Starożytny wzór niezwykłego dzieła Jehowy
„Jehowa powstanie jak przy górze Perazym, będzie wzburzony jak na nizinie koło Gabaon, aby dokonać swego czynu — jego czyn jest zadziwiający — i aby wykonać swe dzieło — jego dzieło jest niezwykłe.” — Izaj. 28:21, NW.
1. Dlaczego czyny oraz dzieła Jehowy nie są takie, jakich się ludzie spodziewają lub w jakie chcą wierzyć?
JEHOWA potrafi dokonywać zadziwiających czynów i przeprowadzać niezwykłe dzieła. Jego myśli są odmienne od myśli upadłej ludzkości, a Jego drogi inne niż drogi ludzkie. (Izaj. 55:8) Ponieważ postępuje według swoich myśli oraz działa według własnego sposobu postępowania, więc Jego czyny i dzieła nie są takie, jakich się ludzie spodziewają albo w jakie gotowi są wierzyć.
2. W jaki sposób na górze Syjon na Bliskim Wschodzie został ustanowiony „tron Jehowy” i co postanowili w związku z tym uczynić Filistyni?
2 Wśród zadziwiających i niezwykłych czynów, które mają dla naszego pokolenia prorocze znaczenie, dokonał On dwóch na Bliskim Wschodzie w jedenastym wieku przed erą chrześcijańską. Dawid, były pasterz z miasteczka Betlehem, został namaszczony na króla wszystkich dwunastu pokoleń izraelskich w roku 1077 przed Chr. Wkrótce potem poprowadził swe wojaka na miasto Jeruzalem i zdobył tamtejszą warownię, zwaną Syjonem. Uznawszy ją za bardziej odpowiednie miejsce na siedzibę rządu i działając pod kierownictwem swego Boga Jehowy przeniósł stolicę z położonego na południu miasta Hebron do twierdzy syjońskiej. W ten sposób Jeruzalem zostało stolicą. Filistyni, nieżydowscy wrogowie znad zachodniego wybrzeża, obserwowali to wszystko i zaniepokoili się. W twierdzy na górze Syjon zasiadł jako król nad całym Izraelem dobrze im już znany Dawid, a to stanowiło dla nich niebezpieczeństwo. Jehowa Bóg obrał Dawida na króla nad Izraelem i On też wydał rozkaz namaszczenia go na to stanowisko. Wobec tego Dawid zasiadał na górze Syjon na tronie, który był nazywany „tronem Jehowy”, i panował jako widzialny przedstawiciel rzeczywistego Władcy — Jehowy. Tak zorganizowane królestwo Boga gniewało filistyńskich nieprzyjaciół. Postanowili przepędzić króla Dawida i obalić obrazowe królestwo Boże.
3. Jak Jehowa przełamał pierwsze natarcie Filistynów na króla Dawida i jaki fakt dotyczący boskości został przez to potwierdzony?
3 Czy Najwyższy, Bóg niebios, zainteresował się tym? Oczywiście, a zapisek biblijny podaje nam, jak potoczyły się sprawy, gdy wojska Filistynów zajęły dolinę Refaim, położoną na południe od Jeruzalem. „Radził się Dawid Pana [Jehowy, NW] mówiąc: ‚Czy mam iść na Filistynów? i czy dasz ich w ręce moje?’ I rzekł Pan do Dawida: ‚Idź, bo dając dam [niechybnie dam, NW] Filistynów w ręce twoje’. Przyszedł tedy Dawid do Baal Farasim [Baal Perazym, Gd, co znaczy: Pan Przełomów] i poraził ich tam, i rzekł: ‚Rozdzielił [przełamał, NW] Pan nieprzyjaciół moich przede mną, jak się dzielą wody’. Dlatego nazwano miejsce owo Baal Farasim [Baal Perazym, Gd]. I zostawili tam [Filistyni] rzeźbione obrazy swoje, które zabrał Dawid i mężowie jego.” „Dawid rozkazał, aby je spalono ogniem.” (2 Sam. 5:17-21, Wu; 1 Kron. 14:8-12; 5 Mojż. 7:5, 6) Pogańscy Filistyni przynieśli z sobą swoje bożki, swoje rzeźbione bałwany, aby wygrać wojnę; okazało się jednak, że te bożki i bałwany nie były niczym więcej jak tylko ułudą, fałszywą nadzieją Filistynów. Natomiast Jehowa dowiódł, że jest prawdziwym, rzeczywistym Bogiem. Przez zadziwiający czyn, w którym pewną rolę odegrały też potoki wody, dał On zwycięstwo swemu namaszczonemu królowi Dawidowi i w ten sposób ocalił obrazowe królestwo Boże wraz z jego stolicą na górze Syjon. Fałszywe bogi zginęły.
4, 5. (a) Jakie pouczenie dał Jehowa w celu rozbicia drugiej napaści Filistynów, skierowanej przeciw królowi Dawidowi? (b) Jaki obrót przybrała walka i na jakim obszarze się rozegrała?
4 Jednakże Filistyni niczego się z tej lekcji nie nauczyli. Z nienawiści do Bożego królestwa, rządzonego przez Dawida z tronu na górze Syjon, dokonali ponownego najazdu na terytorium tego królestwa. „Raz jeszcze wyciągnęli Filistyni i rozpostarli się w dolinie Rafaim [Refaim, Gd]. A Dawid zapytał się Pana (...) I odpowiedział: ‚Nie chodź przeciwko nim, ale okrąż z tyłu, a przyjdziesz do nich od strony grusz [drzew balsamowych, Kruszyński, wyd. 1938]. A gdy usłyszysz szum idącego po wierzchu grusz, wtedy wydasz bitwę, bo wtedy wynijdzie Pan przed obliczem twoim, aby porazić wojska filistyńskie’. Uczynił tedy Dawid tak, jak mu Pan rozkazał.” „I poraził wojska filistyńskie od Gabaonu aż do Gazer. I rozsławiło się imię Dawida po wszystkich krainach, a Pan [Jehowa, NW] rzucił strach przed nim na wszystkie narody.” — 2 Sam. 5:22-25; 1 Kron. 14:13-17, Wu.
5 Zgodnie z nakazem Bożym Dawid tym razem nie dokonał otwartego natarcia na wrogów królestwa Bożego. Ukrył się za krzewami balsamowymi z boku Filistynów albo z tyłu za nimi. Gdy między wierzchołkami krzewów zaszumiał wiatr na podobieństwo odgłosu maszerującego wojska, który mógł niewątpliwie zagłuszyć odgłos jego ruszającej do ataku armii, wtedy Dawid rzucił się na Filistynów. Jehowa także ruszył przeciw Filistynom, którzy zwinęli obóz i ratowali się ucieczką. Król Dawid ze swymi oddziałami ścigał ich i bił na przestrzeni około 25 kilometrów, mianowicie od miasta Gabaon aż do Gazer.
6. Co Jehowa położył na górze Syjon przez wyniesienie króla Dawida na tron oraz jak długo zasiadał Dawid na tronie Jehowy wbrew woli wrogich Filistynów?
6 Począwszy od Gabaon Jehowa dokonał na tych Filistynach niezwykłego czynu. Działał w obronie swego obrazowego królestwa i swego namaszczonego króla, panującego na Syjonie. W osobie króla Dawida Jehowa położył na Syjonie fundament królewskiej klasy panującej, dynastii królów, która miała osiągnąć szczyt chwały w Jezusie Chrystusie. Filistyni byli zdecydowani usunąć ten kamień królewski z góry Syjon i obalić „tron Jehowy”. To jednak było sprzeczne z wolą Jehowy. Jego obrazowe królestwo odniosło triumf. Król Dawid rządził jeszcze trzydzieści trzy lata aż do czasu, gdy jego syn Salomon został osadzony na „tronie Jehowy” i namaszczony, aby był królem na Syjonie. Tak więc król Dawid podeptał nogami karki Filistynów.
7. W jaki sposób przejawia się dzisiaj duch filistyński i gdzie on się utrzymuje, oraz co zadziwiającego postanowił Jehowa według proroctwa Izajasza 10:21-23?
7 Te dwa zadziwiające zwycięstwa Jehowy posłużyły Bogu za wyborne wskazówki historyczne do opisania tego, co zamierzał uczynić w przyszłości, a nawet jeszcze za naszych czasów. Dzisiaj rzeczywiste Królestwo Boże również spotyka się z filistynizmem, czyli ze złośliwym oporem podobnym do postawy dawnych Filistynów. Występuje on na jaw i utrzymuje się w chrześcijaństwie, choć ono twierdzi, że jest w nowym przymierzu z Bogiem. Dlatego Jehowa postanowił coś bardzo zadziwiającego, mianowicie wygładzenie, od którego to postanowienia nie odstąpi. Izajasz został użyty za proroka, który powiedział o tym, co następuje: „Tylko ostatek powróci, ostatek Jakuba, do Boga Możnego. Bo choćby się okazało, że twego ludu, o Izraelu, jest jak ziaren piasku morskiego, tylko ostatek spośród niego powróci. Postanowione wygładzenie przetaczać się będzie w sprawiedliwości, ponieważ suwerenny Pan, Jehowa zastępów, będzie przeprowadzał wygładzanie i ścisłe postanowienie wśród całego kraju.” — Izaj. 10:21-23, NW.
8. Kogo najpierw miała dosięgnąć zagłada, lecz jak ap. Paweł wskazał na większe spełnienie się tego w przyszłości?
8 Zagłada dosięgła mieszkańców Jeruzalem i Judy w następnym stuleciu po Izajaszu. Jednak chrześcijański apostoł Paweł wskazał, że za jego czasów przyszłość kryła w sobie spełnienie się owego postanowienia zagłady w jeszcze większym zakresie. Przytoczył przy tym słowa Izajasza i rzekł: „Nadto Izajasz woła o Izraelu: ‛Choćby liczba synów Izraela była jak piasku morskiego, tylko ostatek zostanie ocalony. Bo Jehowa dokona obrachunku na ziemi, dopełniając go iskracając.’ (...) więc i w obecnej porze dzięki niezasłużonej dobroci [Jehowy Boga] został wyłoniony ostatek według [Jego] wyboru.” — Rzym. 9:27, 28; 11:5, NW.
9. Kiedy miało miejsce drugie wygładzenie i co nastąpi za naszych czasów?
9 „Obrachunek na ziemi”, którego dokonał Jehowa z krainą judzką i Jeruzalem, doprowadził w końcu do wygładzenia Żydów; wykonawcami tego byli żołnierze rzymscy w roku 70 po Chr. Obecnie, za naszych czasów, nastąpi ostateczna zagłada.