orzeźwiające niż woda z sadzawki Siloam. Dlatego też w ostatnim, czyli siódmym dniu owego święta Jezus powiedział słuchaczom zebranym w świątyni: „Jeśli kto pragnie — ten, co we mnie wierzy — niech przyjdzie do mnie i pije! Jak Pismo rzekło: Strumienie wody żywej popłyną z jego wnętrza.”

25. Jak Jezus być może nawiązał do zwyczaju praktykowanego wieczorami podczas tego święta?

²⁵ Ta działalność nauczania jest również bardziej oświecająca niż cztery złote lampy, które w świąteczne wieczory oświetlały Dziedziniec Niewiast przy świątyni. Jezus być może nawiązywał do faktu, kiedy rzekł (prawdopodobnie na drugi dzień po tym święcie w roku 32 n.e.): „Ja jestem światłością świata. Kto idzie za mną, nie będzie chodził w ciemności, lecz będzie miał światłość życia.” Wielkie święto Zbiorów jest w toku, tysiące „drugich owiec” już zostały wprowadzone do społeczności ludu Jehowy, a dalsze tysiące jeszcze przybędą, co posłuży ku obronie wyższości Jehowy, ku Jego czci i chwale. — Jana 7:14-16, 37, 38; 8:12, BT.

NOWOŻYTNE ZGROMADZENIA

26. Dlaczego dla chrześcijan są dzisiaj niezbędne zgromadzenia i kongresy?

²⁶ Z wielką uwagą śledziliśmy, jak kiedyś Żydzi obchodzili swoje święta. W trakcie zapoznawania się z tymi uroczystościami odczułeś być może, czytelniku, silne pragnienie znalezienia się wraz z rodziną wśród uczestników tamtych zgromadzeń w Jeruzalem, aby nacieszyć się ich towarzystwem, razem z nimi wielbić Jehowę, oddawać Jemu cześć składaniem ofiar oraz wziąć udział w ogólnej radości i szczęściu. Pragnienie takie może być w dobie obecnej urzeczywistnione w jeszcze szerszej mierze. Jehowa, który w starożytności zgotował dla swego ludu obchody świąteczne i odbywanie świętych zgromadzeń, dzisiaj przewidział dla swego ludu podobne możliwości. Jak niegdyś u Żydów, tak teraz u chrześcijan istnieje po prostu potrzeba wspólnego spotykania się na radosnych i budujących zebraniach. A historyczne dane dotyczące nowożytnych chrześcijan dowodzą, że takie zgromadzenia są wielkim dobrodziejstwem.

27. Jak zorganizowany lud Jehowy stara się o zgromadzenia, i jak je powinniśmy traktować?

²⁷ Świadkowie Jehowy spotykają się co tydzień na pięciu lokalnych zebraniach, a prócz tego zazwyczaj trzy razy w roku na zgromadzeniach obwodowych i okręgowych albo też na kongresach krajowych bądź międzynarodowych. Poważnie traktują te zgromadzenia i zaznaczają to swoją obecnością na nich. Podobnie jak dawni Izraelici są oni wdzięczni za takie możliwości oraz doceniają wychowawczą i ożywiającą wartość tych spotkań. Biorą sobie do serca radę apostoła Pawła: „Nie opuszczajmy wspólnych zebrań, (...) przeciwnie, dodawajmy sobie wzajemnie otuchy, a to tym więcej, że widzicie, jak zbliża się ‚wielki dzień’”. — Hebr. 10:25, Kow.

28. Jak nowożytni słudzy Jehowy starają się nie pojawiać na cotygodniowych zebraniach z „pustymi rękami”?

²⁸ Izraelici nie mieli się ukazywać przed Jehową na okresowych uroczystościach z pustymi rękami i tak też świadkowie Jehowy radują się dzisiaj, jeśli mogą się czymś przyczynić do zgromadzeń, na których są obecni — czy to będą cotygodniowe zebrania, czy wielkie kongresy. Weselą się i radość swą wyrażają na zewnątrz. Przejawiają ją przez dobre przygotowanie się do wystąpienia w programie, jeśli im w udziale przypadło takie wystąpienie. Z góry szykują sobie komentarze, które potem dadzą na zborowych studiach biblijnych. Nie dopuszczają do tego, żeby wskutek osobistych kłopotów pojawić się na zebraniach ze smutnym i posępnym wyglądem, ale przychodzą z pogodnym obliczem, ciesząc się ze spotkania z braćmi i z ich towarzystwa, przyjaźni i życzliwości, zarazem radośnie witając nowych uczestników zebrań. W ten sposób praktycznie wprowadzają w życie radę apostoła Pawła, żeby sobie wzajemnie dodawać otuchy.

29. Jak ta sama zasada znajduje zastosowanie na większych zgromadzeniach?

²⁹ Na większych zgromadzeniach są szczęśliwi, jeśli mogą pomagać w którymś z licznych działów kongresowych, czy to zgłosiwszy się ochotniczo na przykład do służby porządkowych, czy do zespołu sprzątających, jeśli mają udział w programie albo też na jakimkolwiek innym miejscu mogą zrobić dobry użytek ze swoich zdolności i talentów jako wkład do służby Jehowy. Niektórzy udostępniają swoje mieszkanie uczestnikom kongresu. Inni chętnie użyczają swego sprzętu. Jeszcze inni przyczyniają się ze swego prywatnego funduszu do pokrycia wydatków kongresowych. Ponieważ siłą napędową tych zgromadzeń jest duch Jehowy, są one w każdym razie przeżyciem radosnym, przedsięwzięciem uwieńczonym sukcesem i służącym ku chwale Jego imienia, a w oczach ludzi postronnych są wzorem pobudzającym do większego szacunku dla Jehowy, Jego Słowa i Jego ludu.

30. Jak świadkowie Jehowy zapatrują się na zgromadzenia, i jakie są wyniki tego?

³⁰ Starożytni Izraelici już wcześniej przeznaczali pewne plony swoich pól i przychówek stad na te doroczne święta, a dzisiejsi świadkowie Jehowy tak samo przygotowują się zawczasu, odpowiednio planując swoje urlopy i oszczędzając pieniądze, aby przybyć na kongresy całymi rodzinami. W rezultacie staje się to wielkim świadectwem na rzecz imienia Jehowy oraz wzajemną zachętą, umacniając więź jedności wśród braci chrześcijańskich oraz pomnażając ich zrozumienie i wspólną między nimi miłość. — 5 Mojż. 14:22-27.

Co należy zrobić przed zachodem słońca

Dla Izraelitów zachód słońca oznaczał nie tylko koniec światła dziennego, ale też początek nowego dnia kalendarzowego, który oficjalnie zaczynał się właśnie o zachodzie słońca i był liczony od wieczora do wieczora. (3 Mojż. 23:32) Ponieważ o zachodzie słońca kończył się dzień, więc Prawo Mojżeszowe żądało, żeby do tego czasu zdążyć z pewnymi czynnościami. Na przykład odzież wziętą w zastaw trzeba było oddać właścicielowi „przed zachodem słońca”. (2 Mojż. 22:26, 27) Podobnie należało do tego terminu wypłacić zarobek pracownikom najemnym (5 Mojż. 24:15), a osoba, która według Prawa popadła w nieczystość, musiała się wykąpać i po zachodzie uważano ją znowu za czystą. (5 Mojż. 23:11) Okoliczność, iż z zachodem słońca kończył się jeden dzień, a zaczynał nowy, nadaje tym więcej znaczenia upomnieniu apostoła, które głosi: „Niech słońce nie zachodzi nad gniewem waszym.” — Efez. 4:26.