wprowadzona przez transfuzję, czy przez zastrzyk — obowiązuje prawo Boże. Bóg nie dał ludziom krwi w tym celu, żeby jej tak używali, jak używają innych materiałów. On żąda poszanowania dla świętości krwi.

²⁰ Jaki piękny przykład poszanowania dla tego prawa dał niegdyś bogobojny król Dawid! Zanim wypędzono z kraju wrogów ludu Bożego, w Betlejem koło Jeruzalem znajdował się garnizon Filistynów, a przy pewnej okazji „spragniony był (...) Dawid i rzekł: ‚Oby mi kto dał wody ze studni Betlejem, która była u bramy!’” Tak, on pragnął, żeby Filistynów już nie było i żeby mógł bez przeszkód podejść do tej studni i orzeźwić się jej wodami. Gdy jego słowa usłyszeli „trzej mężowie poszli przez środek obozu Filistynów i naczerpali wody ze studni Betlejemskiej, która była u bramy, i przynieśli do Dawida.” To, co oni przynieśli, nie było niczym innym tylko wodą, lecz oni ją przynieśli z narażeniem życia, i Dawid o tym wiedział. „A on nie chciał pić, ale raczej ofiarował ją Panu [Jehowie, NW] mówiąc: ‚Zachowaj Boże, żebym przed oblicznością Boga mego to miał uczynić i pić krew tych mężów: bo z niebezpieczeństwem dusz swoich przynieśli mi wody’. I dla tej przyczyny pić nie chciał.” (1 Kron. 11:16-19, Wu; 2 Sam. 23:15-17) Dawid szanował prawo Boże. Nie tylko powstrzymywał się od krwi zwierzęcej, lecz także unikał jeszcze jaskrawszej nieprawości jaką byłoby spożywanie krwi ludzkiej. On unikał nawet wszystkiego, co było choćby podobne do przekraczania tego prawa. Był mężem podług serca Bożego. Takie samo pochodzące z serca posłuszeństwo skłania obecnie dojrzałych chrześcijan do powstrzymywania się od jakiegokolwiek zwyczaju, który pociągnąłby za sobą nadużywanie krwi. Z miłości do Boga oni przejawiają poszanowanie dla świętości krwi.

Korzystanie z życia zgodnie z wolą Bożą

1. (a) Czyjej woli musimy się podporządkować, jeśli chodzi o używanie krwi, i jakich praktyk On zabrania? (b) Jakie wydarzenie z czasów Kaina i Abla stanowi wskazówkę dotyczącą właściwego używania kiwi?

JEDYNYM sposobem właściwego korzystania z żywotnej krwi jakiegoś stworzenia jest korzystanie z niej zgodnie z wolą Bożą. Użycie jej jako pokarmu jest zakazane. Bóg nie upoważnił ludzi do przetaczania krwi z jednej osoby do drugiej pod pretekstem zabiegu lekarskiego w celu podtrzymania życia. Poza zadaniem podtrzymywania życia, jakie krew ma do spełnienia w ciele stworzenia, do którego należy, Bóg uznaje tylko jeden sposób używania krwi. Wyszło to na jaw za czasów Kaina i Abla, synów Adama. „Był Abel pasterzem owiec, Kain zaś oraczem. I stało się po wielu dniach, iż Kain ofiarował Panu [Jehowie, NW] dary z owoców ziemi. Abel też ofiarował z pierworodnych trzody swojej i z tłustości ich; i wejrzał Pan [łaskawie, NW] na Abla i na dary jego, ale na Kaina i na dary jego nie wejrzał.” (1 Mojż. 4:2-5, Wu) Ofiara Kaina pochodziła ze świata roślinnego, który nie ma duszy. Ofiara Abla przedstawiała życie i wymagała przelania krwi. Przyjmując ofiarę Abla, Jehowa dał pierwszą wskazówkę, że przy składaniu ofiary wymagane jest przelanie krwi. Lecz Kain nie uznał kierownictwa Bożego w tej sprawie; zamiast tego posunął się do gwałtu i zamordował swego brata Abla, jedynego człowieka na ziemi, który korzystał z własnego życia jak również z życia owiec swego stada zgodnie z wolą Bożą.

2. Na jakie właściwe używanie przelanej krwi Bóg zezwala, komu to zostało oznajmione i jak?

² Wierni słudzy Boży zrozumieli, że przelewanie krwi zwierząt na ofiarę Jehowie jest zgodne z wolą Bożą i w Biblii wspomniano, że Noe, Abraham i inni to czynili. (1 Mojż. 8:20; 22:13) Gdy ich potomkowie, Izraelici, zgromadzili się u stóp góry Synaj, gdzie zostali zorganizowani w naród, Jehowa Bóg oświadczył im niedwuznacznie, że krew jakiegokolwiek stworzenia może być używana tylko w jeden właściwy sposób. On rzekł: „Ja sam dałem ją na ołtarz za was, aby sprawiała odpokutowanie za wasze dusze, ponieważ właśnie krew sprawia odpokutowanie dzięki duszy, która jest w niej.” (3 Mojż. 17:11, NW) Ponieważ krew jest tak ściśle związana z procesami życiowymi, a grzech prowadzi do utraty życia, więc jako ofiary sprawiającej oczyszczenie z grzechu Bóg wymaga rzeczy, która wyobraża życie, a mianowicie krwi. „Bez przelania krwi nie ma przebaczenia.” — Hebr. 9:22, NW.

3. Której większej ofiary były cieniem proroczym te ofiary zwierzęce i w jaki sposób korzysta ludzkość z krwi tej ofiary?

³ Te wszystkie ofiary zwierzęce były cieniem proroczym ofiary o wiele większej, która może na zawsze zgładzić grzechy i daje sługom Bożym sposobność uzyskania życia wiecznego. Ta ofiara nie została wybrana z należących do ludu Izraelskiego stad owiec lub bydła. Był nią Jezus Chrystus, Syn Boży, którego utożsamił Jan Chrzciciel, gdy zawołał: „Oto Baranek Boży, który usuwa grzech świata!” (Jana 1:29, NW) Ten zamysł powziął na rzecz ludzkości sam Jehowa; to był Jego Baranek, Jego Syn, którego życie zostało złożone w ofierze. Ten miłościwy zamysł umożliwił udostępnienie mężczyznom i niewiastom na ziemi przywileju służby w dziedzińcach niebiańskich z Chrystusem, Królem, ponieważ oni są „teraz oznajmieni sprawiedliwymi przez jego krew.” (Rzym. 5:9, NW) Poza tym „małym stadkiem”, składającym się ze stu czterdziestu czterech tysięcy