Proroczy obraz na nasze dni
„Ja, któremu na imię jest Jahwe, (...) wypadki (...) nowe (...) zapowiadam, zanim się rozwiną, już wam je ogłaszam”. — Izaj. 42:8, 9, BT.
1. Co uwzględnia Jehowa przy spełnianiu swych proroctw?
JEHOWA jest Bogiem, którego proroctwa niechybnie pokrywają się z prawdą. Sam dba o spełnienie tych proroctw i niepowstrzymanie zdąża do urzeczywistnienia swego wspaniałego zamierzenia, aby uwolnić cały wszechświat od jakichkolwiek buntowników. W związku z tym już w czasach starożytnych powiedziano o Nim, że „nie uczyni Pan, Jahwe [inaczej: Jehowa], niczego, by nie wyjawił swego zamiaru sługom swym, prorokom” (Amosa 3:7, BT). W naszych czasach Jego słudzy również mogą być pewni, że z góry da im znać o mających nastąpić wydarzeniach, aby mogli obrać właściwy sposób postępowania celem ocalenia siebie i innych ludzi. — 1 Tym. 4:16.
2, 3. (a) Co daje nam pewność, że wydarzenia ze starożytności mają znaczenie prorocze? (b) Co wywarło na tobie największe wrażenie przy czytaniu rozdziałów od 1 do 6 księgi Jozuego?
2 „Całe Pismo jest natchnione przez Boga i użyteczne do nauki” (2 Tym. 3:16, NW). Treść jego obejmuje nie tylko proroctwa bezpośrednio dotyczące rozstrzygnięcia odwiecznej kwestii spornej pomiędzy dwoma „nasieniami”, ale także wiele dramatów, jakie pod kierownictwem Jehowy rozgrywały się w historii Jego ludu. Liczne z tych zdarzeń stanowią wyraźne ostrzeżenie dla nas, ludzi dzisiejszych. „To wszystko na tamtych przyszło dla przykładu i jest napisane ku przestrodze dla nas, którzyśmy się znaleźli u kresu wieków [systemów rzeczy, NW]” (1 Kor. 10:11). Niektóre z tych starożytnych dramatów ukazują, jak Bóg osiągnie zwycięstwo nad swymi wrogami i jakie dzieło mamy przywilej przeprowadzać, uczestnicząc w zwycięskim pochodzie.
3 Jeden z takich dramatów rozegrał się przy współudziale Jozuego i narodu izraelskiego w okresie wkraczania do Ziemi Obiecanej. Pełne napięcia opisy ówczesnych wydarzeń znajdziesz, drogi czytelniku, w rozdziałach od 1 do 6 księgi Jozuego. Zachęcamy cię niniejszym do otwarcia swej Biblii i przeczytania ich, abyś lepiej zrozumiał znaczenie wypadków, które będziemy omawiali.
GORLIWOŚĆ DLA SPRAWY JEHOWY
4. Jakie szczegóły z przeszłości Jozuego są dzisiaj dla nas najbardziej interesujące?
4 Zapoznajmy się nieco z przeszłością Jozuego. Jak dowodzi sprawozdanie biblijne, jakieś czterdzieści lat wcześniej wraz z Kalebem zachęcał on utyskujących Izraelitów do zajęcia ziemi „bardzo dobrej”, którą obiecał im Jehowa. Z powodu braku wiary tamci Izraelici wyginęli na pustyni, lecz Jozuego zachował Jehowa przy życiu, aby wprowadził nowe pokolenie Izraelitów do owej ziemi opływającej „mlekiem i miodem” — a osiągnął podówczas już zaawansowany wiek około osiemdziesięciu lat! Pod tym względem Jozue przypominał wielu wiernych pionierów, którzy dzisiaj mimo podeszłego wieku ciągle jeszcze przewodzą w służbie Bożej i tym samym dają świetny przykład swemu otoczeniu. — 4 Mojż. 14:6-9; 5 Mojż. 31:7, 8.
5. (a) Jakimi zaletami — prócz wielu innych — odznaczał się Jozue? (b) Jakim sposobem możemy się stać tak samo mocni?
5 Jozue był żołnierzem, a my także powinniśmy być teokratycznymi bojownikami, dobrze wyćwiczonymi we władaniu „mieczem Ducha”, to jest Słowem Bożym (Efez. 6:11-18). Jozue był czujny, odważny i sumienny w spełnianiu swych obowiązków; my również mamy się odznaczać takimi zaletami. Możemy przecież czerpać siły z tego samego źródła, co Jozue. Powinniśmy tak jak on darzyć szczególną uwagą słowa Jehowy, zapisane w księdze Jozuego 1:7-9:
„Bądź mężny i mocny, abyś ściśle spełniał całe Prawo, które nakazał ci Mojżesz, sługa mój. Nie odstępuj od niego ani w prawo, ani w lewo, aby ci się szczęściło we wszystkim, co czynisz. Niech ta księga Prawa będzie zawsze na twych ustach: rozważaj ją w dzień i w nocy, abyś ściśle spełniał wszystko, co w niej jest napisane, bo tylko wtedy powiedzie się ci i okaże się twoja roztropność. Czyż ci nie rozkazałem: wzmacniaj się i nabierz mocy? Nie bój się i nie lękaj się, ponieważ z tobą jest Jahwe [Jehowa], Bóg twój, wszędzie, gdziekolwiek pójdziesz”. — BT.
6. Jak można wskrzesić w sobie gorliwość jeszcze większą niż była u Jozuego?
6 Jozue posiadał Prawo Boże w postaci zwojów odpowiadających dzisiejszym pięciu pierwszym księgom biblijnym; być może miał też księgę Ijoba. Dzisiaj mamy do dyspozycji jeszcze dalszych sześćdziesiąt natchnionych ksiąg: wszystkie księgi Proroków, Psalmy oraz pisma uczniów Jezusa. Kiedy obecnie rozpatrujemy „doskonałe Prawo, Prawo wolności”, możemy się wyposażyć do dzieł o wiele większych niż czyny Jozuego (Jak. 1:25, BT; Jana 14:12). Gorliwością właściwie także powinniśmy przewyższać Jozuego. Z całą pewnością będziemy zawsze gorliwie ujmowali się za sprawą Jehowy, gdy będziemy rozmyślać we dnie i w nocy nad Jego Słowem, pilnie czytając i studiując natchnione Pismo święte.
PRZYGOTOWANIA DO TEOKRATYCZNEGO BOJU
7. (a) Kiedy ten dramat zaczął się spełniać? Dlaczego ostatek duchowych Izraelitów został pobłogosławiony? (b) Dlaczego Jozue w sposób odpowiedni przedstawia Jezusa?
7 Jehowa nakazał podbój ziemi kananejskiej. Jozue przejawiał niewzruszoną wiarę w Jehowę i podobnie Izraelici zaufali Jozuemu, gdyż rzekli do niego: „Wszystko, coś nam rozkazał, uczynimy, a gdziekolwiek nas poślesz, pójdziemy” (Joz. 1:16). Po pierwszej wojnie światowej ostatek duchowych Izraelitów okazał podobną lojalność i gotowość, poddawszy się reorganizacji w celu podjęcia dzieła świadczenia o Królestwie Bożym, a Jehowa błogosławił mu poprzez większego Jozuego, Jezusa Chrystusa. Słusznie tak się przy tym składa, że imię „Jezus” to po prostu grecki odpowiednik hebrajskiego imienia „Jozue”, które znaczy: „Jehowa zbawieniem”.
8. Co obrazują Kanaan i Jerycho? Z jakiego względu?
8 Jozue na wstępie posłał dwóch ludzi celem wybadania sytuacji w Kanaanie i powiedział im: „Idźcie, a przepatrzcie ziemię i miasto Jerycho” (Joz. 2:1, Wk). „Kanaan” znaczy tyle, co „upokorzony”. Wydaje się, że obrazuje teren organizacji Szatana, jego przeklętego „nasienia” na ziemi. Bałwochwalcze miasto Jerycho jako pierwociny podboju zdaje się przedstawiać „Babilon Wielki”, którego zasadniczy składnik stanowi rzekome chrześcijaństwo, a który ma być ‚spalony w ogniu’, gdy Bóg przystąpi do wykonania swoich wyroków nad obecnym systemem rzeczy. — Obj. 17:5, 16, 18.
9. Co stanowi odpowiednik przebadania ziemi Kanaan?
9 Obaj zwiadowcy przybyli potajemnie do Jerycha i udali się do domu niejakiej Rachab, gdzie też zatrzymali się na noc. Po drodze możliwie jak najlepiej zapoznali się z sytuacją, jaka panowała w Kanaanie i w Jerychu. Podobnie też świadkowie Jehowy z chwilą podjęcia swego teokratycznego boju, na podstawie proroczego Słowa Bożego, zaczęli coraz lepiej sobie uświadamiać, że Szatan posiada na ziemi wielką organizację, której najbardziej zdeprawowaną częścią składową jest religia fałszywa, oraz że całe to widzialne „nasienie” Szatana jest skazane na rychłą zagładę.
10. (a) Kogo przedstawia Rachab? (b) Z czego wynika, że Rachab zerwała z religią fałszywą?
10 A kogo przedstawia Rachab? Imię jej znaczy „szeroka, rozległa”, ale prócz tego również „oswobodzona”, co zdaje się wskazywać na to, że zerwała z demoniczną religią kananejską. Najpewniej poniechała już także swego dawniejszego sposobu zarobkowania, to jest prostytucji, gdyż inaczej Jehowa nie skierowałby wywiadowców do jej domu (5 Mojż. 23:17, 18). Trafnie reprezentuje ona klasę ludzi, którzy porzucili religię babilońską, lecz w związku z tym są w środowisku jej zwolenników w pogardzie. Są to ludzie o usposobieniu owiec, którzy okazując życzliwość braciom Chrystusa spełniają proroctwo zanotowane w Ewangelii według Mateusza 25:34-40. Stanowią „wielką rzeszę” tych, co podobnie jak Rachab słyszą o potężnych czynach Jehowy i uznają, że On „jest Bogiem wysoko na niebie i nisko na ziemi”. — Joz. 2:11, BT; Obj. 7:9, 10, NW.
11. (a) Jak zwiadowcy spożytkowali czas spędzony u Rachab? Co to obrazuje? (b) Za co Słowo Boże pochwala Rachab?
11 Możemy być pewni, że zwiadowcy nie marnowali u Rachab czasu na czczą gadaninę. Jakąż mieli wspaniałą sposobność, by pouczyć ją o Prawie Bożym! Dzisiaj namaszczeni duchem świadkowie Jehowy również się cieszą, spędzając czas na pouczaniu wzgardzonych w tym świecie o Bożej drodze ku zbawieniu. Naśladują tym sposobem przykład Jezusa (Mat. 21:31; 11:19). Rachab bez wątpienia dobrze się znała na robotach około lnu, teraz jednak pragnęła uczynić coś, czym by mogła dowieść swej wiary; toteż starała się zawrzeć przymierze z Izraelitami. Słowo Boże chwali ją za to. Czytamy o niej: „Człowiek dostępuje usprawiedliwienia na podstawie uczynków, a nie samej tylko wiary. Podobnie też nierządnica Rachab, która przyjęła wysłanników i inną drogą odprawiła ich, czy nie dostąpiła usprawiedliwienia za swoje uczynki?” — Jak. 2:24, 25, BT; Joz. 2:6, 12, 13.
12. (a) Co musi dzisiaj czynić „wielka rzesza” na wzór postępowania Rachab? (b) Co przedstawia „czerwony sznur”?
12 W obecnych niebezpiecznych „dniach ostatnich” wspomniana „wielka rzesza” musi współdziałać z namaszczonym ostatkiem braci Chrystusa i występować w ich obronie. Ponadto ma także do wykonania pilne zadanie, polegające na nauczaniu drugich. Zostało to pięknie zobrazowane przez fakt, że Rachab schroniła wywiadowców, a potem odprawiła ich do bezpiecznej kryjówki w górach, sama zaś gorliwie zabiegała o uratowanie swej rodziny. Ale wymagane było jeszcze coś więcej! Otóż Rachab spuściła zwiadowców z okna po sznurze. Zapewne ten sam „czerwony sznur” kazali jej uwiązać na znak u swego okna. Wszyscy zebrani w jej domu musieli pozostawać pod ochroną tegoż czerwonego sznura; nie wolno im było nigdzie wychodzić, gdyż ściągnęliby na siebie śmierć, a ich krew obciążyłaby wtedy ich własne głowy. Przypomina to zarządzoną przez Boga ochronę pierworodnych Izraela w domach oznaczonych krwią podczas pierwszej Paschy, jak również funkcję miast ucieczki, do których mógł uciec nieumyślny zabójca, aby uniknąć stracenia z powodu ciążącej na nim winy krwi. „Czerwony sznur” wskazuje więc na postanowienie Boże służące ocaleniu „wielkiej rzeszy”, a związane z ofiarą Jezusa (Hebr. 9:19, 28). Wszyscy, co wyszli z Babilonu Wielkiego, muszą pozostawać pod ochroną tego postanowienia.
13. Co uczyniła Rachab, dowodząc swego oddania się Bogu? Dlaczego jej postępowanie było prorocze?
13 Po odejściu zwiadowców Rachab musiała z wielką gorliwością zająć się swymi krewnymi. Ponieważ nie była Izraelitką, musiała osobiście oddać się Jehowie, podobnie jak „wielka rzesza”, która dziś tak gorliwie współpracuje z namaszczonym ostatkiem duchowych Izraelitów w ogólnoświatowej kampanii wychowania biblijnego. Najprawdopodobniej i ty, czytelniku, należysz do tej „wielkiej rzeszy” i być może nawet już przeżywałeś radość, jaką daje pomaganie przez domowe studia biblijne komuś z rodziny w znalezieniu schronienia. A może studiowałeś z innymi osobami, z których masz teraz pod dostatkiem duchowych „braci, i sióstr, i matek, i dzieci”, gdyż razem z tobą żywią nadzieję na życie wiecznotrwałe w nadchodzącym systemie rzeczy (Marka 10:30). Wszyscy zgromadzeni w ten sposób przez oddanie siebie Jehowie za pośrednictwem Chrystusa, nadal przejawiajcie wiarę, która znajduje uzasadnienie w przelanej krwi Jezusa. Będzie to dla was oznaczało zbawienie, tak samo jak „czerwony sznur” gwarantował ocalenie Rachab i jej domownikom! — Joz. 2:17-21; 1 Jana 1:7.
ROZDZIELENIE WÓD
14, 15. (a) Jak Jozue dowiódł swej wiary? (b) Jaki wówczas nastąpił cud? Co on przedstawia?
14 Wróćmy teraz ze zwiadowcami do obozu Jozuego. Była akurat pora wezbrania wód Jordanu i Kananejczycy musieli przypuszczać, że Jozue chyba byłby szalony, gdyby próbował w tym czasie się przeprawiać. Jozue tymczasem po prostu wierzył Jehowie, którego obecność wśród ludu izraelskiego reprezentowała Arka Przymierza. Podobnie jak wielu dzisiejszych pionierów, Jozue wstał „wczesnym rankiem” i sprowadził całe wielomilionowe obozowisko izraelskie nad wezbraną rzekę. Następnego dnia na brzeg Jordanu wyszli kapłani, niosąc „Arkę Jahwe, Pana całej ziemi”. Zaledwie nogi kapłanów zanurzyły się w wodzie przybrzeżnej, stała się rzecz zadziwiająca! „Zatrzymały się wody płynące z góry”, „podczas gdy wody spływające do (...) Morza Słonego wyschły zupełnie”. — Joz. 3:1, 13, 15-17, BT.
15 Jakiż wspaniały dowód obecności Jehowy wśród swego ludu! Dzisiaj wszakże mamy podobne dowody. Żyjemy w okresie, kiedy ludność świata niby fala powodziowa występuje z brzegów zarówno pod względem liczebności, jak i spotęgowanej niegodziwości, lecz odważnie wśród niej stawiają swe kroki chrześcijańscy świadkowie Jehowy. Dobra nowina o Królestwie niezawodnie dokonuje wyraźnego i ostatecznego rozdziału między miłującymi sprawiedliwość ludźmi przedstawionymi przez „wody płynące z góry” a tymi, którzy wolą dotychczasową drogą podążać z masami ku zgubie w Armagedonie. Następnie jak kapłani niosący Arkę Przymierza „stali mocno na suchym łożysku w środku Jordanu, a tymczasem cały Izrael szedł”, tak w dzisiejszych czasach namaszczeni duchem świadkowie Jehowy trwają „niezachwiani, zajęci zawsze ofiarnie dziełem Pańskim”, co wielu ludziom umożliwia przejście do pozycji zbawienia. — Joz. 3:14-17; 1 Kor. 15:58, BT.
16. Jaki pomnik wzniósł potem Jozue? Jakie jest jego znaczenie na dzień dzisiejszy?
16 Jozue uznał ten cud Boży za zdarzenie tak ważne, że kazał wziąć z łożyska Jordanu dwanaście głazów i ustawić je w Gilgal na świadectwo dla przyszłych pokoleń Izraelitów. Dwanaście innych kamieni ułożył też w samym korycie rzeki — w miejscu, gdzie stały nogi kapłanów dźwigających Arkę. Odtąd nurt Jordanu musiał zawsze omijać to kamienne świadectwo. Podobnie w dobie obecnej podążające z prądem potoki ludzkie nie mogą nie dostrzec obwieszczania wyroków Jehowy, od roku 1919 rozbrzmiewającego coraz intensywniej po całym świecie. Czy cię nie cieszy, że możesz teraz mieć udział w tym świadectwie? Rozgłasza się je, gdyż „wszystkie ludy ziemi powinny poznać, że potężna jest ręka Jahwe [inaczej: Jehowy], i abyście wy sami zawsze bali się Boga waszego”. — Joz. 4:14-24, BT.
17. W jakim stanie, zobrazowanym przez ziemię Kanaan, znajduje się dzisiaj świat?
17 Czy jednak ten cud z ręki Jehowy spowodował jakąś zmianę w postawie serc Kananejczyków? W żadnym wypadku! Jeżeli nawet „zatrwożyło się ich serce”, to tylko z takim skutkiem, że potem jeszcze bardziej zakamieniało. Opis mieszkańców ziemi Kanaan i ich obyczajów, podany w księdze 3 Mojżeszowej 18:3, 21-27 i 5 Mojżeszowej 18:9-12, wykazuje, że ludy te zbyt głęboko już utknęły w zepsuciu, by potrafiły zwrócić się do Jehowy ze skruszonym sercem. Nie były w stanie uznać mocy ducha Jehowy. Kraj ten można było oczyścić jedynie przez wykorzenienie dotychczasowych mieszkańców. Dzisiaj również „cały świat tkwi w złem” i pod względem moralnym spada na coraz niższy poziom. Ale bliski jest „dzień sądu i zagłady bezbożnych ludzi”! Cała organizacja Szatana musi zginąć. — Joz. 5:1, BT; 1 Jana 5:19; 2 Piotra 3:7.
18. Jakie oczyszczenie było niezbędne w starożytności i obecnie?
18 Przystąpienie do działań wojennych o zajęcie Ziemi Obiecanej było już tylko kwestią kilku dni! Przedtem jednak lud Boży musiał jeszcze przejść oczyszczenie. Nowe pokolenie Izraelitów, urodzone na pustyni, nie było obrzezane. Stan ten równał się hańbie. Dlatego obrzezano w Gilgal wszystkich mężczyzn w narodzie, który tym sposobem ‚zrzucił z siebie hańbę egipską’ (Joz. 5:9, BT). W czasach nowożytnych lud Jehowy również musiał się poddać ‚obrzezaniu serca w duchu’, to znaczy musiał się całkowicie wyzbyć plugastwa świata Szatana i z wyłącznym oddaniem podjąć służbę Jehowy. Czy należysz do tych, którzy się oddali Jehowie i teraz gorliwie służą Mu z czystego serca? — Rzym. 2:29.
19. Jakie prorocze znaczenie mają wypadki bezpośrednio poprzedzające uderzenie na Jerycho?
19 Jakaż radość musiała towarzyszyć obchodzeniu pierwszej Paschy w Ziemi Obiecanej! Wówczas też, gdy Izraelici zaczęli spożywać plony owej ziemi, ustało zaopatrywanie ich w cudowną mannę, którą się żywili czterdzieści lat. W czasach nowożytnych lud Jehowy, zawsze głęboko doceniający ofiarę „Baranka Bożego”, także przeszedł na twardszy pokarm duchowy i osiągnął głębsze zrozumienie wzniosłego Słowa proroczego, które mu wykłada Jehowa. Otrzymał pokrzepienie do toczenia boju duchowego. Tak jak wówczas ukazał się Jozuemu „wódz zastępów Jahwe” — bez wątpienia Logos, czyli „Słowo” (Jana 1:1) — aby go wzmocnić, tak też dzisiaj lud Jehowy ma krzepiące zapewnienie z Pisma świętego, że wyniesiony do chwały Chrystus stoi u jego boku i prowadzi go w teokratycznej walce. — Joz. 5:14, 15, BT.
20. Jaką dziwną strategię wojenną zastosował Jozue? Dlaczego?
20 Wróćmy jednak znowu do Jerycha, które było „silnie umocnione i zamknięte” potężnymi murami. Ruiny tego miasta, noszące wyraźne ślady pożaru, świadczą jeszcze dzisiaj, że była to forteca wprost nie do zdobycia. Żadna ludzka armia nie mogła liczyć na zajęcie jej szturmem. Ale też żadne wojsko dotąd nie zastosowało strategii, jaką teraz zarządził Jehowa! Wszyscy wojownicy izraelscy mieli wziąć udział w pochodzie marszowym. Raz na dzień okrążali miasto wraz z Arką Jehowy i kapłanami, którzy bez przerwy dęli w trąby; tak działo się przez sześć kolejnych dni. Cóż za dziwowisko! Jakże bardzo musieli się śmiać i drwić z nich ci, co byli na murach Jerycha! — Joz. 6:6-9, BT.
21. Co dzisiaj odpowiada śmiałemu marszowi Izraelitów?
21 Takie okrążanie w teokratycznym porządku tego sporego przecież miasta wymagało od Izraelitów odwagi. Dzisiaj również potrzeba świadkom Jehowy odwagi, by okrążać Babilon Wielki z najpotężniejszą twierdzą w chrześcijaństwie i ogłaszać mu zapowiedź zguby. W pełni przekonani, że z nami jest Jehowa, przemierzamy jednak wciąż swoje tereny, nie zważając na szyderstwa i obelgi. Obwieszczana zapowiedź pochodzi od Boga; jasne jej brzmienie daje poznać każdemu, że zorganizowana przez Szatana religia fałszywa ‚do szczętu spustoszeje’. Pozostanie tylko „nasienie święte”, które kultywuje czyste i prawdziwe wielbienie Jehowy Boga. — Izaj. 6:11-13.
22. Co zobrazowali Izraelici przez posłuszne wprowadzenie w czyn nakazu Jozuego?
22 Jozue nakazał ludowi: „Nie wołajcie, niech nie usłyszą głosu waszego i niech żadne słowo nie wyjdzie z ust waszych aż do dnia, gdy wam powiem: Wznieście okrzyk wojenny! I wtedy wołać będziecie” (Joz. 6:10, BT). W dzisiejszych czasach świadkowie Jehowy także ogłaszają „dobrą nowinę” o ustanowionym Królestwie Bożym, jak gdyby gorliwie dęli w trąby, lecz nie wdają się w żadne utarczki słowne ani krzykliwe dyskusje z zagorzałymi przeciwnikami w nominalnym chrześcijaństwie. Przeciwników tych oddziela dziś od wielbicieli prawdziwego Boga „wielka przepaść” (Łuk. 16:26). Poszczególni ludzie szczerego serca mogą jednak jeszcze uciekać z religii babilońskiej. Ale muszą działać tak samo szybko i zdecydowanie, jak Rachab i jej domownicy. — Sof. 2:3.
PUNKT KULMINACYJNY MARSZU
23. (a) Czym wyróżnił się siódmy dzień marszów? (b) Jak świadkowie Jehowy reagują na powagę chwili obecnej? Czego mogą przy tym być pewni?
23 Nadszedł siódmy dzień marszów. Czy byłoby usprawiedliwione zaspanie w tym dniu albo zlekceważenie sobie sprawy, ponieważ maszerowano już tak długo? Nic podobnego! W ciągu poprzednich sześciu dni nie było sabatniego odpoczynku i ten siódmy dzień również nie miał być sabatem. Izraelici „wstali rano na świtaniu”. Tym razem mieli w jednym dniu okrążyć miasto aż siedmiokrotnie! Czekało ich więcej wysiłku niż łącznie w ciągu wszystkich minionych dni (Joz. 6:15). A dziś, gdy do końca sześciu tysięcy lat dziejów ludzkich pozostało już tylko pięć lat z okładem i gdy wszystkie proroctwa świadczą, że dumne chrześcijaństwo wkrótce zachwieje się w posadach, czy ogień gorliwości nie pobudza nas do tego, by obejść swój teren siedmiokrotnie albo jeszcze częściej? Czas jest krótki, a dobra nowina musi rozbrzmiewać! Dziś nie pora na opuszczanie rąk osłabiałych ani na chwianie się na zemdlonych kolanach (Sof. 3:16, 17; Izaj. 35:3, 4). Skoro w służbie Jehowy dajemy z siebie wszystko, na co nas stać, możemy być ufnie przeświadczeni, że ten Bóg, który ‚nie ustaje ani się spracuje’, będzie również wśród nas, by nam dodawać sił, tak jak niegdyś wśród maszerującego wojska Jozuego znajdowała się Arka obecności Jehowy. Będzie nas wciąż napełniał nową siłą, abyśmy zdołali dotrzymać kroku zwiększonemu tempu naszego marszu. — Izaj. 40:28.
24. Jak możemy teraz wziąć udział we wzmożonej działalności „siódmego dnia”?
24 Wspaniałymi instrumentami, które teraz w końcowej fazie marszu znajdują zastosowanie przy „dęciu w trąby”, są czasopisma: Strażnica i Przebudźcie się! Ostatnio te dwutygodniki ukazują się w łącznym nakładzie około 12 800 000 egzemplarzy każdego numeru w kilkudziesięciu główniejszych językach świata. Czy mógłbyś zwiększyć swój udział w rozpowszechnianiu tych czasopism, wziąwszy pod uwagę zbliżanie się końca? Czy potrafisz być tak pilny jak Rachab, zakładając jeszcze większą liczbę studiów biblijnych za pomocą książki Prawda, która prowadzi do życia wiecznego albo innej podobnej literatury i oczywiście mając za podstawowy podręcznik samą Biblię? Rachab z pewnością w lot zauważyła, że Izraelici w siódmym dniu przyspieszyli tempo marszu, i zdwoiła wysiłki celem zebrania u siebie całej swej rodziny. Kiedy dzisiaj widzimy oznaki nadciągającej zagłady religii fałszywej powinniśmy tak samo w dwójnasób wytężyć siły, żeby zgromadzić całe swe rodziny oraz innych ludzi, którzy by jeszcze mogli się stać członkami ziemskiej rodziny Bożej. — Efez. 3:14-16.
25. Czym zakończył się zwycięski marsz? Czego możemy dzisiaj być pewni?
25 Wszyscy krewni Rachab byli już zebrani u niej w domu. Zbliżał się koniec siódmego okrążenia w marszu, dęcie w rogowe trąby wzmagało się aż do finalnego crescendo. Wtedy Jozue rozkazał: „Podnieście okrzyk wojenny, albowiem Jahwe daje miasto w moc waszą!” (Joz. 6:16, BT). Kiedy lud „wydał przeraźliwy okrzyk wojenny”, z hukiem rozpadły się mury, a Izraelici pędem wdarli się do miasta, oddając śmierci ludzi i zwierzęta. Katastrofę przeżyła jedynie Rachab i jej rodzina! Jaką formę przybierze w spełnieniu ten końcowy zwycięski okrzyk, tego jeszcze nie wiemy. Nie wiemy również, kiedy on się rozlegnie (Mat. 24:36-39). Możemy jednak być pewni, że dzieło ogłaszania wyroków Bożych i nauczania pokornych o prawdach biblijnych będzie się rozwijało i potęgowało aż do punktu kulminacyjnego. Jakimż przywilejem dla ludu Bożego będzie wtedy uczestnictwo w wielkim okrzyku triumfu i oglądanie, jak nowożytna twierdza religii fałszywej rozpada się w gruzy, żeby już nigdy z nich się nie dźwignąć! Będzie jak Jerycho przeklęta na zawsze. — Joz. 6:20, 26, BT; 1 Król. 16:34.
26. Jakie widoki ma dzisiaj „wielka rzesza”? Jak zostało to zobrazowane?
26 Ocaleni — podobnie jak ci, którzy dzięki wierze w „czerwony sznur” wyszli cało z zagłady Jerycha — z ufnością będą mogli liczyć na obfite błogosławieństwa życia wiecznotrwałego mocą ofiary okupu, jaką złożył Chrystus. ‚Zamieszkają’ wśród ludu Bożego korzystając z Jego łaski, podobnie jak w obrazowym dramacie Rachab i jej rodzina: „Nierządnicę Rachab, rodzinę jej ojca i wszystkich, którzy do niej należeli, pozostawił Jozue przy życiu. Zamieszkała ona wśród Izraela aż po dzień dzisiejszy, ponieważ ukryła wywiadowców, których wysłał Jozue, by wybadali Jerycho”. Wszyscy członkowie „wielkiej rzeszy”, którzy w dzisiejszym okresie sądu współdziałają z ostatkiem braci Chrystusa w wielkim dziele głoszenia i nauczania, mogą oczekiwać od Jehowy podobnego uprzywilejowania. — Joz. 6:25, BT.
27. Jakimi zaletami powinniśmy się teraz odznaczać? Pod jakim względem członkowie „wielkiej rzeszy” mogą doznać podobnych dobrodziejstw co Rachab?
27 Obyśmy zawsze przejawiali tę samą szczerą wiarę, co w owym znamiennym okresie Jozue, cały Izrael, jak również Rachab i jej domownicy! Silna wiara połączona z posłuszeństwem przynosi nagrodę: „Przez wiarę runęły mury Jerycha, okrążane przez siedem dni. Przez wiarę nie zginęła nierządnica Rachab wraz z nieposłusznymi, bo przyjęła przyjaźnie wywiadowców” (Hebr. 11:30, 31). A sama Rachab doczekała się jeszcze dalszej wspaniałej nagrody, ponieważ ożenił się z nią niejaki Salmon — prawdopodobnie jeden ze wspomnianych dwóch wywiadowców — któremu urodziła syna Booza, przyczyniając się tym sposobem do kontynuacji linii rodowej prowadzącej do obiecanego „nasienia”. Wszyscy służący dzisiaj Bogu i posiadający wiarę jak Rachab doznają nieocenionych przywilejów duchowej łączności z tymi, którzy „przez wiarę w Jezusa Chrystusa” bywają powołani na członków tegoż „nasienia”. — Gal. 3:26-29.
28. W jakim pilnym dziele mogą teraz brać udział prawdziwi chrześcijanie? Jakie mają widoki na przyszłość?
28 „I był Pan z Jozuem, a rozchodziła się sława jego po wszystkiej ziemi” (Joz. 6:27). Jehowa będzie także z Chrystusem Jezusem, „Nasieniem”, które w obronie świętości imienia Jehowy zgładzi „Babilon Wielki” włącznie z chrześcijaństwem, a potem resztę „nasienia”, czyli organizacji Szatana, odpowiednika ziemi Kanaan. Prawdziwi chrześcijanie cieszą się dziś z udziału w pilnym ogłaszaniu nieuchronnej zguby hord Szatana i z przywileju życzliwego wskazywania ludziom prawego serca tej drogi, która wiedzie do ochrony i zbawienia. Oby Jehowa dodawał ci sił do wykonania twojej cząstki w tym wspaniałym dziele podczas końcowego, siedmiokrotnego okrążania współczesnego Jerycha!
[Ilustracja na stronie 14]
Mury Jerycha rozsypały się w gruzy. Przeżyli tylko Rachab i jej domownicy, bo wierzyli w sens „czerwonego sznura”. Czy przejawiasz dziś podobną zbawienną wiarę?