panie mój, na życie Jahwe i twojej duszy, skoro powstrzymał cię Jahwe od rozlewu krwi i pomsty dokonanej na własną rękę, (...) Jahwe spełni panu mojemu wszystko dobre, co przyobiecał”. — 1 Sam. 25:23-35.

Podobnie Gedeon odpowiedział w sposób łagodny i mądry pokoleniu Efraima, które szukało z nim zwady. Nie miał od Boga upoważnienia do wszczynania wojny między pokoleniami i nie chciał zatargu z Efraimitami. Łagodna jego odpowiedź zupełnie ich rozbroiła. Oświadczył im: „Cóż teraz uczyniłem większego w porównaniu z wami? Czyż nie lepszy jest ostatni zbiór u Efraima niż pierwszy u Abiezera [to znaczy rodu Abiezera, towarzyszy wyprawy Gedeona]? W wasze ręce wydał Bóg dowódców madianickich: Oreba i Zeeba. Cóż więcej mogłem uczynić w porównaniu z wami?” W rezultacie „uspokoiło się ich oburzenie przeciwko niemu”. Prawdziwa łagodność wywołuje u innych także łagodność. — Sędz. 8:1-3.

Kto nie przejawia łagodności, ten na ogół bywa wyniosły. Szczerej łagodności towarzyszy pokora, ponieważ Pismo Święte zaleca chrześcijanom postępować „z wszelką pokorą i łagodnością”. — Efez. 4:2, NP.

Łagodność jest niezbędna wszystkim członkom zboru. Starsi mają „z łagodnością pouczać” i sprowadzać błądzących na właściwą drogę (2 Tym. 2:25; Gal. 6:1). Młodsi w prawdzie i wiekiem powinni ‛przyjmować w duchu łagodności zaszczepiane w nich słowo’, a nie stawiać temu oporu. — Jak. 1:21.

Wprawdzie mężczyźni w zborze przewodzą w modlitwie, przemawiają z podium i nauczają, niemniej również niewiasty mogą dawać swój wkład w budującą atmosferę i pomyślność zboru. W jaki sposób? Apostoł Piotr wykazuje, że stanie się to wtedy, gdy ich ozdobą będzie „ukryty wewnętrzny człowiek z niezniszczalnym klejnotem łagodnego i cichego ducha, który jedynie ma wartość przed Bogiem” (1 Piotra 3:4, NP). Istotnie, literalne odzienie może wyglądać pięknie, póki jest nowe. Niestety zużywa się, brzydnie i wychodzi z mody. Tymczasem łagodne usposobienie jest „niezniszczalne”, a Bóg zachowa przy życiu każdego, kto wykazuje takiego ducha.

„Przez okno kuchenne”

Pewien Australijczyk zmienił całe swoje życie pod wpływem poczynionych obserwacji. Opowiada o tym, jak następuje:

„Trzy lata temu przeprowadziłem się do domu, gdzie najbliższymi sąsiadami była rodzina Świadków Jehowy. Wkrótce spostrzegłem, że byli to jacyś inni ludzie. Przez okno kuchenne obserwowałem, jak mąż po posiłkach pomaga żonie przy zmywaniu naczyń, czego sam nigdy bym się nie podjął. Regularnie wychodzili na zebrania, zawsze dobrze ubrani. Ale nawet gdy nie wybierali się na zebranie, zawsze wyglądali schludnie i porządnie. Zwróciłem na to uwagę, ponieważ osobiście nigdy nie lubiłem dbać o swój wygląd. Dzieci ich nie były aniołami, ale były grzeczne i posłuszne. Im częściej patrzyliśmy przez okno kuchenne, pod tym większym byliśmy wrażeniem.

„Wkrótce nawiązaliśmy z sąsiadami dobre stosunki, a oni cały czas opowiadali nam o swoich przekonaniach, lecz nieoficjalnie i po trochu. Postanowiliśmy pójść z nimi na zebranie. Ale potem przeprowadziliśmy się o osiemset kilometrów w południowe rejony Australii i przez sześć miesięcy nie nabywaliśmy wiedzy biblijnej. W ciągu tego okresu czuliśmy, że czegoś nam brak, i zaczęliśmy sobie uświadamiać przyczynę tego: Tęskniliśmy za naszymi sąsiadami i przyjemnymi dyskusjami religijnymi, jakieśmy z nimi prowadzili.

„Ku naszemu zdumieniu tamtych sąsiadów — Świadków Jehowy przeniesiono zaledwie o kilka kilometrów od naszego domu. Natychmiast złożyliśmy im wizytę, a oni postarali się, by pewna rodzina z naszego sąsiedztwa studiowała z nami Biblię. Jakże wdzięczny jestem tym sąsiadom, których dobre postępowanie zdziałało więcej, niż wiele słów, i skierowało nas do ludu Bożego!”