ją tworzą). Wersety te będą ponadto wyjaśniały, że Bóg z góry wyznaczył, inaczej mówiąc nakreślił ‚wzór’, do którego zgodnie z Jego zamierzeniem będą się musieli dostosować wszyscy powołani w odpowiednim czasie na członków wspomnianej klasy (Rzym. 8:28-30; Efez. 1:3-12; 2 Tym. 1:9, 10). Bóg również z góry orzekł, jakich uczynków można się będzie spodziewać po takich ludziach, oraz zaznaczył, że będą poddani wypróbowaniu, gdyż świat sprowadzi na nich cierpienia. — Efez. 2:10; 1 Tes. 3:3, 4.

Zatem przejawianie przez Boga zdolności przewidywania nie uwalnia nas od odpowiedzialności za dokładanie starań, aby się dostosować do Jego sprawiedliwej woli.

Apostoł, który się stał złodziejem

Artykuł przewidziany specjalnie dla rodziców do przeczytania z dziećmi

CZY ci się już zdarzyło, że ktoś ci coś ukradł? Jak się wtedy czułeś? Każdy, kto kradnie, jest złodziejem, a nikt takich ludzi nie lubi.

Czy wiesz, że złodziejem stał się nawet jeden z apostołów Jezusa? Nazywał się Judasz Iskariota.

Judasz orientował się, jak należy właściwie postępować. Już jako mały chłopiec słyszał o prawie Bożym. Wiedział, że kiedyś Bóg przemówił z nieba donośnym głosem i powiedział swemu ludowi: „Nie będziesz kradł”. Judasz zdawał sobie sprawę z tego, że prawo Boże jest słuszne. — Wyjścia [2 Mojż.] 20:15.

Kiedy dorósł, spotkał wielkiego Nauczyciela. Judaszowi podobało się wszystko, co mówił Jezus; dlatego też został jego uczniem. Później Jezus nawet wybrał Judasza na jednego ze swych dwunastu apostołów.

Jezus i apostołowie spędzili ze sobą wiele czasu. Razem wędrowali, razem spożywali posiłki. A pieniądze całej tej gromadki trzymano we wspólnej skarbonce. Jezus powierzył tę kasę Judaszowi, aby ją miał pod swoją opieką.

Pieniądze te oczywiście nie należały do Judasza. Jedynie Jezus miał prawo mu powiedzieć, na co je wydać. Ale czy wiesz, czego się Judasz po pewnym czasie dopuścił? Zaczął wybierać pieniądze ze wspólnej szkatuły, kiedy nikt się tego nie spodziewał. Brał je zapewne wtedy, gdy inni nie patrzyli. W ten sposób stał się złodziejem. Odtąd już ciągle tylko myślał o pieniądzach. Szukał sposobności, aby zdobyć ich jeszcze więcej.

Jednego razu pewna niewiasta wzięła sporą ilość wybornego olejku i natarła nim stopy Jezusa, aby miał dobre samopoczucie, Judasz zaprotestował przeciw temu. Powiedział, że olejek należało sprzedać, a wtedy byłyby pieniądze do rozdania ubogim. W rzeczywistości chciał mieć więcej pieniędzy w szkatule, aby je stamtąd wykraść. Co myślisz o takim człowieku? — Jana 12:1-6.

Jezus bezpośrednio przy tej okazji nie powiedział Judaszowi, że jest złodziejem. Zwrócił mu tylko uwagę, żeby nie robił przykrości kobiecie, która okazała tak dużo życzliwości. Judaszowi to się nie spodobało. Co jednak powinien był teraz zrobić?

Powinien się był przejąć słowami Jezusa. Powinien był się przyznać jemu, że kradł, i zwrócić pieniądze. Zamiast tego pozwolił sobie na coś naprawdę okropnego.

Poszedł do arcykapłanów, którzy byli wrogami Jezusa. Zastanawiali się właśnie nad tym, jak aresztować Jezusa. Chcieli to w każdym razie zrobić w nocy, aby ludzie ich nie widzieli. Judasz wtedy zaproponował: Pomogę wam schwytać Jezusa, jeżeli mi za to zapłacicie. Ile chcecie mi dać? — Kapłani odpowiedzieli: