Przykazań za pośrednictwem proroka Mojżesza. Właśnie wówczas nakazano też Izraelitom: „Nie wolno ci brać imienia Jehowy, twego Boga, w sposób niegodny” (Wyjścia 19:16 do 20:18).a Czy takie polecenie mogłoby pochodzić od anonimowego Boga?

Każdy, kto się podaje za chrześcijanina, powinien znać imię Boga. Posługuje się przecież imieniem Syna Bożego. Rzadko jednak, jeśli w ogóle, wypowiada imię Ojca. Tymczasem Jezus Chrystus podczas pobytu na ziemi nadmienił w modlitwie do swego Ojca niebiańskiego: „Dałem im [swoim uczniom] poznać Twoje imię i jeszcze dam je poznać” (Jana 17:26).

Z powyższych wyjaśnień oraz ze wzorcowej modlitwy Jezusa wyraźnie wynika, że Bóg naprawdę ma osobiste imię. Jezus nawet uczył swoich naśladowców modlić się o to, aby imię Ojca niebiańskiego było „uświęcone”, czyli traktowane jako święte (Mat. 6:9). Dlaczego w takim razie nie posługują się nim kościoły chrześcijaństwa? I dlaczego nie występuje ono w większości współczesnych przekładów Biblii?

Tajemnica brakującego imienia odsłonięta

KIEDY wódz Izraelitów, Mojżesz, jakieś 3500 lat temu zajął się spisywaniem dziejów ludzkości, oczywiście posłużył się w tym celu swoim językiem ojczystym, to znaczy hebrajskim. Historia owa mieści się w pięciu pierwszych spośród trzydziestu dziewięciu ksiąg Pism Hebrajskich, szeroko znanych też pod nazwą Starego Testamentu. W pismach tych blisko 7000 razy występuje imię wyróżniające Boga. A co to za imię?

Otóż imię Stwórcy jest tak święte, że co do posługiwania się nim dał On w swoim czasie Izraelowi następujące przykazanie: „Nie powinieneś wypowiadać imienia Jahwe [po hebrajsku: יהוה], twojego Boga, aby go nadużywać” (Wyjścia 20:7, Biblia jerozolimska). „Imieniem Jehowy, twego Boga, nie posługuj się lekceważąco” (The Living Bible). „Nie będziesz wzywał imienia Boga twego, Jahwe, do czczych rzeczy” (Biblia Tysiąclecia, wydanie II). Czy jednak tobie, czytelniku, znane jest to imię w formie „Jahwe” albo „Jehowa”? Czy raczej brzmi ono dla ciebie obco?

Zwróć uwagę na wspomniane przykazanie. Czy Bóg zabronił posługiwania się swoim imieniem, zakazał wszelkiego wypowiadania go? Nie. Wyraźnie natomiast nie podobają Mu się nadużycia w tym zakresie.

Dlaczego nie miałbyś tego wersetu z Księgi Wyjścia (2 Mojżeszowej) 20:7 odszukać we własnym egzemplarzu Biblii? Prawdopodobnie będziesz zdziwiony. W większości przekładów jego treść brzmi mniej więcej tak: „Nie bierz imienia Pana, Boga twego, nadaremnie” (Biblia gdańska, Wujek). „Nie nadużywaj imienia Pana, Boga twojego” (Nowy Przekład). „Nie będziesz wzywał imienia Pana, Boga twego, do czczych rzeczy” (Biblia Tysiąclecia, wydanie III, opublikowane przez katolickie wydawnictwo Pallottinum w roku 1980).

Czy coś tutaj rzuciło ci się w oczy? Faktem jest, że w wielu tłumaczeniach Biblii nie da się znaleźć imienia Bożego! Najważniejsze imię we wszechświecie zostało usunięte z milionów egzemplarzy najpopularniejszych przekładów Biblii zarówno chrześcijańskich, jak i żydowskich. Czy to nie dziwne?

Czy taki stan rzeczy można przypisać po prostu nieporozumieniu? A może w grę wchodzi świadome usiłowanie usunięcia w cień Wszechwładnego Pana, Jehowy? Jeżeli przyczyną jest ów drugi motyw, zakrawa to na bardzo poważne oszustwo, które nie może się nie odbić na stosunkach łączących człowieka z jego Stworzycielem.

CZY W CZASACH STAROŻYTNYCH IMIĘ BOŻE BYŁO W UŻYCIU?

Omawiane imię było znane i używane już od samego zarania dziejów ludzkich. Skąd możemy być tego pewni? Z historycznego sprawozdania Biblii, w którym czytamy: „Adam wówczas zbliżył się do swej żony Ewy i stała się brzemienną. W swoim czasie urodziła Kaina i rzekła: ‛Wydałam mężczyznę z pomocą Jehowy’”. W angielskim międzywierszowym przekładzie The NIV Interlinear Hebrew-English Old Testament werset ten wygląda następująco:

אֶת־ קַיִן וַתֹּאמֶר קָנִיתִי

wydałam i-rzekła Kaina ***

אִישׁ אֶת־ יְהוָה ‏׃ וַתֹּסֶף

i-dalej (2) Jahwe z mężczyznę

Imię wyróżniające Boga rzuca się tu wyraźnie w oczy, podane w formie „Jahwe” (Rodz. 4:1).

Na co to wskazuje? Na fakt, że pierwsi ludzie mieszkający na ziemi znali osobiste imię swego Stwórcy. Imieniem tym w dalszym ciągu określano jedynego prawdziwego Boga w całym okresie powstawania Pism Hebrajskich, a więc przez ponad tysiąc lat. W tej sytuacji nasuwa się pytanie: Jak i kiedy weszło w zwyczaj zatajanie imienia „Jehowa” lub „Jahwe”?

CZY TRADYCJA ŻYDOWSKA WYWARŁA WPŁYW NA TWOJĄ BIBLIĘ?

Trudno ustalić dokładnie, kiedy zaczęto unikać używania imienia