dał Jahwe swego ducha!” — Liczb 11:10-29.

Co wtedy, gdy kogoś bardzo chwalą, a w rzeczywistości na to nie zasługuje? Co zrobić, jeśli jest przeceniany? Tak może faktycznie się zdarzyć. Trzeźwo myślący pisarz Księgi Koheleta zanotował spostrzeżenie: „Widziałem (...) pod słońcem zło, które wynikło z błędów panującego: Głupców, którzy sprawowali wysokie urzędy, i mężów zasłużonych, którzy siedzieli na dole; widziałem pachołków, którzy jechali na koniach, i ludzi szlachetnych, którzy szli pieszo jak pachołki”. — Kohel. 10:5-7, Brandstaetter.

Z powodu ludzkiej niedoskonałości urzędnicy, pracodawcy i inne osoby wpływowe mogą się poważnie mylić w ocenie drugich. Niekiedy tych, których zachowanie i postępowanie oraz rzetelna praca znamionuje jako „ludzi szlachetnych”, potrafią traktować jak pachołków. Jednocześnie darzą względami jednostki znacznie mniej przydatne. Może to istotnie denerwować obserwatora.

Niewiele jednak uzyska, kto się tym przesadnie irytuje. Straci tylko spokój umysłu i serca. Odbije się to również na fizycznym zdrowiu. O wiele lepiej cierpliwie poczekać. Psalmista napisał w natchnieniu: „Wyczekuj go [Boga], nie zazdrość temu, któremu się powodzi” (Ps. 37:7, Cylkow). W odpowiednim czasie nawet ci, którzy popełnili błąd, mogą zostać zmuszeni do uznania w całej rozciągłości swej pomyłki.

Powinniśmy także nader starannie unikać pobudzania kogoś do zazdrości. Izraelitki, które w pieśni wysławiały bohaterskie czyny Dawida, widocznie nie zdawały sobie sprawy z tego, że wywołają u króla Saula uczucie nieprzejednanej zazdrości. Gdyby jednak uważnie się nad tym zastanowiły, byłyby oględniejsze, aby uniknąć pozorów, że większym szacunkiem darzą królewskiego poddanego niż samego króla. Świadomi tego, że ludzie są niedoskonali, dobrze czynimy pamiętając o przezorności, gdy chwalimy kogoś lub jego zasługi. Powinniśmy się postarać, aby słuchacz nie wziął naszych słów za niepomyślne porównanie go z osobą, którą tak podziwiamy.

Pamiętając o tym, jak szkodliwa może się okazać niestosowna zazdrość, nie powinniśmy dopuszczać do ulegania jej oraz unikać wzbudzania jej u innych. W tym celu powinniśmy pielęgnować u siebie jeszcze większą miłość do ludzi wszelkiego pokroju, starając się doceniać ich zalety i osiągnięcia. Powinniśmy też zważać na to, jaki skutek mogą wywrzeć na drugich nasze słowa i czyny. W dużym stopniu przyczyni się to do naszego szczęścia i zachowania dobrych stosunków z bliźnimi.

„Nie dziw się temu”

Czy fakt, że na świecie panuje coraz większy ucisk, dziwi cię albo może przeraża? Ucisk to nic nowego. Pewien bystry obserwator napisał w starożytności: „Gdy widzisz ucisk biednego i pogwałcenie prawa i sprawiedliwości w kraju, nie dziw się temu, bo nad wysokim czuwa wyższy, a jeszcze wyżsi nad oboma” (Kohel. 5:7). Niższych urzędników pilnują wyżsi, a oni z kolei są pod nadzorem ludzi posiadających jeszcze większą władzę. Szary człowiek, będąc na samym spodzie — o ile się tak można wyrazić — w największym stopniu odczuwa brzemię ludzi, którzy szukają własnych korzyści kosztem stojących niżej od nich.

Nie oznacza to jednak, że bezlitosnym ciemiężcom coś ujdzie płazem. W końcowym rozrachunku będą musieli zdać sprawę ze swoich poczynań przed najwyższym i wszechwładnym Panem, Jehową Bogiem. Biblia podaje: „Do Mnie należy pomsta, Ja wymierzę zapłatę — mówi Pan [Jehowa, NW]”. — Rzymian 12:19.