otrzyma ze świętej góry Bożej (2 Sam. 15:24, 25).

Nawet w nocy, gdy do maksimum wzrastała groźba niespodziewanej napaści, Dawid nie dawał się ogarnąć trwodze spędzającej sen z powiek. Oto jego słowa: „Co do mnie, zamierzam się położyć i zasnąć; na pewno się zbudzę, gdyż sam Jehowa mnie wspiera” (Ps. 3:5, NW). Dając wyraz mocnemu przekonaniu, że Jehowa potrafi ocalić, Dawid napisał: „Nie będę się bał dziesiątków tysięcy ludzi, którzy się uszeregowali przeciwko mnie ze wszech stron. Powstań, o Jehowo! Wybaw mnie, Boże mój! Masz przecież uderzyć w szczękę wszystkich moich nieprzyjaciół. Masz powybijać zęby niegodziwcom. Wybawienie jest u Jehowy. Błogosławieństwo twoje nad twym ludem” (Ps. 3:6-8, NW).

Wyłamanie zębów wrogom Dawida miało oznaczać odebranie im możliwości wyrządzania krzywdy. Takie ocalenie było tylko w mocy Jehowy. Dlatego też psalmista stwierdza, że „wybawienie jest u Jehowy”. Rozmyślanie o własnych kłopotach pobudziło Dawida do zastanowienia się nad losem całego ludu Bożego i pomodlenia się o to, by na nim spoczywało błogosławieństwo Boże.

Za przykładem Dawida i my nie powinniśmy pozwolić, aby nami zawładnął strach przed człowiekiem. Bez względu na to, co by przedsięwzięli niegodziwi, Jehowa nie opuści swego ludu i nie da go wygładzić z ziemi. W dalszym ciągu więc przypisujmy wybawienie Najwyższemu!

Dlaczego nie wolno było składać ofiar z miodu

Prawo Boże dane Izraelitom stwierdzało: „Ciasta kwaszonego ani miodu nie będziecie zamieniać w dym dla Jahwe jako ofiarę spalaną” (Kapł. 2:11). Chodziło tu z pewnością o miód (syrop) owocowy, ponieważ tylko taki — a nie miód pszczeli — można było zaliczyć do pierwocin (Kapł. 2:12; 2 Kron. 31:5). Miód z owoców łatwo fermentował i dlatego słusznie zabroniono ofiarowania go na ołtarzu.