszą wodą, naszym życiem.”

W chrześcijaństwie szerokie kręgi zatacza też bałwochwalczy kult gwiazd filmowych, szczególnie wśród młodzieży. A już kilkunastoletnie dziewczęta, które w Niemczech na portalu Katedry Bamberskiej w Monachium namalowały słowa: „Elvis Presley — mój Bóg”, z całą pewnością winne były bałwochwalstwa.

Ponadto niemało jest takich, którzy do tego stopnia przywiązują się do ulubionych zwierząt, że stawiają życie zwierzęcia ponad swoje własne. Inni urządzają wystawne pogrzeby swoim ulubieńcom. Wszyscy owi ludzie również są winni bałwochwalstwa.

Nie tak dawno dwudziestu pięciu czołowych teologów Stanów Zjednoczonych oskarżyło ludność tego kraju, iż obarczyła się winą kultu następujących fałszywych bogów: nauki, demagogów politycznych, zachodniego stylu życia, seksu, siły fizycznej,