najbliższego osiedla. Groby te bielono na miesiąc przed Świętem Przejścia, aby uchronić ludzi od stania się nieczystymi przez dotknięcie ich. Jest możliwe, że właśnie takie bielone groby miał Jezus na myśli, gdy mówił do nauczonych w Piśmie i faryzeuszy: „Podobni jesteście do grobów pobielanych, które na zewnątrz pięknie wyglądają, lecz wewnątrz pełne są kości trupich i wszelkiego brudu.” — Mat. 23:27, Kow.

Przed nastaniem Paschy ludzie usuwali z domów wszelki kwas chlebowy i palili go. Od dnia czternastego miesiąca Nisan albo Abib do dwudziestego pierwszego dnia nie spożywano żadnego kwasu; używano tylko niezakwaszonych placków, czyli przaśników. Następny dzień po Święcie Przejścia, to znaczy 15 Nisan, uważano za początek siedmiodniowego święta przaśników.

Fakt, że chleb ten nie zawierał kwasu, przypominał utrapienia ludu w czasie niewoli egipskiej, jak również pospieszne opuszczanie Egiptu, podczas którego jedzono takie niekwaszone placki. (5 Mojż. 16:3) Kwas przedstawia tu grzech i niedoskonałość ludzką. Apostoł Paweł miał na myśli to jego znaczenie, gdy napisał: „Wyczyśćcież tedy stary kwas, abyście byli nowym zaczynieniem, jako przaśnymi jesteście; albowiem Baranek nasz wielkanocny za nas ofiarowany jest, Chrystus. A tak obchodźmy święto nie w starym kwasie, ani w kwasie złości i rozpusty, ale w przaśnikach szczerości i prawdy.” (1 Kor. 5:7, 8) Zatem Bóg słusznie zakazał spożywania kwaszonego chleba podczas Święta Przejścia lub przetrzymywania gdziekolwiek w domu Izraelskim kwasu.

Święto Przejścia było radosną uroczystością, która przypominała wielkie wydarzenie, ale zarazem kierowała uwagę na coś jeszcze większego, to znaczy na ofiarę doskonałego Baranka Bożego, Jezusa Chrystusa. Jego ofiara okupu wyzwala posłusznych wielbicieli Jehowy z niewoli grzechu i śmierci. To zwycięstwo ku czci Jego imienia jest daleko większe niż oswobodzenie Izraelitów z niewoli egipskiej. Niesie też wolność daleko większą od tej, którą oni otrzymali.

Tego godnego uwagi wyzwolenia doznało już wielu naśladowców Chrystusa, którzy stali się duchowymi Izraelitami i zostali namaszczeni duchem świętym, aby być braćmi Chrystusa. Wprawdzie zmarli, ale zostali zmartwychwzbudzeni jako stworzenia duchowe do nieśmiertelnego życia w niebiosach. Wielka rzesza ludzi, którzy mają nadzieję wiecznego życia na ziemi, też zostanie uwolniona od grzechu i śmierci w czasie wyznaczonym przez Boga. Wielu obecnie żyjących doczeka się tego czasu.

Śmierć Jezusa spełniła znaczenie Święta Przejścia i tym samym obchodzenie go dobiegło końca. Odtąd lud Boży ma uroczyście obchodzić pamiątkę śmierci Chrystusa. Ta uroczystość usuwa w cień dawne święto wolności, gdyż przywodzi na pamięć daleko większą wolność, którą Chrystus udostępnił całej ludzkości.

Dlaczego obchodzimy Wieczerzę Pańską

Jehowa Bóg przez swego Syna nakazał chrześcijanom obchodzić Wieczerzę Pańską. Gdy zrozumiemy jej znaczenie, od razu stanie się nam jasne, dlaczego ją mamy obchodzić.

PEWNEGO wiosennego wieczora w jednej z dzielnic Nowego Jorku, w Brooklynie, przy ulicy Columbia Heights 136, dokładnie pięćset osób wypełniło Salę Królestwa, zająwszy nie tylko wszystkie siedzenia, ale też każde miejsce stojące. Audytorium składało się z oddanych Bogu chrześcijan i ich przyjaciół, którzy z wielkim zainteresowaniem przysłuchiwali się wywodom z Pisma Świętego. Co było powodem takiego zainteresowania — czy mówca? Nie, chociaż tak się składało, że był nim prezes Towarzystwa Strażnica. Chodziło raczej o to, że zebrano się z okazji obchodzenia Wieczerzy Pańskiej. Co to właściwie jest Wieczerza Pańska i dlaczego powinna być obchodzona?

Wyrażeniem „Wieczerza Pańska” określa się uroczystość ustanowioną przez Jezusa w nocy, której został zdradzony. Krótko mówiąc, obejmuje ona: rozważanie biblijne, składanie podziękowań oraz spożywanie chleba i wina. W pewnych kołach nazywa się ją Eucharystią, ponieważ Jezus przy tej okazji ‚czynił dzięki’. Bywa ona też określana jako Komunia i Msza. Najstosowniejszą nazwą jest jednak bez wątpienia „Wieczerza Pańska”. — 1 Kor. 11:20.

Niektórzy nominalni chrześcijanie, na przykład kwakrzy, odrzucają tę uroczystość, nazywając ją uwypuklaniem „zbytecznych formalności”. Na poparcie swego stanowiska przytaczają słowa: „Królestwo Boże nie polega przecie na jedzeniu i piciu”, oraz: „Niech nikt nie pozwala sobie wydawać o was sądów z powodu jedzenia i picia.” Jednak rozpatrzenie kontekstu tych wersetów wyjawia, że apostoł Paweł, który napisał te słowa, wcale nie mówi tam o Wieczerzy Pańskiej, lecz o ograniczeniach, jakie Prawo Mojżeszowe nakładało na Żydów. Nie możemy wyrywać takich poszczególnych wersetów z tekstu towarzyszącego i używać do zaprzeczania wyraźnym słowom Jezusa: „To czyńcie na pamiątkę moją.” — Rzym. 14:17; Kol. 2:16, Kow; Łuk. 22:19.