Chrzest dowodem wiary

„Oto przyszedłem (...). Spełnianie woli twej, Boże mój, stało mi się rozkoszą, a prawo twoje jest pośród mych wnętrzności.” — Ps. 40:7, 8, NW.

1. Kto jest dla ludzi najlepszym przykładem wiary, i jak od wczesnej młodości zaczął on dawać dowody swej wiary?

JEZUS CHRYSTUS dał ludziom najlepszy przykład tego, jak stworzenie może przejawiać wiarę w swego Stworzyciela. Doniesienia o tym, co czynił jako człowiek na ziemi, są dla nas wytyczną działania, tak bardzo nam potrzebną w staraniach o spłacenie Bogu tego, co się Jemu należy. Jezus przyszedł na świat pośród narodu, który posiadał spisane prawo Boże i na mocy przymierza był zobowiązany do przestrzegania tego prawa. A choć wielu jego rodaków tego nie czyniło, Jezus już od wczesnej młodości poczynaniami swoimi dawał dowody silnej wiary w Jehowę. Obrał sobie drogę życia, u której końca leżało pozyskanie łaski Bożej. O młodych jego latach napisano: „Rodzice jego chodzili co roku do Jerozolimy na święto paschy. I gdy miał dwanaście lat, poszli do Jerozolimy na to święto, jak było we zwyczaju. A gdy te dni dobiegły końca i wracali, zostało dziecię Jezus w Jerozolimie (...) jego rodzice (...) wrócili do Jerozolimy, szukając go. A po trzech dniach znaleźli go w świątyni, siedzącego wpośród nauczycieli, słuchającego i pytającego ich. A zdumiewali się wszyscy, którzy go słuchali, nad jego rozumem i odpowiedziami. (...) Jezusowi zaś przybywało mądrości i wzrostu oraz łaski u Boga i u ludzi.” (Łuk. 2:41-47, 52) Od samej młodości żywo interesował się swoim stosunkiem do Boga.

2, 3. (a) Co uczynił Jezus, spełniając zarazem Psalm 40:7, 8? (b) Co dowodzi, że ten przejaw wiary podobał się Bogu?

² Ponieważ Jezus robił przykładne postępy w przybieraniu wiedzy i mądrości, więc też rósł w wierze. Poznał wolę Bożą i ta wiedza, ta świadomość w połączeniu z wiarą i gorącym pragnieniem wywiązania się ze swych obowiązków wobec Boga doprowadziła go do tego, że stawił się Jehowie do dyspozycji, aby spełniać Jego wolę. Ten jego krok był proroczo opisany w Psalmie 40:7, 8, gdzie czytamy: „Oto przyszedłem (...). Spełnianie woli twej, Boże mój, stało mi się rozkoszą, a prawo twoje jest pośród mych wnętrzności.” (NW; w BG wiersze 8, 9) Był w wieku trzydziestu lat, gdy z własnej woli zaniechał dotychczasowego trybu życia, aby stać się specjalnym sługą Jehowy. „Jezus, rozpoczynając działalność, miał lat około trzydziestu.” (Łuk. 3:23) Wymagało to oczywiście wiary. Czym jednak wykazał Jezus, że zdecydował się iść drogą wiary i posłuszeństwa wobec woli Bożej?

³ „Wtedy przyszedł Jezus z Galilei nad Jordan, do Jana, aby się dać ochrzcić przez niego. Ale Jan odmawiał mu, mówiąc: Ja potrzebuję chrztu od ciebie, a ty przychodzisz do mnie? A Jezus, odpowiadając, rzekł do niego: Ustąp teraz, albowiem godzi się nam wypełnić wszelką sprawiedliwość. Tedy mu ustąpił. A gdy Jezus został ochrzczony, wnet wystąpił z wody; i oto otworzyły się niebiosa i ujrzał Ducha Bożego, który zstąpił w postaci gołębicy i spoczął na nim. I oto rozległ się głos z nieba: Ten jest Syn mój umiłowany, którego sobie upodobałem.” — Mat. 3:13-17.

4. Jakie znaczenie ma chrzest chrześcijan, i czy jest on konieczny?

⁴ Jezus nie był grzesznikiem! Nie dał zanurzyć się w wodzie dla uwolnienia od grzechów. List 1 Piotra 2:22 poświadcza: „On grzechu nie popełnił.” Zatem chrzest chrześcijan nie ma na celu oczyszczenia z grzechów, lecz jest środkiem publicznego wykazania, że w tym obcym Bogu systemie rzeczy dana osoba postanowiła oddać siebie Stwórcy. Był to krok niezbędny dla Jezusa i jest również obecnie wymagany od tych, którzy chcą się wywiązać ze swych obowiązków wobec Boga. Dzisiaj oddanie się Bogu i chrzest także wymaga wiary i musi temu towarzyszyć modlitwa do Boga. — Łuk. 3:21.

5. Jak Jezus dowiódł swej wiary krótko po chrzcie?

⁵ Nie wystarczy samym tylko chrztem dowieść prawdziwej wiary, ale jak to pokazał Jezus, trzeba także potem w całym swoim postępowaniu ciągle przejawiać wiarę. Jezus Chrystus dawał dowody wiary przez służbę dla Jehowy. Przede wszystkim wypadło mu obronić się przed atakami zmierzającymi do odciągnięcia go od posłuszeństwa wobec Jehowy. Tu właśnie dokładna wiedza biblijna, nagromadzona przez pilne studium i rozmyślanie, w połączeniu z wiarą pozwoliła mu odnieść świetne zwycięstwo. Szatan przeciwstawia się wszystkim, którzy pragną spełniać swe obowiązki wobec Boga. W wypadku Jezusa chciał Szatan wyzyskać sytuację i wystawił go na pokuszenie bezpośrednio po namaszczeniu duchem. Niemniej Jezus każdą z tych ponętnych ofert bardzo stanowczo odrzucił, odpierając go najskuteczniejszą metodą — tekstami Pisma świętego. Pierwsza jego odpowiedź brzmiała: „Człowiek ma żyć nie samym tylko chlebem, lecz każdą wypowiedzią pochodzącą z ust Jehowy”, i była przytoczona z księgi 5 Mojżeszowej 8:3. Drugą odpowiedź zaczerpnął z księgi 5 Mojżeszowej 6:16 i powiedział: „Nie wolno ci wystawiać na próbę Jehowy, twego Boga.” Trzecią i ostatnią odpowiedź oparł na tekstach 5 Mojżeszowej 5:9 i 6:13 oraz Jozuego 24:14, przy czym oświadczył: „Wielbij Jehowę, twego Boga i tylko dla niego pełnij świętą służbę.” — Mat. 4:4-10, NW.

6. (a) Co Jezus czynił po odparciu pokuszenia? (b) Dlaczego ani Jezus, ani jego apostołowie nie musieli się kształcić w seminariach?

⁶ Po chrzcie i przezwyciężeniu pokus Jezus przystąpił do służby publicznej. „Odtąd począł Jezus kazać i mówić: Upamiętajcie się, przybliżyło się bowiem Królestwo Niebios.” (Mat. 4:17) Istniało poselstwo o Królestwie, które dla ludzi miało się stać dobrą nowiną, lecz do tego, żeby się podjąć ogłaszania go, potrzeba było silnej wiary, gdyż niewielu tylko słuchaczy gotowych było mu uwierzyć. Ci nieliczni, którzy uwierzyli w to, co głosił Jezus, przyłączyli się do niego i tak pozyskał grono naśladowców. W końcu nawet sami wzięli oni udział w pracy głoszenia i nauczania. Dzieło to prowadzono w górach, na wybrzeżu morskim, w synagogach i domach prywatnych, gdzie tylko znajdowali się ludzie. Sprawozdanie podaje, że głównym celem dzieła było wychwalanie imienia Jehowy i mówienie o Jego Królestwie; nie polegało ono na organizowaniu zbiórek pieniężnych ani na rozdawaniu pieniędzy na cele dobroczynne, na budowę sierocińców, szpitali, uniwersytetów, klasztorów czy jakichś ośrodków socjalnych. Było to dzieło nauczania, przeprowadzane z życzliwością, współczuciem i ze zrozumieniem. Jezus wiedział, że nagromadzona wiedza jest podstawą stałości w wierze; trzeba było więc nauczać, wpajać tę wiedzę. Rzecz godna uwagi, że ani Jezus, ani jego apostołowie nie chodzili do szkół teologicznych bądź seminariów, aby się przygotować do życia oddanego służbie dla Stwórcy. Metoda chrześcijańska polega więc raczej na studiowaniu natchnionego Słowa Bożego i nauczaniu z niego. — Jana 7:14-18.

7. Jakie teksty biblijne dowodzą, iż Jezus miał tyle wiary, żeby sprawy duchowe postawić w swym życiu na pierwszym miejscu?

⁷ Jezus nie postawił na pierwszym miejscu w życiu ubiegania się o dobra materialne, ale pełen wiary wysuwał na czoło sprawy duchowe, a Jehowa zadbał o to, żeby przez cały okres służby był należycie zaopatrzony. Jezus zachęcał także pewnego bogatego młodzieńca, aby poszedł za nim i stał się jego naśladowcą, gdyż wiedział, że postępuje w sposób mający upodobanie u Boga, wywiązując się z obowiązków człowieka wobec Boga. Ale tamten młodzieniec miał na to za mało wiary. — Mat. 6:20, 33; 8:20; 10:9, 10; 19:21; Łuk. 12:34.

8. (a) Objaśnij, jakie przykładne stanowisko dowodzące wiary zajął Jezus wobec religii fałszywej i ówczesnej polityki? (b) Jak Jezus dowiódł po zmartwychwstaniu, że pozostał na zawsze poświęcony Bogu?

⁸ Chrystus Jezus ukazał ponadto, jak należy się strzec uwikłania w religię fałszywą, praktykowaną w naszym otoczeniu. Znał prawo Boże i nie bał się mówić o nim, chociaż go to narażało na sprzeciw i osobiste zniewagi. Dał ludziom poznać swoje głębokie poczucie sprawiedliwości, gdy zdemaskował fałszywe tradycje religijne, które przekreślały Słowo Boże. Występował przeciw błędnym naukom i obłudnym czcicielom, zwalczając tym sposobem praktykowanie religii babilońskiej. (Mat. 15:1-9; 16:6, 12; 23:16-36) Prócz tego wyjaśnił naśladowcom potrzebę zajęcia neutralnego stanowiska wobec problemów tego systemu rzeczy, włączając w to niemoralność oraz aktualne w danym czasie zagadnienia polityczne, choćby nawet niektórzy chrześcijanie mieli w związku z tym ponieść śmierć. (Jana 15:18-21; 16:1, 2, 33; 17:14-16) Wiara wsparta posłuszeństwem pomogła Jezusowi wytrwać w poświęceniu dla Jehowy Boga, z dala od tych wszystkich niegodziwości. Wiedział, że czeka go śmierć, ale wierzył, że Jehowa ma moc wzbudzenia go z martwych. Nawet po zmartwychwstaniu dowiódł, że pozostał na zawsze święty dla swego Stwórcy, gdyż nadal nauczał o zamierzeniach Bożych: „Począwszy od Mojżesza i poprzez wszystkich proroków, wykładał im, co o nim było napisane we wszystkich Pismach. (...) Wtedy otworzył im umysł, aby mogli zrozumieć Pisma.” (Łuk. 24:27, 45) Są to tylko nieliczne przykłady wybitnych dzieł wiary dokonanych przez Jezusa Chrystusa. Staranne czytanie doniesień biblijnych pozwoli nam poznać jeszcze wiele więcej aktów wiary, dopełnionych przez Jezusa; miały one być wzorem dla wszystkich chrześcijan, którzy pragną oddać Bogu to, co się Jemu należy. — 1 Piotra 2:21-25.

U NAŚLADOWCÓW JEZUSA

9. Jakie dzieło miało być prowadzone po kaznodziejskiej służbie Jezusa?

⁹ Wszystkim tym, którzy zamierzali z pełnym oddaniem służyć Jehowie Bogu za przykładem służby kaznodziejskiej Chrystusa, dał Jezus następujące polecenie, zapisane w Ewangelii według Mateusza 28:19, 20: „Idźcie więc i czyńcie uczniów z ludzi wszystkich narodów, chrzcząc ich w imię Ojca i Syna, i ducha świętego, ucząc ich przestrzegać wszystkiego, co wam przykazałem. A oto jestem z wami po wszystkie dni, aż do zakończenia systemu rzeczy.” (NW) Co uzasadniało taki nakaz? Otóż Bóg nie uznawał już żadnego narodu na ziemi za swój lud wybrany. Nastał nowy system rzeczy. Teraz od poszczególnych jednostek spośród wszystkich narodów zależało, czy podejmą decyzję, aby jako oddani Bogu mężczyźni i niewiasty pojednać się ze swoim Stwórcą. Z powyższych słów Jezusa wynika jednak, że zanim ktoś słusznie podda się ochrzczeniu, musi najpierw rozważyć pewne sprawy.

10. Co między innymi musi poprzedzać chrzest?

¹⁰ Przede wszystkim więc mają tacy ludzie stawać się uczniami, co wymaga określonego programu nauczania. Muszą się uczyć o Jehowie Bogu, Ojcu Jezusa Chrystusa, i osiągnąć podstawową wiedzę o Jego przykazaniach, prawach i zasadach. Muszą przystąpić do wielbienia Go jako Boga, uznając Jego najwyższe Zwierzchnictwo. Wiedza o Bogu i wiara poprzedzają chrześcijańskie oddanie się i chrzest. Stąd jest rzeczą zrozumiałą, że nikt nie rodzi się chrześcijaninem oraz że pokropienie czy nawet zanurzenie maleńkich dzieci nie stanowi chrztu chrześcijańskiego. Przed chrztem trzeba być odpowiednio poinformowanym i obrać kierunek swego życia, co oczywiście dla noworodka nie wchodzi w rachubę.

11. Co trzeba uznać w związku z możliwością, jaką Bóg zgotował przez swego Syna?

¹¹ Ponadto wymagane jest należyte uznanie ‚imienia (...) Syna’, czyli jego pozycji w zamierzeniach Bożych. Trzeba uznawać ofiarę okupu, którą Jehowa zgotował za pośrednictwem Chrystusa dla usunięcia grzechów. Trzeba widzieć siebie we właściwym świetle, jako grzesznika, który musi okazać skruchę. „Przeto upamiętajcie się i nawróćcie się, aby były zgładzone grzechy wasze (...) Wam to Bóg najpierw, wzbudziwszy Syna swego, posłał go, aby wam błogosławił, odwracając każdego z was od złości waszych.” (Dzieje 3:19, 26) Kto się opamięta i okaże skruchę, ten zarazem dowodzi, że wierzy w postanowienie Jehowy i uznaje Jezusa Chrystusa za namaszczonego Króla Jehowy oraz że z radosną ochotą poddaje się porządkowi rzeczy ustanowionemu przez Jehowę, pragnie iść za przykładem Syna Bożego i wieść życie dostosowane do jego nauk.

12. Co to jest duch święty? Jak można dowieść, że go się we właściwy sposób uznaje?

¹² Nie wolno nam także pominąć w naszych rozważaniach świętego ducha Jehowy. Duch święty nie jest osobą. Jehowa posługuje się swoim duchem, czyli swą czynną mocą, która jest tak niewidoczna dla oka ludzkiego jak wiatr, i posyła ją do wykonania pewnych zadań, a między innymi napełnia nią ludzi. (Dzieje 2:1-4) Studiując Słowo Boże można się zorientować, jak duch Jehowy oddziaływa na zorganizowaną społeczność Jego stworzeń i jak Jehowa korzysta z aktywności swej mocy. Na przykład sama Biblia spisana została dzięki natchnieniu duchem Jehowy i tenże duch pozwala ją dobrze zrozumieć. Nie można więc stawiać oporu działalności ducha Jehowy ani sprzeciwiać się Jego Słowu. — Dzieje 7:51; 2 Piotra 1:21.

13. Jakim wysokim miernikom trzeba odpowiadać w życiu osobistymi, żeby być godnym oddania się Jehowie?

¹³ Czy to już wszystko, co jest wymagane od tego, kto przez oddanie się i zanurzenie pragnie nawiązać właściwy stosunek z Bogiem? Nie, studium natchnionego Pisma świętego daje poznać, że trzeba wziąć pod uwagę jeszcze dalsze sprawy. Słowo Boże nakreśla pewne mierniki, które obowiązują w życiu chrześcijańskim i wymagają oczyszczenia się od pewnych bardzo często w tym świecie spotykanych praktyk. Natchniony duchem apostoł Paweł podał dla orientacji Koryntianom, jak również nam, co następuje: „Czy nie wiecie, że niesprawiedliwi Królestwa Bożego nie odziedziczą? Nie łudźcie się! Ani wszetecznicy, ani bałwochwalcy, ani cudzołożnicy, ani rozpustnicy, ani mężołożnicy, ani złodzieje, ani chciwcy, ani pijacy, ani oszczercy, ani zdziercy Królestwa Bożego nie odziedziczą. A takimi niektórzy z was byli; aleście obmyci (...) w imieniu Pana Jezusa Chrystusa.” (1 Kor. 6:9-11) Jest ważne, żeby rozumieć znaczenie użytych tu określeń. A jeśli ktoś w przeszłości takie czyny popełniał, to dla przysposobienia się do oddania i chrztu musi całkowicie oczyścić się od tych praktyk, tak jak kiedyś niektórzy z mieszkańców Koryntu. Kto się na to zdobędzie, ten pokaże siłę i skuteczność swojej wiary.

14. Jakiemu dalszemu wymaganiu musi według Biblii sprostać ten, kto się chce nadawać na sługę Bożego?

¹⁴ Ale jeszcze nie koniec na tym. Trzeba także wziąć pod uwagę, co Jehowa proroczo zapowiedział o swych sługach i co kazał zanotować swemu prorokowi Izajaszowi; w księdze tegoż Izajasza 2:2-4 czytamy następujące słowa: „Będzie w ostateczne dni przygotowana góra domu Pańskiego [w tekście orygin.: domu Jehowy] na wierzchu gór i wywyższy się nad pagórki, a popłyną do niej wszystkie narody. Pójdą też liczne ludy i rzekną: ‚Chodźcie, a wstąpmy na górę Pańską i do domu Boga Jakubowego, a nauczy nas dróg swoich i będziemy chodzić ścieżkami jego.’ Bo z Syjonu wyjdzie zakon, a słowo Pańskie z Jeruzalem. I będzie sądził narody, i wielu ludom będzie wymierzał sprawiedliwość. I przekują miecze swe na lemiesze, a włócznie swe na sierpy; nie podniesie miecza naród przeciw narodowi, ani nie będą ćwiczyć się do boju.” (Wk) Wskazuje to na ściśle pokojową działalność ludzi, którzy służą Bogu. Jezus swoim sposobem postępowania i pod tym względem dał nam przykład doprawdy godny naśladowania. — Mat. 26:52.

15. Dlaczego trzeba całkowicie zerwać łączność z fałszywym kultem?

¹⁵ Czy uprawiasz jakieś praktyki związane z religią fałszywą? Będziesz musiał dokładnie zbadać siebie i całkowicie zerwać z kultem nawiązującym do rozkrzewionego w starożytnym Babilonie, któremu dzisiaj patronuje ogólnoświatowe imperium religii fałszywej, nazwane w języku biblijnym, w księdze Objawienia 18:2, mianem Babilonu Wielkiego. Człowiek, który pragnie dopełnić swoich obowiązków wobec Boga żywego, Jehowy, musi posłuchać niebiańskiej rady: „Wyjdźcie z niego, ludu mój, abyście nie byli uczestnikami grzechów jego i aby was nie dotknęły plagi na niego spadające, gdyż aż do nieba dosięgły grzechy jego i wspomniał Bóg na nieprawości jego.” (Obj. 18:4, 5) Jeżeli ktoś należy do organizacji czy ugrupowania czcicieli związanych z Babilonem Wielkim, bądź pracuje dla nich, to powinien z tego zrezygnować, pamiętając, że sam Jezus absolutnie nie był powiązany z fałszywym kultem, gdy się stawił Bogu do dyspozycji i zgłosił do chrztu. Tylko pod tym warunkiem można być oddanym wyłącznie Jehowie. — 2 Mojż. 20:5.

16. (a) Co doniesienie o Korneliuszu ułatwia nam zrozumieć, jeśli chodzi o właściwy sposób oddania siebie Bogu? (b) Nad jakimi ważnymi pytaniami trzeba się zastanowić przed oddaniem swojej osoby Bogu?

¹⁶ Sprawozdanie biblijne o dowódcy wojskowym Korneliuszu ukazuje, że człowiek stając się chrześcijańskim sługą Bożym zmienia swój dawny tryb życia. Dzieje Apostolskie 10:30-32 opisują, jak Jehowa wysłuchał jego gorące modlitwy i jak odpowiedział na nie przez anioła, kierując do jego domu apostoła Piotra. Chrzcić w sposób właściwy mogą tylko mężczyźni, ludzie, którzy sami są oddani Bogu; dlatego słusznie do Korneliusza posłany został Piotr. Dla każdego, kto pragnie się oddać Jehowie, szczególne znaczenie ma akt wiary zwany modlitwą. Skoro ktoś oddaje się Bogu, to modli się do Jehowy w imię Jezusa Chrystusa, Jego Syna, a zarazem Pośrednika między Bogiem i człowiekiem. Czy ty, czytelniku, pragniesz właśnie oddać się Bogu na służbę? Czy w takim razie modliłeś się do Jehowy, żeby tę kwestię Jemu przedstawić? Czy zbadałeś siebie, aby stwierdzić, czy odpowiadasz wymaganiom biblijnym, czy jesteś wolny od niedopuszczalnych praktyk światowych i czy w takim razie jesteś uprawniony do oddania się Jehowie we właściwy sposób w celu służenia Jemu? Ślubowanie oddania siebie Bogu jest poważnym krokiem, postanowieniem powziętym bez wysuwania zastrzeżeń, i jest dowodem wiary. Czy możesz odpowiedzieć „tak” na obydwa pytania, stawiane zawsze kandydatom, którzy się zgłaszają do chrześcijańskiego chrztu?

(1) Czy zrozumiałeś, że w oczach Jehowy Boga jesteś grzesznikiem, który potrzebuje zbawienia, i czy uznałeś przed Nim, że to zbawienie pochodzi od Niego, to jest Ojca, poprzez Jego Syna, Jezusa Chrystusa?

(2) Czy na podstawie tej wiary w Boga i w Jego postanowienie co do zbawienia oddałeś się Bogu bez zastrzeżeń, aby odtąd spełniać Jego wolę, objawioną tobie przez Jezusa Chrystusa i przez Biblię za pośrednictwem oświecającej mocy ducha świętego?

Skoro tak, to możemy powiedzieć: „A teraz, czemu zwlekasz? Wstań, daj się ochrzcić i obmyj grzechy swoje, wezwawszy imienia jego.” — Dzieje 22:16.

PAMIĘTAJ O TYM, CO NASTĘPUJE PO ODDANIU SIĘ BOGU

17, 18. (a) Dlaczego oddanie się i chrzest można nazwać „dobrym początkiem”? (b) Do jakiej mety zmierzają wszyscy ci, którzy się podejmują służby Jehowy w łączności z Chrystusem?

¹⁷ Wiara wsparta uczynkami musi nadal być widoczna także po uczynieniu kroku oddania się Bogu. Nie wystarczy sam tylko chrzest w imię Ojca, Syna i ducha świętego; trzeba i potem wiernie dawać dowody swego doceniania dla nowo pozyskanego stosunku do Ojca, Syna i ducha świętego. Oddanie się Bogu i chrzest można by nazwać dobrym początkiem, po którym wymagane jest wytrwałe, nieustanne spełnianie woli Jehowy. Zajęcie to wykonywane w łączności z Chrystusem Jezusem, dodaje niezmiernie dużo sił duchowych. (Mat. 11:28-30) Jezus jest dla nas szczególnie wybitnym przykładem wiary i wytrwałości po oddaniu się Bogu; na niego powinniśmy pilnie się zapatrywać: „Tak więc, skoro mamy tak wielki otaczający nas obłok świadków, również złóżmy wszelki ciężar i grzech, który nas łatwo omotuje, i biegnijmy wytrwale wyznaczony nam bieg, patrząc pilnie na Głównego Pośrednika i Udoskonaliciela naszej wiary, Jezusa. Dla radości, która była wystawiona przed nim, zniósł pal męki, pogardzając hańbą, i zasiadł po prawicy tronu Bożego. Istotnie, weźcie ściśle pod uwagę tego, który zniósł takie sprzeciwy ze strony grzeszników, czynione wbrew ich własnym interesom, abyście się nie znużyli i nie zniechęcili w swych duszach.” — Hebr. 12:1-3, NW.

¹⁸ Chrzest jest jakby startem do tego biegu, początkiem drogi prowadzącej do życia. W biegu tym ważną rolę odgrywa wytrwałość. Wolą Bożą jest, żeby w dobie obecnej była ogłaszana dobra nowina o Królestwie, a dzieło to jeszcze nie dobiegło kresu. (Mat. 24:14) Ślub oddania zobowiązuje chrześcijan względem Boga, a zachowanie wiary ich uszczęśliwia. Ochrzczony apostoł Paweł mógł pod koniec swej służby z pełnym przekonaniem powiedzieć: „Dobry bój bojowałem, biegu dokonałem, wiarę zachowałem.” (2 Tym. 4:7) Do wymagań stawianych sługom Jehowy należy właśnie nieustanne głoszenie i nauczanie aż do ukończenia tej części dzieła Bożego. Potem stworzenia wierne w służbie Jehowy otrzymają inne błogosławione przywileje. — Izaj. 32:1.

19. Jak należy postępować z pomocą Bożego Słowa prawdy po oddaniu się Bogu i chrzcie?

¹⁹ Są jeszcze inne sprawy, które wymagają z naszej strony czujności. Oddani Bogu słudzy muszą się utrzymać w stanie nieskalanym wpływami Babilonu Wielkiego i całej reszty szatańskiego systemu rzeczy. Jest ważne, żeby przed wielką walką Bożą na polu Har-Magedonu słudzy Boży znaleźli się na całej ziemi, choćby rozproszeni, aby obwołać dobrą nowinę o Królestwie. Nie mogą więc unikać kontaktów z ludźmi świeckimi, lecz zarazem nie pozwalają się ponownie uwikłać w sprawy tego świata. Pilne zwracanie uwagi na prawdę, na Słowo Boże, dodaje im sił duchowych i strzeże przed nieobyczajnością. Przypominają sobie, o co Jezus modlił się do swego Ojca niebiańskiego krótko przed śmiercią: „Nie proszę, żebyś ich zabrał ze świata, ale żebyś czuwał nad nimi z uwagi na owego złego. Nie są częścią świata, jak i ja nie jestem częścią świata. Uświęć ich za pośrednictwem prawdy; słowo twoje jest prawdą.” — Jana 17:15-17, NW.

20. Jak i dlaczego oddani słudzy Jehowy studiują prawdę?

²⁰ Najlepszym sposobem umacniania się w prawdzie jest regularne rozpatrywanie jej w gronie innych wierzących, w zborze. Staje się to kwestią tym żywotniejszą, im bardziej zbliżamy się do końca rządów Szatana. Zebrania zborowe, na których studiuje się Biblię, są postanowieniem Jehowy, zgotowanym ku pokrzepieniu Jego sług, z których każdy wypowiada się tam otwarcie na temat prawd biblijnych. Tak więc do powinności człowieka wobec jego Boga dochodzi nieodmienne, regularne spotykanie się ze zborem chrześcijańskim; można się z tego wywiązać, „nie opuszczając wspólnych zebrań naszych, jak to jest u niektórych w zwyczaju, lecz dodając sobie otuchy, a to tym bardziej, im lepiej widzicie, że się ten dzień przybliża”. (Hebr. 10:23-25) Wgłębianiu się w prawdę nie ma końca. Stale musi się tym zajmować każdy, kto chce uzyskać życie wieczne. Jezus w modlitwie do Jehowy Boga wyraził to w sposób następujący: „To znaczy życie wiecznotrwałe: ich przybieranie wiedzy o tobie, jedynym prawdziwym Bogu, i o tym, któregoś posłał, Jezusie Chrystusie.” — Jana 17:3, NW.

21. (a) Jak należy przeć ku dojrzałości? (b) Jakie owoce wydają dojrzali słudzy Boży?

²¹ Dokładna wiedza pomoże nam zachować silną wiarę. Na początek wystarczy chrześcijaninowi skromny zasób wiedzy, lecz nie wolno nam się zadowalać tym, czegośmy się nauczyli do czasu chrztu. Nauka o chrzcie jest zaledwie jedną z podstawowych nauk. Powinniśmy jednak dążyć do przyswojenia sobie i posługiwania się tym, co apostoł Paweł nazywa pokarmem stałym. Skoro chcemy dobrze Bogu służyć, to musimy pragnąć pogłębiania posiadanej wiedzy o Jego zamierzeniach i przy Jego pomocy robić postępy ku dojrzałości. Uda nam się to, jeśli wciąż będziemy się zajmować Słowem Bożym, a ono uzdolni nas do odróżniania rzeczy prawych od złych i do prowadzenia trybu życia mającego upodobanie Boże. „Pokarm stały należy się ludziom dojrzałym, tym, którzy przez użytkowanie mają spostrzegawczość wyćwiczoną w odróżnianiu, co właściwe, a co opaczne. Z tej racji teraz, zaniechawszy elementarnej nauki o Chrystusie, przyjmy naprzód ku dojrzałości, nie zakładając od nowa fundamentu, mianowicie: skruchy za martwe uczynki, i wiary w Boga, nauczania o chrztach i kładzenia rąk, powstania umarłych i sądu wiecznotrwałego. I dokonamy tego, jeśli tylko Bóg pozwoli.” (Hebr. 5:14—6:3, NW) Ci, którzy pokornie obcują ze swym Bogiem, z roku na rok prą ku dojrzałości, co wyposaża ich do właściwego pełnienia służby teraz, a jeśli pozostaną wierni, także w nadchodzących wiekach. Ten rozsądny tryb życia wywiera wyraźny wpływ na każdego sługę Bożego. Im bardziej chrześcijanin rozwija się na oddanego Bogu sługę, tym bardziej w jego życiu przejawia się oddziaływanie ducha Bożego. Każdy z nas powinien z całego serca starać się o wydawanie owoców ducha, do których należą: „miłość, radość, pokój, wielkoduszność, życzliwość, dobroć, wiara, łagodność, panowanie nad sobą”, a jednocześnie przybić do pala „ciało wraz z jego namiętnościami i pragnieniami”. — Gal. 5:22-24, NW.

22. Dlaczego oddanie się i chrzest jest próbą naszej wiary?

²² Powyższe krótkie rozpatrzenie wymagań Bożych, jakie się wiążą z oddaniem siebie Bogu i chrztem, oraz biegu życia, jakie należy potem obrać, pozwala nam dobrze zrozumieć, co Jezus Chrystus miał na myśli, gdy polecił czynić uczniów z ludzi wszystkich narodów, aby przestrzegali przykazań. (Mat. 28:19, 20) Kiedy składamy ślub oddania, krok ten powinien wynikać z rozumnego przemyślenia i wolnej woli, udzielonej człowiekowi przez Boga. Skoro już postąpiliśmy tak, jak sobie tego życzył Bóg, i skoro oddaliśmy się Jehowie, to oczekuje On od nas, że będziemy Jemu służyli zawsze, przez całe swoje życie, a to może oznaczać wieczność. (Kazn. 5:4) Do tego potrzeba wiary. Ale powinniśmy wierzyć, że Jehowa pomoże nam sprostać swoim obowiązkom; zdali się na to wierni apostołowie, a Bóg pobłogosławi ich powodzeniem. Wracając do naszych czasów stwierdzamy, że w samym tylko pozaprzeszłym roku 58 904 osoby oddały się Bogu, symbolizując to przez zanurzenie w wodzie, a Jehowa im pomaga. Ludzie, którzy się oddali Bogu, mają również do pomocy całą społeczność braci, starających się służyć im zachętą. Dla chrześcijan chrzest jest radosnym krokiem na drodze ku wielbieniu Jehowy Boga po wszystkie czasy.

PEŁNIENIE SWOJEJ POWINNOŚCI

23, 24. (a) Co każdy człowiek powinien czynić? (b) Czy Jehowa jest obojętny wobec ludzkości i ziemi?

²³ Czy dotąd już kiedyś zastanowiłeś się nad tym, że człowiek aż tyle winien jest Bogu? Czy z drugiej strony Bóg słusznie wszystkiego tego oczekuje od ludzi? Nie zapominajmy, komu człowiek zawdzięcza życie; a bez życia przecież nie moglibyśmy korzystać absolutnie z niczego. Ale nawet jeśli służymy Jehowie, nie mamy się czym chełpić. Szczegół ten, który dla nas jest bardzo ważny, Jezus uwypuklił za pomocą następującego porównania: „Któż z was do oracza lub pasterza, który służy u niego, powie, gdy ten wraca z pola: Pospiesz się i siadaj do stołu? Czyż nie powie mu raczej: Przygotuj mi wieczerzę, przepasz się i usługuj mi, aż zjem i wypiję; potem możesz zabrać się do jedzenia i picia? Czy będzie może poczuwał się do wdzięczności wobec sługi za to, że wykonał to, co mu polecił? Tak i wy: gdy uczyniliście wszystko, co wam rozkazano, mówcie: Jesteśmy sługami nieużytecznymi; wypełniliśmy jedynie naszą powinność.” — Łuk. 17:7-10, Kow.

²⁴ Sedno rzeczy tkwi w tym, że jeśli służymy Bogu, to spełniamy tylko swą powinność. Jest to oczywiście rzeczą słuszną. Jehowa Bóg wie, co jest dla człowieka dobre. Służenie Bogu jest dla nas jak najbardziej odpowiednim zajęciem. Za czasów Noego całe tłumy ludzi obrały sobie kierunek przeciwny temu i zginęły straszną śmiercią. Izraelici czasów starożytnych porzucili tę służbę, lecz sprowadziło to na nich jedynie kłopoty. Jehowa Bóg nie jest obojętny względem ludzkości ani względem tego, co się dzieje tutaj na ziemi. Izraelici wprawdzie mniemali sobie: „Nie widzi nas Pan [w tekście orygin.: Jehowa], opuścił Pan tę ziemię.” (Ezech. 8:12) „Nie uczyni Pan dobrze i nie uczyni źle.” (Sof. 1:12, Wk) Niemniej jednak ludzie żywiący takie przekonanie byli i są w błędzie. Jehowa świadom jest wszelkiej przemocy, zła i niegodziwości, jakie się dzieją, oraz obojętności ludzi i obelg rzucanych na Jego imię, i wystąpi przeciw wszystkim złoczyńcom. — Obj. 11:17, 18.

25. Jakim sposobem postępowania możemy dowieść przed Bogiem swej wiary?

²⁵ Jehowa nie stworzył człowieka po to, żeby zabijał drugich ludzi lub by rujnował samą ziemię. Oczekuje od niego przede wszystkim, że będzie przestrzegał dwóch wielkich przykazań: „,Miłuj Jehowę, twego Boga, całym swym sercem i całą swą duszą, i całym swoim umysłem.’ To jest największe i pierwsze przykazanie. Drugie, podobne temu, jest to: ‚Miłuj swego bliźniego jak siebie samego.’ Na tych dwóch przykazaniach zawisło całe Prawo i Prorocy.” (Mat. 22:37-40, NW) Droga Jehowy jest drogą miłości. „Nie bądźcie nikomu nic winni, prócz wzajemnej miłości; bo ten, który bliźniego miłuje, wypełnia całe Prawo. Bo w rzeczy samej przykazania: ‚nie cudzołóż, nie zabijaj, nie kradnij, nie pożądaj’, i reszta przykazań w tym jednym są zawarte: ‚Miłuj bliźniego swego jak siebie samego.’ Miłość bliźniego krzywdy nie wyrządza; dlatego jest miłość doskonałym wypełnieniem Prawa.” (Rzym. 13:8-10, Kow) Miłość do Boga i do bliźniego przejawia się w czynie. Skoro by się ktoś stał obojętny lub niedbały i zaprzestał okazywania jej całym sercem, to trzeba mu się liczyć z tym, że będzie odrzucony jako niezdatny do służby Bożej. (Obj. 3:16) Starając się o przestrzeganie drugiego z wielkich przykazań, to znaczy miłując swych braci, naszych bliźnich, musimy jednak zawsze zachowywać w pamięci, co stoi na pierwszym miejscu, a mianowicie, że przede wszystkim mamy wciąż miłować swego Stwórcę, Jehowę Boga. Tym sposobem najlepiej udowodnimy, że mamy rzeczywistą wiarę, godną przyjęcia u Boga.

26. W czym tkwi cały obowiązek człowieka?

²⁶ Jeżeli właśnie rozważasz, czytelniku, możliwość oddania się Bogu i ochrzczenia, to masz teraz dobrą sposobność do zbadania swego stanowiska i przedsięwzięcia kroków, które cię doprowadzą do harmonii z Jehową Bogiem. A jeśli już oddałeś się Bogu, to pora stwierdzić, czy w życiu swoim spełniasz wzięte na siebie obowiązki i czy przesz naprzód ku chrześcijańskiej dojrzałości. Tak, po rozpatrzeniu tego tematu, traktującego o stosunku człowieka do jego stworzyciela, każdy powinien wiedzieć, co się od niego należy Bogu. „Zakończenie sprawy, po wysłuchaniu wszystkiego, jest takie: Bój się prawdziwego Boga i przestrzegaj jego przykazań. Na tym bowiem polega cały obowiązek człowieka.” — Kazn. 12:13, NW.

[Ilustracja na stronie 6]

„Przygotuj mi wieczerzę.”